Too Loud For Granny
Het is nog redelijk rustig als de vierkoppige Rotterdamse/Utrechtse band Too Loud For Granny het spits afbijt. De band is in ieder geval een opvallende verschijning met panterprint stropdassen en de roze-dons-gitaarband. Na wat onwennigheid met de snoeren knalt Too Loud For Granny in een klap de hele zaal wakker. Waar de refreinen variëren van een combinatie tussen punk, pop en rock, bestaan de coupletten voornamelijk uit swingende ska, reggae en zelfs een beetje folk. Een leuke afwisseling, erg creatief en de bandleden laten op deze manier zien dat ze muzikaal divers zijn. Wel is duidelijk dat ze nog zoekende zijn naar hun kenmerkende geluid. De liedjes worden soms chaotisch, waardoor het publiek soms niet helemaal weet bij ze er mee aan moet. Verlegen zijn de jongens in ieder geval niet, en ze weten de zaal goed mee te krijgen. "Misschien zijn we - gezien de lege halve cirkel hier voor het podium - inderdaad too loud" grapt frontman Kleiss, "Ik ga jullie niet vragen om naar voren te komen. Als jullie dat bij de andere bands maar wel doen!" Sympathieke, enthousiaste, creatieve jongens die weten hoe ze op het podium moeten staan.
Tweede voorronde Clash of the Titans: van ska tot rock, indie en singer-songwriter
Too Loud for Granny, Jorn ten Ham, Purple Streetgrass, Identity Circus en Relajust
Clash of the Titans is een jaarlijkse, Utrechtse bandwedstrijd die een podium biedt aan beginnende bands. De enige criteria voor de wedstrijd zijn dat de band of muzikant uit Utrecht of omgeving komt en dat het eigen muziek is. Het genre wat de bands of muzikanten spelen maakt niet uit en dat is ook zeker terug te zien in deze tweede voorronde van Clash of the Titans die afgelopen vrijdag plaatsvond in dB's. De vijf acts Too Loud for Granny, Jorn ten Ham, Purple Streetgrass, Identity Circus en Relajust staan te trappelen om hun muziek te laten horen aan het publiek en natuurlijk aan de jury. Want ondanks de gemoedelijke en gezellige sfeer in dB's, is en blijft het een wedstrijd.
Jorn ten Ham
Binnen twintig minuten neemt singer-songwriter Jorn ten Ham heel de zaal met zich mee op een reis door zijn gedachten. Zijn lage en volle stem heeft een bijzonder geluid en is de leidraad van elk nummer. Het brengt zijn muziek naar een hoog niveau. Een sterke gitaarslag geeft iets van een Western, country-achtig gevoel aan het eerste nummer ‘Song for the Poor’; alsof je alleen door de woestijn loopt, een oneindige vlakte, en dit het strijdlied is dat je erdoorheen sleept. Na het eerste nummer moet Ten Ham nog even zijn gitaarstemmen, maar zijn klunzigheid wordt hem vergeven. Tussen de nummers door lacht het publiek een beetje om zijn oprechte onhandigheid, maar zodra hij begint te spelen is het muisstil. Iedereen in de zaal hangt aan zijn lippen en gaat volledig op in de muziek. Ten Ham laat niet alleen zien dat hij een ontzettend goeie stem heeft, maar ook dat hij creatief is in zijn gitaarspel. Deze muzikant heeft vele kanten, maar is vooral zichzelf. Dit wordt beloond met een groot applaus, wat een grote glimlach op Ten Ham zijn gezicht tovert.
Purple Streetgrass
De gemiddelde leeftijd van Purple Streetgrass ligt iets hoger dan van de andere deelnemers. Aan de podiumervaring is echter duidelijk te zien dat de mannen weten waar ze voor staan: stevige jaren negentig rock met catchy gitaarrifs die de basis vormen voor elk nummer. Zanger Wouter Blom beweegt energiek over het podium, wat ook mogelijk gemaakt wordt door zijn unieke microfoonstandaard. Deze bestaat namelijk uit een grote, stevige stok met daarin gegraveerde figuurtjes die Bloms zoontje vond in het bos. Sindsdien is het een onmisbaar element geworden bij ieder optreden. Ondanks de ietwat harde, energieke rock lijkt de muziek niet echt aan te komen bij het gehele publiek. De doorgewinterde rockers vooraan staan vrolijk mee te dansen, maar misschien is het genre iets te heftig voor de rest van het publiek. De mannen hebben er duidelijk wel veel plezier in.
