Emma Lou opent met twee covers, waarmee ze zich presenteert als brenger van klassieke, Nederlandstalige liedjes die aan Herman van Veen doen denken. Denk Liesbeth List of Mathilde Santing als je er liever een vrouw naast legt. Haar eigen werk komt in eerste instantie wat simpeler over van structuur, maar ze weet uiteindelijk toch te verrassen met een boeiende vioolsolo en een grappig tweeluik op de banjo. Ze sluit af met een cabaretesk liedje vol humor en laat zo het publiek vrolijk en om meer vragend achter.
Maar Eveline Vroonland moet de trein nog halen, dus voor een toegift is geen tijd. Voor er nieuw bier is geserveerd, staan zij en haar kenmerkende loopstation al weer op het podium. Eveline Vroonland gooit James Blake en Beyoncé in een blender en maakt er intiemeliedjes van, waarbij het excentrieke van James Blake en de hitgevoelige soul van Beyoncé moeiteloos overeind blijven. Eigen aan het geluid van Eveline Vroonland is dat ze haar liedjes opbouwt met haar eigen vocalen. Slechts ondersteund door een slepende beat bouwt ze akkoorden van woorden en geluiden uit tot volwaardige liedjes met kop en staart. Vaak bouwt ze die laagjes aan het einde van de nummers optot een climax. Haar charmante en eerlijke verschijning past goed in het decor van dit zomeravondterras. Ze zorgt voor binding met het publiek door haar oude huisje in Amersfoort aan te wijzen en toont zich blij weer eens terug te zijn. Amersfoort was blij haar te ontvangen.
Gezien: Eveline Vroonland & Emma Lou, donderdag 28 augustus @ Restaurant De Vereeniging, Amersfoort