Gardner staat achter het gordijn van zijn steile lange haar te gluren naar de zaal terwijl het lange psychedelische mantra van ‘Hypnophobia’ langzaam opbouwt. Aangezet met een flinke dosis tamboerijn stuwt Gardner ons een droomwereld in, waar we de rest van de avond niet meer uit ontwaken. 

Gardner straalt een sereniteit uit die past bij zijn muziek: het gaat hier niet om poespas of knappe kunstjes, het gaat puur om de muziek. Het spel van alle bandleden staat als een huis. Extra applaus hierbij voor Marnix Wilminx (45ACIDBABIES) die door het uitvallen van Frank Maston in één dag alle pianostukken heeft geleerd.

Veel nummers worden ingezet met alleen de gitaar van Gardner. Die ene gitaar legt een sterke basis, waarna de bijval van de rest van de instrumenten zorgt voor een warme, volle toevoeging aan het geluid. De verschillende lagen vullen elkaar mooi aan. Met zoveel verschillende muzikale lijntjes loop je het risico dat het chaotisch wordt, maar dat is bij Gardner niet het geval. Hij is dan ook niet bang om sommige van die lijntjes lang, heel lang, door te laten lopen. Naarmate dat vaker in de set gebeurt, wordt het een beetje saai. Dan is de verassing eraf.

Jacco Gardner heeft een heel herkenbare sound, dat is zeker bewonderenswaardig. Maar bij een set van een uur gaat het op een gegeven moment wat op elkaar lijken. De afsluiter ‘Find Yourself’ wordt wat harder en wat korter gespeeld. Dat mag vaker langskomen; af en toe iets scherps, spannends, verrassends. Tussen alle dromerige vibes net weer even wakker schrikken.

Gezien: Jacco Gardner, vrijdag 1 april 2016 @ Tweetakt