Een paar dagen geleden uitte ik op Facebook een lichte frustratie over het nieuwe album van The War On Drugs. Wederom mannenmuziek waar menig popjourno los op gaat. Niets ten nadele van fijne jaren '80 rock met een (in dit geval dikke vette) knipoog naar Dylan, maar ik merk dat er wat tegengif nodig is en dan bedoel ik vrouwelijk tegengif.
Daarom ga ik nu iets doen waar ik eigenlijk heel erg tegen ben. Namelijk een lijstje invloeden met alleen maar vrouwen. Niet dat ik met MTT alleen geïnspireerd ben door vrouwelijke popartiesten, zeker niet, maar ik merk dat de mannelijke stem in de popmuziek overheersend is. Daar kan ik allerlei wetenschappelijk onderzoek bij gaan halen, maar ik heb het zelf ondervonden. Ik heb vroeger alle bladen over popmuziek verslonden en alle documentaires gekeken en ook in mijn platencollectie waren mannen in de meerderheid. Maar niet langer, hier dus een lijst met vrouwen die mij als artiest op een of andere manier gevormd hebben.
Joni Mitchell - Boho Dance
Bob Dylan is misschien god voor de meeste liedjesschrijvers, maar als ik heel erg eerlijk ben, heb ik niet zoveel met zijn muziek. Ik heb altijd veel meer met Joni Mitchell, haar muziek is vele malen interessanter en haar teksten gaan dieper en gespeend van Bijbelse grootspraak en symboliek die bij zijne Bobness decadent aanwezig zijn. 'Boho Dance' is een sneer naar de mythe van de lijdende artiest. 'Don't you get sensitive on me, I know your just to proud. You couldn't step outsitde the Boho Dance, even if good fortune allowed.' Ze zegt het je zoals het is.