Ons recensententeam bestaat deze keer uit Frank Gesink [FG], Bram Hilkens [BH], Niels Spinhoven [NS] en Michiel van de Weerd [MW]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

Er is hard gewerkt aan Jochie Toch, het nieuwe album van de Amersfoortse kunstenaar/singer-songwriter Willem Wits. Het is een vijftien maanden durend project geweest en dit valt onder meer te zien aan de complete editie van dit album: een grote doos met daarop de albumcover bevat onder andere dia’s, foto’s, een bedankbrief en bij elk lied uitgebreide tekeningen en teksten. Zo wordt er een bizarre, ondersteunende wereld gecreëerd bij de liedjes, die soms best wat context kunnen gebruiken. Op zichzelf staand is de boodschap die de muziek uitdraagt namelijk niet erg duidelijk, maar misschien is dit juist het doel? Opener ‘Pappa’ klinkt vooral als een muzikaal buitenbeentje, aangezien het aanstekelijker en meer refreingericht is dan de rest van het album, op het irritante af. Thematisch gezien sluit het liedje dan weer wel aan bij een visie die een gedeelte van het album kenmerkt: Willem die met overtuiging iets gaat ondernemen (in dit geval wordt hij “pappa”), maar geen flauw idee heeft hoe. Is vluchten of op reis gaan dan een oplossing? Hij denkt aan Hamburg of Spanje, maar blijft vervolgens toch maar thuis. “Ons geld is eigenlijk al op, maar dit parkeerterrein is top”. Daarnaast is er de verwarring en angst die (mis-)communicatie oplevert. Deze wordt ludiek behandeld in ‘Vertaalmachine’, waarin een hondentaalvertaalmachine uitkomst moet bieden voor het feit dat de koekjestrommel is leeg gegeten. Conclusie: je wordt voorgelogen door de hond. Ook al snap je de woorden, communiceren is niet enkel luisteren, maar ook begrijpen door middel van context en manier van doen. Lijkt het album dan gehuld in onzekerheid en vertwijfeling, toch is er altijd de drang om juist wel actie te ondernemen en wel op reis te gaan, wel die ene date aan te gaan en uiteindelijk dan toch de beste pappa van de hele wereld te worden. Muzikaal vertaalt het zich simpelweg naar een goed pop-rock album, waar vooral blazers en samples van gesprekken een bijzondere rol hebben. De muziek is te overheersend en te goed doordacht om enkel te fungeren als ondersteuning voor het tekstuele, maar heeft desondanks niet heel veel gewicht. Toch zorgen muziek en tekst samen voor een mooie reis. [FG]

Vanuit hun anti-kraak studio in een oud TNT gebouw ergens in Kanaleneiland komt Edison Effect met hun eerste EP. De band maakt naar eigen zeggen indie-synthpop en voor Troubles in Paradise hebben ze zes tracks achter elkaar gezet die de bandleden niet alleen zelf geschreven en gespeeld, maar ook zelf geproduceerd hebben. Deze mannen houden kennelijk alles graag in eigen hand. Wat het oplevert is een plaat waarop elektronische instrumenten worden gecombineerd met akoestische instrumenten, waarover wordt gezongen door zanger Rienk Speelman. Niet perse indie, daar voelt het wat te netjes voor, maar synthpop is het zeker. De naar de jaren ’80 riekende elektronische drums en de pulsende, herhalende synthloopjes, die in een aantal tracks uptempo en poppy worden neergezet hebben een prettig soort donkere klank die doet denken aan Depeche Mode, door de band genoemd als grote invloed. De band wisselt overigens die uptempo nummers af met kalmere nummers zoals het vijfde nummer ‘If Only You Could See’. Troubles in Paradise vormt een mooi geheel met prima nummers, waarin de band laat zien waar het naar toe wil en waar we van terug gaan horen op het debuutalbum dat volgend jaar uit moet komen. Interessant om te zien of Edison Effect kiest voor de meer commerciële kant, waarmee in sommige nummers geflirt wordt, of dat de band juist het experiment wil gaan opzoeken.[MW]

