Doomstad verwelkomt STAKE voor de tweede keer Doomstad verwelkomt STAKE voor de tweede keer

Iets na 8 uur, wat eerder dan gepland, betreedt Gizåh de planken. Dit Utrechtse death metal-vijftal zou je een supergroep kunnen noemen omdat de band louter bestaat uit muzikanten die hun sporen in het Utrechtse undergroundcircuit hebben verdiend in bands als Mary Fields, Divine Sins en Shinigami. Vorig jaar verscheen All The Way Down, een EP geïnspireerd door de Dark Tower-verhalen van Stephen King en vanavond openen ze de zesde editie van Doomstad. Het binnendruppelende publiek krijgt geen kans om rustig op te warmen want Gizåh vliegt er gelijk vol in met keiharde, moderne death metal (al is de hardcore nooit ver weg). Supersnelle blastbeats worden afgewisseld met breakdowns en zanger Moss Lieveld grunt alles met veel passie aan elkaar. De veelzijdigheid van de band komt goed tot uiting in het opbouwende ‘Act V: Still’ dat start met een rustig tokkelende gitaar, maar al snel uitbarst in een black metal-achtig pandemonium. Na een klein half uurtje zit het er al weer op voor Gizåh, maar het smaakt zeker naar meer.

Een kwartier later staat Komatsu in de startblokken. Deze band is één van de redenen waarom Eindhoven Rock City wordt genoemd; rocken doet Komatsu al tien jaar lang keihard met compromisloze stoner en sludge. Het optreden vanavond is het laatste van een tweeweekse tour door onder andere Engeland en Oostenrijk, dus gaat de band er nog één keer vol voor. Het Doomstad-publiek viert ‘The return of the mothersludgers’ met ze mee. Bassist Martin Mansvelders vraagt het publiek meerdere keren, in vriendelijk Brabants, om wat meer naar voren te komen. Het werkt wel, want Komatsu krijgt loon naar werken. De beruchte halve cirkel voor het podium vult zich en steeds meer hoofden gaan op en neer, mee in het beukende, slepende ritme. Na drie kwartier zit het er helaas al op, maar niet voordat de Eindhovenaren afscheid nemen met hun eigen anthem, het nummer ‘Komatsu’ van hun debuut EP. Een heerlijk, mokerhard sludge meesterwerkje, vol riffs, dat gemaakt is om met vuisten naar te zwaaien en mee te brullen (“Komatsu! Komatsu!”).

Na een half uurtje pauze serveert Doomstad het hoofdgerecht, STAKE, omdat dit twee jaar geleden zo goed smaakte. In die tijd is er wel het nodige veranderd in de bereidingswijze. Met de naamsverandering zette de band ook een muzikale koerswijziging in. Geen radicale overigens, maar de Vlamingen halen de voet tegenwoordig ook wel eens van het gaspedaal. Dit is gelijk merkbaar in het openingsnummer, dat voor STAKE-begrippen erg ingetogen klinkt. Een deel van het publiek, dat kwam voor een feestje, zal zich wellicht even hebben afgevraagd of dit dezelfde band is die in 2017 de EKKO nog afbrak. Toch hoeven ze niet lang op hun honger te zitten, zoals ze in Vlaanderen zeggen. Het heilige vuur brandt nog steeds, met name bij zanger Brent Vanneste die, zodra STAKE het tempo en de hardheid weer opschroeft, al snel weer maniakaal over het podium stuitert. Nieuwe nummers zoals ‘Catatonic Dreams’ laten horen waarom de band zichzelf tegenwoordig als grungecore omschrijft en ‘Your Soul Deserves To Die Twice’ herinnert ons er weer aan, waarom ze zo goed zijn. Alleen al omdat Vanneste hier vóór het podium staat, in plaats van erop. Het optreden is allesbehalve een herhalingsoefening, maar toch is het een steengoede show en dat verdient veel respect.