De nieuwe Utrechtse lichting op Tweetakt De nieuwe Utrechtse lichting op Tweetakt

Zangeres Johanneke Kranendonk mag met haar band het startsignaal geven. De fijne indiepop van Jo Marches laat met haar weelderige synthesizers de zaal langzaam volstromen. Vorig jaar bracht de band de innemende, rauwe single The Night uit. Die werd gevolgd door de EP Silver & Gold, die werd geproduceerd door toetsenist David Hoogerheide. De betoverende nummers komen vanavond goed uit de verf. De muziek doet aan Tame Impala denken, Johanneke trekt je mee haar wereld in met loepzuivere stem en dromerige, eigenzinnige teksten. Het is alsof de nummers langzaam op je af komen kruipen, om je vervolgens te overwinnen door op te bouwen naar een bombastische climax waarin alles samenkomt.Het is dansbaar, sensueel en meeslepend.

In een hoekje op het podium prijkt de Union Jack, een ode aan de invloeden van Electric Company. De band die gevormd is op de Herman Brood Academie, wordt gekenmerkt door de vocale kwaliteiten van de gebroeders Chapman, afkomstig uit Nottingham. Niet alleen in de muziek komt die Engelse achtergrond bovendrijven: ook tijdens het aankondigen van de nummers laat de leadzanger Zac Chapman horen dat hij twee talen meester is. De lekkere, zomerse, aanstekelijke britpopliedjes worden strak uitgevoerd. Het zijn potentiële meezingers die het goed zullen doen tijdens het aankomende festivalseizoen. Naarmate de set vordert, worden de nummers steeds ruiger. Wanneer de mannen van koers veranderen en de zaal trakteren op een muzikale, psychedelische trip, geeft het publiek zich hier gewillig aan over.

Giuseppe Valenza presenteert vanavond de debuut-EP van zijn nieuwe muzikale project Frank Valenza. De voormalig frontman van Bodypolitics, die zijn thuisland Italië verliet voor de liefde, betreedt het podium met zijn band The Beauties. Op de EP Launderama staan dromerige indiepopliedjes met een psychedelische ondertoon, maar op Tweetakt laat Valenza horen dat hij niet in een hokje te duwen valt. De set is veelzijdig. Hij bezingt de liefde op een duistere, sombere toon, om vervolgens om te schakelen naar een lichtvoetig, opzwepend indienummer. De liedjes zijn goed opgebouwd, de bas en drums vormen een solide basis. Wanneer Valenza zijn akoestische gitaar pakt, is het tijd om gas terug te nemen. In het melancholische nummer zingt de zanger met een gepijnigde blik “I don’t even know if it’s you or me that’s falling apart.” Het is hier, waar zijn heldere stem de boventoon voert, dat hij de meeste indruk maakt.