De avond start met GOYAH, een nieuw project onder leiding van Bart Hanswijk. Dit project brengt bijna alles wat onder fusion valt bij elkaar; zo horen we in deze instrumentale muziek allerlei elementen uit de post-rock en jazz en wordt dit allemaal gebracht met een goede laag funk.

De mannen beginnen met een haast melancholische intro, opbouwend met toetsen en drums. Opvallend in het collectief is de trompettist, die met zijn instrument een hint van jazz aanbrengt en de sfeer daarmee gelaten en ontspannen maakt. Geïnspireerd door de reis die Hanswijk door het Midden-Oosten maakte, is er halverwege de set het nummer ‘Amir’. “Er zijn ook mooie dingen in de chaos”, zo luidt de aankondiging van het nummer door de verlegen frontman. Wat volgt klinkt ook daadwerkelijk als zo’n verre reis; piano- en gitaarspel volgen elkaar op met exotische klanken.

In volle concentratie dirigeert Hanswijk zijn bandleden door het laatste deel van de set. Zo wordt met een kern van drums, gitaar en groovy basloopjes een funky jam opgezet. Van plezier is geen tekort op het podium; de mannen glimlachen en genieten en het publiek voelt dat ook. De tijd vliegt en het laatste nummer breekt aan. Gelukkig is daar wel nog genoeg ruimte voor elk bandlid om zijn solo te doen. Slotnummer ‘Strange Act’ roept bijna associaties met een big band op, gezien de ruimte die de drums en de trompet krijgen. Met dit gevarieerde optreden is het moeilijk en eigenlijk overbodig om een label aan deze band te hangen.

Wat volgt na dit indrukwekkende optreden is de flamboyante band van Ann White. Zichzelf presenteren kan zij; met haar gepassioneerde stem voorziet zij de avond van in your face-popsongs.

De vocalen treden prominent op de voorgrond bij deze band. Zo ondersteunt een tweetal dames White bij de uithalen en versterkt dat de kracht van elk nummer, naast dat het glans geeft aan het optreden. Samen zorgen zij voor een heus vrouwelijk front op het podium. Stilstaan is er niet bij, hetgeen een enorme lading energie en enthousiasme met zich meebrengt. 

De liedjes vliegen alle kanten op – van harde drums en stevige riffs tot  rustige gitaarlijntjes. Het laatste nummer ‘Canvas’ is een speelse rocksong met elektronische beat, het slot van een rijk en gevarieerd muzikaal palet.

Dan is het de beurt aan afsluiter Alcuna Wilds, een Brits-Nederlandse band die de zaal voorziet van een dosis ambient en triphop. De synthesizers en computer treden hierbij op de voorgrond. Terwijl zangeres Nadja Freeman met haar dromerige zang rustig meebeweegt in het midden van het podium, is bij de andere bandleden een duidelijk contrast zichtbaar. Ieder laat zich op zijn eigen manier onderdompelen in de muziek en beweegt eigenzinnig op het ritme.

De muzikale beleving uit zich op verschillende manieren en dit geldt ook voor de afwisseling van de songs. Zo wordt hard gitaargedonder bijna moeiteloos omgezet in een duistere soundscape met elektronische drums. Merkbaar is hoe de band hiermee naadloos samenspeelt en elk nummer perfect geroutineerd afmaakt. Helaas luidt het einde van het optreden, en wel in een orkaan van geluid. De band houdt het tot de laatste seconde uit en perst elk druppeltje energie eruit.