Op vrijdagmiddag om 13:00 uur is er nog wat verwarring onder de crewmedewerkers. “De openingsceremonie zou toch om 14:00 uur beginnen?” Het blokkenschema vermeldt toch duidelijk 13:00 uur. Erg druk is het nog niet, dus niemand zal hier erg wakker van liggen. Boven dit enorme Into The Groove-veld prijkt een enorme kliminstallatie, een hoogteparcours van touwladders en bruggetjes waar de bezoekers na een blaastest op mogen klauteren. Openingsceremonie of geen openingsceremonie, er is hier altijd wat te beleven.
Dan maar een rondje maken langs de andere podia. Bij de Bosspot verzorgen Groefmeester K & Generaal Petraeus een allegaartje van tropical bass, reggae en ratelende 808-drums. De Takkenstage in het Openluchttheater biedt vooral mystieke, melodieuze techno. Mees Dierdorp rookt er een sigaretje en ziet een handjevol goedgemutste mensen dansen op zijn tunes. Het is jammer dat er hier weinig subwoofers staan: de muziek klinkt nogal schel op de tribune van het theater. Na een verrassend nummertje van de Talking Heads vertrekken we richting het Beukenbos, voorbij de kreunende paddestoelen. Boven het Beukenbos houdt een enorme blauwe eekhoorn toezicht op het veld. Hij ziet Ici Sans Merci een stevige technoset draaien met house- en funk invloeden. De bas is hier een stuk beter te voelen, bijvoorbeeld wanneer de Amsterdammer er een nummertje van Paul Woolford ingooit, die we later vandaag nog gaan zien.
“Een kleine stage is gauw gevuld”, klinkt het oude gezegde. Het is meteen gezellig bij de intieme Stekplek, waar de Space Cowboys een fijne discoset draaien. De sfeer is hier helemaal top en de handjes gaan de lucht in als 90’s classic ‘Groove is in the heart’ voorbij komt. Verderop staat er een opvallende verschijning achter de draaitafels. De kortharige dame Tama Sumo draait, gehuld in een toepasselijk houthakkershemd, een funky vinylset met heerlijke house met motiverende teksten als ‘It will get better’. Inderdaad, het wordt eigenlijk alleen maar beter tijdens Into the Woods. De Berlijnse band Brandt Brauer Frick verzorgt muzikaal gezien de meest interessante show. Klassieke pianopassages, breakbeats, salsa en allerlei onvoorspelbare ritmes vormen een even verwarrende als aanstekelijke set. Soms waan je jezelf in een nachtclub, dan weer onder hypnose, dan weer in een David Lynch-droomwereld. Zeer indrukwekkend.
De Bosspot waar deze show plaatsvond ligt misschien wat te ver afgelegen van de andere podia. Erg druk wordt het hier gedurende de hele dag niet. De volgende band, Elektro Guzzi uit Wenen, speelt een uur lang non-stop techno alsof het een dj-set is. De drummer met de meest indrukwekkende kickdrum aller tijden is vergezeld door een elektrische gitarist die de meest bizarre geluiden weet te toveren uit zijn effectenbak. Af en toe heeft de gitarist tijd om een schattig dansje te doen en te luisteren naar de drummer en het derde bandlid, de bebrilde bassist met een even indrukwekkende bak effecten. Met de ogen dicht is het haast niet te zeggen dat hier een band staat, zo ontzettend strak wordt er gespeeld.
Terug naar Into the Groove waar Paul Woolford, een van de headliners staat. De Brit draait house, techno en electro met hier en daar een soulzangeres en wat uitstapjes naar UK funky of deep house. Paul is een volleerd mixer en weeft alles vlekkeloos aan elkaar. Het publiek is relaxed aan het dansen en lijkt zich prima te vermaken, in het inmiddels maanovergoten sprookjesbos. We sluiten de dag af bij de Bosspot waar de lulligste naam uit het programma geprogrammeerd staat: MC Xander. Hij blijkt een fantastische performer te zijn: hij beatboxt, rapt en kan fantastisch zingen. MC Xander ziet eruit als Thom Yorke met een petje en een sikje en doet zelfs muzikaal gezien soms denken aan Radiohead, met zijn dromerige vocale klankcollages. Aan het einde van zijn show belooft hij gauw weer terug te komen zonder technische problemen. Technische problemen? Niets van gemerkt.
Gezien: Into the Woods festival dag 1, vrijdag 5 september 2014 @ Openluchttheater Amersfoort.