Te zien: Edison effect speelt op 9 januari in Theater Aan De Slinger in Houten

Over seizoensproducten gesproken... het is bijna een wetmatigheid dat er met het aanbreken van een nieuwe decembermaand ook een nieuwe EP van How To Throw A Christmas Party uit de kerstboom ploft. Nummer vijf draagt de titel 'Beaches Of Bethlehem' en gaat – net als nummer drie uit 2012 - grotendeels over vluchten en alle ontberingen en onzekerheden die daarbij horen. In zes nummers geven de usual suspects Arjen van Wijk, Pim van de Werken, Bas van Nienes, Jeroen van der Werken en Lydia van Maurik-Wever hun eigen kijk op dit hyper-actuele thema en wel indringender dan tevoren. “We’ve got first world problems and secondhand solutions” constateert Arjen van Wijk in het sarcastische 'Christmas In The First Place'. “We look away and refuse to mourn the children drowning right off our shore” zingt Lydia van Maurik-Wever haast verwijtend in het verstilde 'Lift Her Up'. Nee, je hoeft niet te gissen welke kant HTTACP kiest in het verhitte maatschappelijke debat over dit onderwerp. Maakt dat het opzetten van deze plaat tijdens het kerstdiner tot een polariserend politiek statement? Eh, nee, want tussen deze kritische geluiden zit er nog genoeg vrolijke gezelligheid, zoals in het zonnige 'California Christmas' (met epische dubbele gitaarsolo) of het luchtige 'Glow Glow Gloria'. En niet te vergeten, 'Zwart/Wit' waar Pim van de Werken en Elly Zuiderveld in een suikerzoet duet alle volken ter wereld oproepen tot verbroedering. Prijsnummer van de plaat is echter het breekbare miniatuurtje 'Santa Malta', waarmee HTTACP op de valreep nog even een song van Sufjan Stevens-achtige kwaliteit aan haar repertoire toevoegt. [NS]

Te zien: How To Throw A Christmas Party speelt op zondag 20 december in De Helling. De avondvoorstelling is uitverkocht. Voor de matinée-voorstelling zijn nog wel kaarten.

Producer Joris Feiertag windt er geen doekjes om. In de eerste seconden van zijn nieuwe High Expectations EP val je al midden in warme, met soul doordrenkte r&b, alsof je in een heerlijk, zachte fauteuil geduwd wordt waar je voorlopig even niet meer uit wilt. Met een instrumentatie die herinnert aan dat geweldige Coronus, the Terminator van productiegod Flying Lotus van vorig jaar, wordt de audiofiele luisteraar direct op zijn wenken bediend. Die lijn wordt lustig voortgezet door de rest van de EP. Wat opvalt is de gelaagdheid van de producties en de veelheid van oorstrelende geluiden in elke laag. Het lijkt erop dat Feiertag lang heeft gezeten aan het perfectioneren van deze claps, clicks, plings en plongs, want ondanks de overduidelijk elektronische aard van deze muziek, klinkt elk geluid organisch. Zanger David Dam maakt twee gastverschijningen. Op opener 'Show Your Love', waar Feiertag al laat zien dat-ie ook pop kan maken en David Dam laat horen dat hij een luisteraar kan bezweren met een ergens tussen Sam Smith en Justin Timberlake in zwevende stem. 'All I’m Giving' heeft niet voor niets (Radio Edit) achter in de titel, daar het niet zal misstaan op een, laten we zeggen, Duke Dumont album. Dat betekent echter ook dat 'All I’m Giving' niet veel meer is dan een degelijk dertien-in-een-dozijn househitje. Laat dat ook meteen een compliment zijn: het minst interessante nummer heeft wellicht de meeste hitpotentie. Afsluiter 'Brainfreeze' is het onbetwiste hoogtepunt van de EP. Het helaas slechts drie minuten beslaande nummer voelt groots en dreigend, maar tegelijkertijd dansbaar en rustgevend, als een mix tussen Jamie xx, Flying Lotus en Fuck Buttons. Joris Feiertag laat zien dat hij een breed publiek kan interesseren: van mainstream radio tot liefhebbers van elektronica. Daarvoor moet je wat kwaliteit in huis hebben en daar blijkt Feiertag zich van bewust: de verwachtingen zijn geschapen. Nu nog waarmaken. [BH]