Sober maar doeltreffend
Als telg uit een zeer muzikale familie (Jan Borger senior speelde in de jaren zeventig nog met Elly & Rikkert) bewijst Mariecke haar aanleg voor het schrijven van simpele maar doeltreffende melodieën. Het is namelijk noodzakelijk dat Borger netjes aankondigt wanneer zij een cover speelt (van Bonnie Raitt en Bob Dylan) want haar zelfgeschreven nummers zijn nauwelijks te onderscheiden van de bekende countryfolk-evergreens. De drie bandleden (waaronder broer Jesse op bas) verzorgen een sobere maar effectieve muzikale omlijsting die nergens overstemt maar alle ruimte laat aan de natuurlijk fragiele stem van Borger. Muzikale vergelijkingen zijn er genoeg te maken (o.a Joni Mitchell, Stevie Ann en Alison Krauss komen in herinnering), maar Borger is vooral haar ontnuchterende zelf. Daarbij heeft zij een prettig niet-geforceerde stem wat bij country een dodelijke valkuil kan zijn: geen irritant Ilse de Lange-snikje hier.

 

De dromerige luisterpop van Borger lijkt op de Parade ietwat misplaatst. Daarvoor blazen de bescheiden liedjes van Mariecke Borger voor een theaterfestival als de Parade niet hoog genoeg van de toren en is de muziek en presentatie te bescheiden en te weinig opzienbarend. Het ietwat weggestopte tentje, waar Borger vooral nummers van haar eerder dit jaar bij Volkoren verschenen debuut Through My Eyes speelt, puilt daarom allesbehalve uit. De luisteraars die blijven staan worden echter getrakteerd op een intiem inkijkje in de wereld van een van Nederlands talentvolste folk-songwriters. Voor de liefhebbers van luie country-folkliedjes een naam om te onthouden.