Klein maar waardig jubileum van Geinbeat Klein maar waardig jubileum van Geinbeat

Tussen de Galecopper weilanden waait een stevige wind. Onder een dik grijs wolkendek zie je tussen de rietkolven en het graan door een grote rij zonnepanelen staan. We zijn weer in Nieuwegein, om de 25e editie van Geinbeat te verslaan. Als publiekswinnaar van de lokale Kleine Prijs bijt A Beautiful Lie het spits af. Ondertussen staan potige kale mannen in zwarte shirtjes druk bier te tappen, al dan niet voorzien van sjekkie in de mondhoek.

Het Nieuwegeinse festival gaat inmiddels alweer een behoorlijke tijd mee. De afgelopen jaren stonden onder andere The Scene, Triggerfinger, Kensington, The Kik, Jett Rebel en Racoon op de planken. Dikwijls was park Oudegein het toneel van het evenement, maar het is ook bij Fort Vreeswijk en het stadshuis gehouden. Inmiddels is er een hoop veranderd, waaronder wisseling van wacht qua organisatie en het feit dat het festival twee jaar geleden bijna over de kop leek te gaan, maar met meerdere locatie- en schaalwijzigingen trotseert het evenement nu toch echt de kwart eeuw.

Marcel de Groot zit in het Akoesticafé, één van de twee podia van het festival, lekker te strummen op zijn akoestische gitaar. Geen effect op zijn stem, geen franjes aan zijn gitaarspel. Dit levert een soort droge kwaliteit die, in samenspraak met zijn bezielde teksten de aandacht van het publiek goed vasthoudt. Ergens tegen het einde van zijn optreden kondigt hij een liedje over de vergankelijkheid aan en grapt hierbij over op een dag wakker worden en je zomaar beseffen dat je oud bent. Het overwegend oude publiek grinnikt instemmend mee. Tragikomische humor en poëtisch realisme keren terug in zijn teksten: "En de wereld mag dan rond zijn/ Het leven zelf is plat/ De tijd is ongenaakbaar/ Vanzelf val je eraf". Of het bewust zo geprogrammeerd is onduidelijk, maar het blijkt een goede inleiding tot het optreden van Erik de Jong en zijn band.

In de tussentijd zweren donkergrijze wolken samen boven het festivalterrein. Net voor het optreden van Spinvis begint het te regenen. Erik de Jong loopt het hoofdpodium op in een donkergroen driedelig pak, terwijl de rest van de band plaatsneemt achter hun instrumenten. Er wordt afgetrapt met Oostende. De regen wordt intenser en de wind waait de kleine maar talrijke druppels richting het podium. Erik zingt lachend en onaangedaan: "En de band speelt door...".

Ondanks het bijzonder slechte weer ontstaat er vanaf het begin direct een soort energie op het podium, die door de loop van het optreden enkel sterker wordt. Hier staan echte artiesten. Gedurende Het Voordeel van Video stopt het met regenen. Na de climax van het nummer volgt een luid applaus, en de paraplu’s mogen weer dichtgeklapt worden. Tevens prachtige samenzang in de Oevers van de tijd van bijna alle bandleden. De vioolpartij vertolkt het dromerige synthesizerstukje wat op de plaat het nummer uitleidt.

Iemand uit het publiek schreeuwt "Zwemmen!". Hij krijgt het eerste couplet van het nummer in het Duits terug als antwoord. Het "Hé, je wou mijn auto lenen, hou ‘m maar" wordt ditmaal niet gevolgd door een zware synthesizer bass, maar door een zingende zaag die uitmondt in een muzikaal crescendo van alle instrumenten. Er wordt met verve en plezier gespeeld. Af en toe even (bewust) van de rails af met een wilde schreeuw in de microfoon of een wisseling in ritme, zonder dat er ook maar een steek valt. Het is het muzikale hoogtepunt van de dag.

Veel mensen druipen direct na Spinvis af, ondanks dat er nog genoeg interessants te zien is. In het Akoesticafé speelt Van Piekeren XL. Het laat zich beschrijven als uptempo bluesy hoempapa met een volksmuziek-achtige allure door de trekharmonica, Cajon en Ukelele. Ze maken het meeste van de kleine tent waarin ze spelen. Goed bebrild en behoofddekseld, rocken de oude mannen geroutineerd door hun repertoire heen. Even later staan Scarlet Stories op hetzelfde podium. Zij weven door slim gebruik van een loop-pedaal en galm een tranceopwekkend tapijt van esoterische klankgeluiden. Slechts gewapend met een viool, rauwe zangstem en Western gitaar, ontwikkelen ze toch een rijk gevulde sound met een grote spanningsboog door de nummers heen.

The Yearlings beginnen met spelen zodra het al lichtelijk begint te schemeren. Super strakke breaks maar wel een enigszins timide stagepresence. Gelukkig komen ze door de loop van hun set langzaam maar zeker meer los. Het is het einde van de een tour voor ze, wat terug te horen is in hoe ontzettend strak de nummers eruit rollen. Helaas is er nog erg weinig publiek over tegen dit tijdstip.Aan de andere kant trekt het wolkendek wel weer een stukje open, maar je ontsnapt niet aan het gevoel dat een broeierig warme zonsondergang een betere setting is voor lekkere Americana met vibrato op de gitaarpartijen. Met een orgelsolo en strak mandolinewerk krijgen ze de weinige mensen die er nog zijn wel goed los. Er wordt hier en daar driftig meegedanst en mee gebopt. Toch begint het festival door de loop van de avond steeds meer op een privéconcert te lijken, aangezien er niet meer dan honderd man staan te luisteren bij de laatste acts.

The Cinema Escape, voorzien van een klein kilometertje aan patchkabels tussen semi modulaire Korg synthesizers en effecten, spelen als het al echt donker begint te worden. Money & the Man en het lokale Nieuwegeinse hiphoptalent JosBros sluiten uiteindelijk energiek de avond af. Ondanks de tegenslagen in voorgaande jaren bestaat Geinbeat nog steeds, door een trouwe vaste kern van publiek en de onvermoeibare inzet van de organisatie. Dat ze, ondanks het zeer bescheiden formaat qua publiek, dit jaar toch nog zo’n sterke en gevarieerde lineup hebben kunnen programmeren, maakt dat het een waardig jubileum is.

Gezien: Geinbeat Festival met o.a. Spinvis, A Beautiful Lie, The Yearlings, JosBros, VALENTINO., The Cinema Escape, Money & the Man e.a., zaterdag 13 juli @ Galecopperzoom, Nieuwegein.