Identity Circus
Met deze vijfkoppige band en mascotte Leo de Festivaltijger (een tijgerkop die mee gaat naar elke show en zelfs zijn eigen Facebookpagina heeft) is het een vol podium. Het publiek is intussen al flink opgewarmd en dat komt zeker van pas bij deze energieke indie-poprock. Frontman Ricco Fiorito is een opvallende verschijning en duidelijk het gezicht van de band, hij vraagt het publiek wel om naar voren te komen en om te dansen. Zijn stem heeft een beetje een schor randje, wat de muziek extra karakter geeft. Na een iets rustiger nummer zegt Fiorito: "Dat was onze gevoelige kant jongens, maar nu is het afgelopen!" De vrolijke muziek in combinatie met het entertainment-talent van de Fiorito krijgt de hele zaal mee. Identity Circus is een zomerse band met festivalpotentie voor mooie zomeravonden en veel dansende mensen. Door het enthousiasme van Fiorito zit hij er af en toe naast, maar ach wie merkt dat? Bij een band die zo sterk een feestelijke sfeer kan creëren en aanstekelijke, vrolijke muziek maakt en daarmee iedereen weet te overtuigen, worden ritmische foutjes vergeven. Bij de afsluiter ‘Gotta Dance’ gaat de hele zaal los en zingt/schreeuwt het hele publiek mee met: "Ooooh oooooh, we just gotta dance!" En gedanst wordt er zeker.
Relajust
Rejalust, ook wel bekend als Roeland, is een singer-songwriter met al veel ervaring. Dit is echter de eerste keer dat hij in deze setting optreedt. "Ik ken helemaal niemand in de zaal, maar ik hoop dat jullie na afloop allemaal mijn vrienden zijn." Het eerste nummer is gevoelig en breekbaar; hij is in staat om grote emoties door zijn stem heen te laten klinken. Zijn nummers beginnen rustig en zacht, en worden langzaam opgebouwd. Zijn sterke stem zet kracht achter de diepe teksten. Het is ook terug te zien dat hij hardere muziek heeft gemaakt: zijn uithalen hebben een rock-achtig randje, wat hem bijzonder maakt en zijn stem karakter geeft. Hij kondigt elk nummer aan met een korte beschrijving, met niet de vrolijkste onderwerpen, wat door het publiek lichtelijk ongemakkelijk opgevangen wordt. Door de praatjes wordt het contact met het publiek een beetje te geforceerd, wat afleidt van de muziek die hij maakt. Door een ietwat gewaagde opmerking over depressie verliest hij een beetje zijn sympathie, wat jammer is. Ondanks de zware onderwerpen klinkt de muziek die hij maakt niet te zwaar.
Ondanks de gemoedelijke sfeer die heerst tussen de muzikanten en het publiek, is en blijft het een wedstrijd. De winnaar van deze ronde gaat door naar de finale, en maakt daarmee kans om winnaar van Clash of the Titans te worden. De jury kan ook nog besluiten om een wildcard uit te delen, wat bands een extra kans geeft om de finale te bereiken. In de eerste voorronde is deze wildcard niet vergeven, tijdens deze tweede ronde wel: Identity Circus is de gelukkige die we misschien nog terug zullen zien in de finale op 20 juni in de Helling. De echte winnaar van de avond is echter, terecht, Jorn ten Ham. Deze talentvolle krullenbol met gitaar en prachtige, sterke, bijzondere stem gaat met brede glimlach en al stralend door naar de finale!
Gezien: Too Loud For Granny, Jorn ten Ham, Purple Streetgrass, Identity Circus, Relajust, vrijdag 27 februari 2015 @ dB's.