De Utrechtse rockband Coppersky lijkt te werken in cycli van drie jaar. Debuutalbum Relief, Be Around The Bend verscheen in 2013, opvolger If We’re Losing Everything in 2016 en de nieuwe plaat Orbiter is afgelopen februari uitgekomen. Van een releaseshow in hun thuisstad kwam het eerder nog niet, mede door een Duitse tour als support van DeWolff. Dat gemis wordt vanavond in dB’s goedgemaakt.

Sinds het verschijnen van de vorige plaat heeft Coppersky een aantal veranderingen doorgemaakt. De band is van vijf naar vier leden teruggegaan, de tweede gitarist is verdwenen en alle gitaarpartijen worden nu door Martijn Zwart gespeeld. Ook het geluid is veranderd: de mix tussen punk en 90’s indie van de eerste twee platen is geëvolueerd tot een meer classic rock geluid. “Meer jams, grooves en dynamiek”, zo concludeerden we een aantal maanden geleden in een interview. De stap van punk naar (classic) rock is dan ook niet zo raar. Het laatste album was eigenlijk al een halve rockplaat en rockbands als Black Sabbath zijn ook weer van invloed geweest op sommige jaren ‘90 amerikaanse indie(rock) bands. Muzikaal ligt het dus best wel in het verlengde.

(Tekst gaat verder onder de afbeelding)

Dat alle gitaarpartijen nu door Martijn Zwart worden gespeeld is feitelijk juist, maar in de praktijk is er wel een soort van tweede gitaar. De nieuwe line-up geeft namelijk alle ruimte aan bassist Robert-Jan Zwart om zijn virtuositeit te laten zien. Soms fungeert hij als tweede gitarist, soms als eerste - waarbij Martijn de ritmes speelt - en in één nummer is hij zelfs de enige ‘gitarist’. Maar daar komen we zo meteen op. Het is een releaseshow en dan gaat het erom hoe dit live allemaal uitpakt.

(Tekst gaat verder onder de afbeelding)

De band begint met drie nummers van de nieuwe plaat en laat daarin horen dat ze door het touren met The Grand East en DeWolff een geoliede rockmachine zijn geworden: de nummers zijn soulvol en dansbaar en de band is - behalve misschien in het eerste nummer - ontspannen en zelfverzekerd. Dit nieuwe geluid past de band uitermate goed en de karakteristieke stem van Erik Zwart sluit hier zelfs beter bij aan dan bij sommige van de oudere punk-achtige liedjes. Drummer Ray Murphy is de backbone van de band en bepaalt het tempo waarop de anderen hun ding mogen doen.

Vanaf het vijfde nummer sluit de eerste van de aangekondigde gasten aan: DeWolff-drummer Luka van de Poel schuift naast Murphy op het podium en neemt de rest van het optreden de percussie voor zijn rekening. Meteen na de entree van Van de Poel is het tijd voor het intieme intermezzo ‘Son of the Night’. Terwijl Martijn Zwart zijn gitaar stemt, spelen Robert-Jan en Erik Zwart het intieme ‘Son of the Night’, waarbij Robert-Jan op zijn bas de ‘gitaarpartij’ voor zijn rekening neemt.

(Tekst gaat verder onder de afbeelding)

Vervolgens voegen Stefan Wolfs (pedalsteel), Robin Piso (DeWollf, Hammond orgel) en Pablo van de Poel (DeWollf, gitaar) zich bij de band voor één of meerdere nummers. Vaak heeft zo’n parade aan speciale gasten iets gekunstelds en kan het ook afleiden van de hoofdact. Vanavond werkt het echter heel goed. De extra muzikanten voegen mooie elementen toe aan de nieuwe Coppersky-nummers, waardoor het nog meer een swingend rock geheel wordt. Erg knap ook omdat ze dit pas bij de soundcheck voor deze show voor het eerst hebben geoefend. De bijdrage van Pablo van de Poel heeft ook een praktisch element: als Martijn Zwart midden in een nummer een snaar breekt en een andere gitaar moet pakken speelt Van de Poel gewoon door, waardoor er toch een gitaarpartij te horen is.

(Tekst gaat verder onder de afbeelding)

Na een uur en een kwartier sluiten Coppersky en hun vrienden als toegift af met een cover van Kiss’ ‘Black Diamond’. De versie die ze spelen lijkt meer op die van The Replacements, die het nummer eerder ook al coverden. En zo is de cirkel rond: Coppersky speelt iets van één van hun favoriete bands die daarmee zelf al liet zien dat de combinatie van punk, indie en classic (hard) rock helemaal niet zo onlogisch is als hij klinkt. Maar de belangrijkste conclusie van vandaag is misschien wel dat Coppersky een muzikale jas heeft gevonden die hen heel goed past.

Gezien: Coppersky + Stefan Wolfs + DeWolff, vrijdag 12 april 2019 @ dB’s, Utrecht.