Het zou niet de eerste keer zijn dat Aestrid zijn publiek sprakeloos achterlaat na een optreden. De gitaren worden ingeplugd, de rookmachine doet zijn werk en drummer Ray Murphy zet de eerste song in. Niet veel later snoert Bo Menning met zijn zalvende stem de mond van het publiek. Soms zijn het de staccato baslijnen van Jurriaan Sielcken, dan weer de traag voortstuwende drums van Murphy die de luisteraar houvast bieden en door de galmende geluidsmuur van Menning heen helpen.

Dat Menning elke set die hij speelt "tot een beleving wil maken", was al duidelijk. Dat ook derde album No Map Or Address daar in kan bijdragen, blijkt vanavond in EKKO. In het trage, repetitieve Suburban Reverb zingt Valerie Zwart mee, die ook op het album te horen is. Nummers als Long Distance Runner en Seattle Or Portland laten horen hoe de band de gelaagde structuur los heeft durven laten, maar desalniettemin nooit verdrinkt in de luide sound die daardoor nog nadrukkelijker de aandacht opeist. Zodoende is No Map Or Address een treffende titel in de zin dat de songs, meer dan op voorganger BOX, op gevoel in plaats van verstand drijven. In het geval van Aestrid maakt het de beleving (nog) indrukwekkender dan ooit.

Na anderhalf uur sluit Aestrid zijn set af met Fair Start – Fire Hill. Menning klimt op de drumkit en bungelt even later aan het plafond van EKKO, net als anderhalf jaar geleden bij de albumpresentatie van BOX. Sielcken en Murphy werken voor de laatste keer vanavond naar een climax toe en slaan nog een keer een warme deken om het publiek heen.

Gezien: Aestrid albumrelease met voorprogramma van Stillwave, woensdag 1 oktober 2014 @ EKKO, Utrecht