Het Nederlandse duo Aderlating mag van start gaan. Verstopt achter laptops brengen zij een combinatie van onder andere ambient, drones, noise en veelzijdige screams en grunts. Het is muziek die laagje voor laagje wordt opgebouwd en weer afgebroken. De vocalen maken het geheel voor de toeschouwer wat meer levendig. Toch is dit geen act om gebiologeerd naar te kijken. De sfeer moet worden gemaakt door de lichtshow en de rookmachine. De belichting bij dit eerste optreden is stemmig, met veel aandacht voor blauwe en groene tinten. Later op de avond zal de lichtshow nog veel uitbundiger worden, met alle kleuren van de regenboog. Wie heeft gezegd dat metal niet fleurig mag zijn? Maar voor nu is ogen dicht en ondergaan is de beste tip. Het probleem is dat de invloeden binnen de set van Aderlating nooit goed samensmelten en te veel botsen om een mooie sfeer neer te zetten. Als we eens om eens heen vragen, lijkt iedereen het daar wel mee eens te zijn. Maar er wordt steeds een andere oplossing voor aangedragen: de screams hadden wel wat minder overheersend gemogen, de synths harder in de mix en was er dit keer geen ruimte voor de normaal altijd zo levendig klinkende live-percussie? Over wat er nou precies mistte aan het totaalgeluid lopen de meningen dus uiteen.

Full of Hell gooit het vervolgens over een veel lompere en vooral snellere boeg. Aan de basis ligt grindcore met veel screams en grunts. De stijl wordt strak uitgevoerd, met vooral furieuze drums. Niets mis mee, maar verveling ligt soms op de loer. Wanneer flarden noise onsubtiel de muziek binnenstormen, blijkt gelukkig dat de band niet enkel in het hoekje 'grind' past. De muur van geluid die dan volgt, klinkt ondoordringbaar en verstikkend. Af en toe wordt er gas terug genomen en sijpelen vleugjes trage sludge en noiserock de muziek binnen. Een enkele voice-sample maakt het geheel af. Alle stijlen bij elkaar zorgen voor een nare, nihilistische sfeer met voldoende verrassende wendingen om het interessant te houden. Zoals elke act vanavond is Full of Hell geen band die iedereen kan plezieren. “Misschien heb ik vroeger wel teveel grind geluisterd om hier nu nog van te kunnen genieten,” moppert iemand in het publiek. Enigszins begrijpelijk, maar wij vonden het een heel fijne show.

Na alle genrecocktails eerder deze avond klinkt het duo The Body verrassend simpel. De zware gitaarakkoorden komen als een gigantische zwerm bijen op het publiek af, terwijl de drummer de bijen probeert te vertrappen. Tussendoor slaakt de vocalist panisch hoge kreten - waarschijnlijk gestoken door die bijen? Alle gekheid op een stokje, The Body is geen band om grapjes over te maken. Het zware geluid dringt diep door in het binnenste van je lichaam. Na een tijdje begint er een hypnotiserende kracht vanuit te gaan. Is het de kracht van herhaling of aanvaart het publiek verslagen deze allesverwoestende martelgang? Bij vlagen ontwaren we nog stukjes noise en voicesamples, maar even later laten we ons weer meeslepen in de nachtmerrie. Plotseling is het afgelopen. De knop van de versterker gaat uit en de muziek wordt gestart: old-timey country; het contrast kan niet groter zijn.

Tussen al het verstikkende live-geweld door voelde de avond ontspannen aan. Dit kwam voornamelijk door de dj, die tussendoor ruimte maakte voor het draaien van onder andere punk, screamo, noiserock, electronic en metal. Een lekker gevarieerde playlist, waarbij het publiek even op adem kon komen. Al met al: een loodzware, maar bijzondere avond.

Gezien: Footprint in the Void met The Body, Full of Hell en Aderlating, zaterdag 30 april 2016 @ De Helling, Utrecht