Vaak kun je voor een voorstelling aan het publiek al zien wat voor band er optreedt. Deze zondagmiddag had je nog kunnen denken aan een familievoorstelling, want in de lobby van de Utrechtse Stadsschouwburg sjouwen er nogal wat kindertjes rond met stoelverhogers. Ze hebben grote gifgroene en knalroze gehoorbeschermers op, dus het zou wel eens een harde show kunnen worden. En wat te denken van die hoeveelheid aan streepjesshirts en –jurkjes, is dat mode?

Niks van dat al: de dragers van deze streepjes verwijzen hiermee naar de hoes en clip van The Daily Drumbeat. En qua volume zullen tere kinderoortjes gespaard worden. Maar of hun tere zieltjes veilig zijn, is een andere vraag.

Grote drijfkracht en componist Job Roggeveen trapt de show namelijk af met twee lichtgrimmige animaties van zijn ontwerpstudio Job, Joris en Marieke, ondersteunend door muziek van Happy Camper. Allereerst Mute, waar een kleurrijk volkje aan mondloze burgers ineens op bloederige wijze ontdekt wat de voordelen zijn van mondig worden. Daarna de clip van de titelplaat, waarbij grappige, gestreepte wezentjes een fatale stoelendans uitvoeren met drumstellen op daken. Het publiek huivert en lacht tegelijkertijd.

Vrolijk en gruwelijk. Het is combinatie waar Happy Camper wel raad mee weet. Wie The Daily Drumbeat tijdens het afwassen op de achtergrond draait, kan denken dat het een zomers, misschien zelfs een wat nietsig plaatje is. Maar o wee diegene die beter luistert. Die wordt genadeloos meegezogen met de kleine treurnis die vlak onder de oppervlakte schuilt. Zo zijn er invloeden van klezmer te horen op viool, klarinet en sopraansaxofoon, de ultieme muziekstijl waarbij er heel wat gelachen wordt door de tranen heen. The Daily Drumbeat doet ook wel denken aan filmmuziek, zoals van Yann Tiersen, die wel raad weet met tragikomedische films als Amélie en Goodbye Lenin.

Elk nummer heeft weer een andere vocalist, met als vaste kern Job op vleugel en een band met drums, bas, toetsen. Plus de nodige achtergrondzang en strijk- en blaasarrangementen. Er wordt dus heel wat afgewisseld en aangekondigd op de set. Iedere solozanger heeft duidelijk zijn eigen stem en stijl, wat live nog meer naar voren komt dan op de plaat. Bouke Zoete van the Kevin Costners kan flink uithalen, al kan Marien Dorleijn van Moss er ook wat van. Maurits Westerik van GEM houdt het meer soulvol en Eefje de Visser en Tim Knol grossieren in kleine liedjes. Glen Faria (a.k.a. Fit) blijkt een prachtige diepe stem te hebben, en je vraagt je af waarom je eigenlijk relatief weinig hoort van iemand die zo prachtig kan zingen als Helge Slikker, of Ricky Koole.

De teksten beschrijven klein, dagelijks en bijna lachwekkend leed. Waarom zit ik nou alweer tv te kijken terwijl het leven buiten doorgaat, wanneer hou ik op met twijfelen en ga ik nou voluit leven, hoe kunnen we van elkaar houden, maar toch uit elkaar groeien? En daarmee raakt Happy Camper de gevoelige snaar. Volwassen mannen pinken een stiekem traantje weg bij de zoetgevooisde stem van Janne Schra en ondergetekende geeft hierbij ruiterlijk toe dat ze het moeilijk kreeg bij het nummer The Rope van Leine.

Voor de grote toegiften gespeeld worden, zingt Job zelf ook nog bij een pianoversie van 'A Day at the Mall'. Hij verontschuldigt zich er haast voor: “Ik vroeg anderen omdat ik vind dat ik niet zo goed kan zingen, maar ik ben er achter gekomen dat ik het gewoon heel erg leuk vind om te doen.” Nou Job, be our guest, en kom vooral nog eens terug met je vrienden.

Gezien: The Daily Drumbeat releaseshow van Happy Camper, zondag 13 april 2014 @ Tweetakt, Stadsschouwburg Utrecht