Tourverslag van Ziggy Splynt uit UK aan vooravond van Brexit Tourverslag van Ziggy Splynt uit UK aan vooravond van Brexit

Met Ziggy Splynt tourden we in december twee weken in Engeland en Schotland, precies in de tijd dat de stemming over het vertrouwen in Theresa May in volle gang was. Merkten wij als tourende band iets van de Brexit in Engeland? Of gaan we daar nog iets van merken? We vroegen het de mensen op straat. Nou nee, niet op straat, maar wel aan de mensen waar we mee werkten, bij couchsurften of aan de verkregen fans. 

Eén ding is zeker: zoals we nu touren, zou met een no-deal Brexit niet mogelijk zijn. Als we bij Calais door de douane gaan, checken ze onze aanhanger voor illegale immigranten, maar voor de rest vragen ze alleen wat we hier komen doen. “We zijn een band en we zijn op tour”, antwoorden wij, waarna de douane zegt: “Ah oké, rij maar door”. Dit alles in het Engels dan, hè. Zo makkelijk is het. We worden niet gecontroleerd op werkvisum. En je hebt in no-time de oversteek gemaakt. Bij een no-deal Brexit, of later in een wel-deal Brexit moet je werkvisa gaan aanvragen en betalen om überhaupt te mogen spelen voor geld in Engeland. Maar goed, moving on. 

De pond was aardig gevallen in de tijd tussen onze vorige tour in oktober 2017 en december 2018. Alles was dus relatief goedkoper voor ons, maar de gages waren ook minder waard. Over het algemeen hebben we tijdens de tour maar één mening gehoord: ‘Brexit is belachelijk’. Nou werden we ook aardig tegen de Brexit geïndoctrineerd door de enige cd die we bij ons hadden (mijn auto heeft geen AUX) waarover we het eens konden worden om te luisteren. Die dus ook zeker vijftig keer gedraaid is tijdens de hele tour: Joy as an Act of Resistance van Idles.

(Tekst loop door onder de foto’s)

Wanneer we in Schotland aankomen voor onze show in Edinburgh (mooiste stad ever), moeten we nog even op onze stagemanager wachten. Na de uitleg dat hij ‘nog even iemand de kroeg uit moest vechten’ vertelt hij dat hij verwacht dat Schotland schijt gaat hebben aan Engeland en gaat proberen wel in de EU te blijven. “Whatever they’re doing down there, we’re not gonna have them dragging us down with ‘em.” 

Ik moet het verblijf in Edinburgh dat de zaal voor ons had geregeld wel een shoutout geven. Wat was dat een penthouse, midden in het centrum. Dat kasteel op de berg was nog wel iets vetter geweest, maar dan moet je volgens mij nog net iets groter zijn qua band. Naja. 

Na de parkeerbon (!) te hebben betaald, rijden we terug naar Newcastle en de dag erop naar Hull, waar we podiumeigenaar Darren ontmoeten. Hij heeft een redelijk groot poppodium voor vijfhonderd man en hij vertelt ons dat hij nog niet zo veel merkt van de Brexit met zijn boekingen. Hij had al veel buitenlandse acts vaststaan voor 2020, maar nog geen problemen ondervonden over gages of visa. Misschien is het een bubbel? Want zodra die documenten wel nodig zijn en geld gaan kosten, moet het toch een probleem worden? Hij lijkt er niet ongerust over, wat trouwens voor heel Engeland lijkt te gelden. Sterker nog, een dag later, terwijl de wantrouwen-stemming over Theresa May van haar eigen partij bezig is, lijken wij wel de enigen in Birmingham die ermee bezig zijn. Dit had enorme invloed kunnen hebben op de Brexit, maar misschien voelt men zich toch wel onafhankelijk op zo’n eiland.

Hull was onvergetelijk, vooral om één reden. Op de foto zie je ons met de personeelsleden van een Thais restaurant poseren die ons, vermoeden wij, aanzagen voor Nirvana. Je zou denken dat iedereen weet dat dat niet kan. Maar ze wilden 1000 foto’s nemen, hypeten het hele restaurant op en riepen: “Yes yes, we know who YOU are!’. Mijn bril hielp ook niet mee om het tegendeel te bewijzen.

Na in weer wat steden gespeeld te hebben en enorm lieve mensen te zijn tegengekomen, spelen we in Tiverton of all places, waar we de vetste avond van de tour beleven. Het is een drukbezocht festival met enorm goede bands. Eén van die bands is het punktrio Pizzatramp. Ze hadden veel twintig seconden-durende nummers over de Brexit die allemaal eindigden met het luidruchtig roepen van ‘CHEERS!’. Het was half-komisch gebracht, maar de boodschap was serieus. “Niemand wist waarvoor we stemden. En nu we de realisatie hebben van de consequenties en de afgrond zien, waar we niet vanaf wisten tijdens het stemmen, willen we het niet. Je mag je mening veranderen als je nieuwe informatie krijgt toch? Laat ons gewoon opnieuw stemmen, dan stemmen we tegen en dan vergeten we gewoon dat dit ooit is gebeurd. CHEERS.”

Hoewel ik het rijden in Londen niet echt ga missen, zal ik het nu toch erg jammer vinden niet in de UK te kunnen touren door de financiële en juridische mess die de Brexit met zich mee kan gaan brengen. Ziggy Splynt wordt ontzettend goed ontvangen daar en het is gewoon zo leuk. Voor de muzieksector zal het voor buitenlandse maar ook Engelse bands desastreus zijn. Het zal zijn weg wel vinden, daar geloof ik in, maar het zal de eerste paar jaar echt wel minder worden. Brexit, doe gewoon niet, en als je het toch doet, fix iets voor de muzikanten. Anders wordt het een cultureel afgesloten eiland. 

De volgende shows van Ziggy Splynt zijn op woensdag 16 januari om 22:00 uur bij de Pinguin Radio Altersonic showcases en op vrijdag 18 januari om 20:30 uur in The Dogs Bollocks tijdens Eurosonic/Noorderslag. 

Dit jaar komt er nieuw materiaal aan mensen! En Engeland, stay strong!