Hoewel het terrein nog grotendeels leeg is aan het begin van de middag, mag de band Matter of Seconds het festival aftrappen. Met het winnen van de Kleine Prijs van Nieuwegein afgelopen jaar, een jaarlijkse bandwedstrijd voor lokale acts, won de band ook een plekje op Geinbeat. De groep, afkomstig uit Nieuwegein en IJsselstein, speelt een kort repertoire aan eigen nummers, voornamelijk moderne poprock. Het is duidelijk dat het jonge viertal nog een hoop podiumervaring mist en het geheel ziet er dan ook wat onbeholpen uit. Maar de enige manier om daaraan te werken is meer optreden, en dat doen ze dan ook. Veertien september speelt de band in de halve finale van de Utrecht Popprijs.
Tweede band van de dag is The LaLaLies, die op het aangrenzende hoofdpodium aantreden. What you see is what you get: de heren zien eruit als vuige rockers en brengen rauwe garage rock n’ roll. Goeie energie, rauwe maar melodieuze vocalen, snedige gitaarlijnen en puntige songs. Het enige dat zou kunnen worden opgemerkt, is dat er af en toe wat meer dynamiek in de nummers mag, zodat de knallende stukken ook daadwerkelijk knallender overkomen. Verder gewoon een band die lekkere positieve energie uitstrooit op deze zonnige dag.
De Utrechtse band Kodiaks is er zo één die lijkt te zijn gemaakt voor festivaldagen. De groep van Just Posthumus en Mathijs Peeters wordt live aangevuld met Polle in ’t Veld en Matthijs Kievit. Samen blinken ze uit in samenzang en doen ze veel aan uptempo-ritmes en dynamiekverschillen tussen couplet en refrein. Het resultaat is een fijne verzameling opgewekte popliedjes à la Wilco en Daryll-Ann. Daarbij is zanger Posthumus ook niet te beroerd om een aantal pogingen te doen om het ijs te breken met het nog ietwat stijve publiek. Dit resulteert onder andere in het opdragen van een liedje aan alle aanwezige dronken moeders, ook al is het op dat moment nog maar kwart voor drie ’s middags.
De tweede band op het hoofpodium is Nielson, artiestennaam van Niels Littooij. Hij deed vorig jaar nog mee aan de talentenjacht ‘De beste singer-songwriter van Nederland’. Nielson scoorde vervolgens een hit met ‘Beauty and the Brains’. Het concert begint vrolijk en energiek, en Nielson krijgt direct de toegestroomde massa (jonge) mensen met zich mee, niet in de laatste plaats door Niels’ opgewekte en frisse presentatie. De muziek past goed bij een dag als deze, maar naarmate het concert vordert gaat het energieniveau omlaag en begint het liefdesliedjes-gehalte wel wat te vervelen. Het publiek slikt Nielson’s liedjes echter als zoete koek.
De heren van Adam & The Relevants zijn al eerder opgepikt door de radar van 3voor12/Utrecht. De band achter frontman Adam Quann heeft de laatste tijd veel publiciteit gekregen, onder andere naar aanleiding van hun onlangs uitgebrachte plaat VI, die de groep officieel presenteerde bij de Club 3voor12/Utrecht in april. Ook op Geinbeat brengen ze de welbekende dosis energieke en opgewekte britpop, in de stijl van Oasis, Blur en vele andere. Het moet worden gezegd, er zijn bands met meer originaliteit en diepgang. Maar op een zonnig festival als deze, zijn de vrolijke gitaarmelodieën en pakkende meezingrefreintjes goed op hun plek.
Na het brede aanbod aan moderne popmuziek tot nu toe is Maison du Malheur een welkome afwisseling in het programma. Ze brengen een mengeling van ouderwetse Amerikaanse muziekstijlen, met in de bezetting onder andere drie koperblazers en een banjo. De zevenkoppige band weet het publiek het ene moment aan het dansen te krijgen op de opzwepende ritmes en het andere moment mee te nemen in zware, slepende nummers. Country en bluegrass, Delta blues, New Orleans jazz, broeierige moerasblues; alles passeert de revue. Het feit dat de zon inmiddels brandt op het festivalterrein voegt alleen maar toe aan de ervaring. Als je je ogen sluit, waan je je af en toe in een Mississippi honky-tonk.
Met Jett Rebel worden we vervolgens aan weer iets geheel anders blootgesteld. Jett Rebel is de alias van de 22-jarige frontman en multi-instrumentalist Jelte Tuinstra, die de eerste EP van de band, Venus, volledig zelf componeerde en inspeelde. Het resultaat wordt live gepresenteerd door vier man, die een eigenzinnige combinatie van rock, soul en funk ten gehore brengen. Vergelijkingen met Lenny Kravitz, Prince en Michael Jackson zijn wellicht makkelijk gemaakt, maar bij vlagen, zoals bij single ‘Do You Love Me at All’, doet het zelfs denken aan Eagles of Death Metal. De band staat 9 augustus in het voorprogramma van The B-52's in Paradiso.
De volgende band die aantreedt op het hoofdpodium is Diesel Disko. Deze vier heren knallen hun electropop vanaf de eerste seconde van het podium af. Je kunt direct zien dat hier een band aan het werk is die prima past in de aanhoudende ‘80s revival. Ze stonden al in de schijnwerpers bij Kink FM, 3FM en haalden de derde plaats van 'Beste popsong van het jaar' bij 3voor12. Ook speelden ze voor uitverkochte zalen als Paradiso en Melkweg. Op 6 juli verscheen hun nieuwste EP en single Berlin Fever en de band komt net terug uit Berlijn voor de opnames van de videoclip hiervan (in een illegaal afluisterstation op de Teufelsberg). Ze zijn sowieso niet vies van experimenteren, getuige bijvoorbeeld het gebruik van een ouderwetse telefoon die in een nummer dienst doet als microfoon. Strakke band die zeer geschikt is voor een zonnig festival als deze.
My Blue Van won vorig jaar nog de Utrecht Popprijs publieksprijs en speelde een uitverkochte cd-release show in EKKO in februari. Vandaag wordt andermaal duidelijk waarom My Blue Van tot één van de allerbeste Utrechtse, en misschien wel Nederlandse, bands kan worden gerekend. Dit drietal weet namelijk precies hoe het soulvolle, bluesy rock moet laten klinken. Met bevlogenheid, dynamiek en de juiste hoeveelheid energie staan de heren op het podium alsof ze nooit anders gedaan hebben. De prachtige stem en teksten van zanger/gitarist Bas Beenackers laten je wegzakken in de moerassen van de Amerikaanse blues uit de jaren ‘20 en ‘30. Dit is een band waar we nog veel van zullen gaan horen.
Ondertussen staat het drietal van DeWolff zich klaar te maken op het hoofdpodium. De bluesy psychedelische rock van deze jonge hongerige wolven spat van het podium af. Na het uitbrengen van singles, een EP en vier albums, en optredens op Pinkpop en Lowlands zijn ze inmiddels natuurlijk geen onbekenden meer. Eigenlijk zijn ze gewoon de Deep Purple van de jaren 2000 en dat gaat dus ook gepaard met enkele uitgesponnen solo-stukken van de individuele bandleden. Dit haalt af en toe de vaart enigszins uit de nummers, maar het publiek schijnt hier niet om te malen.
Terwijl DeWolff nog hun set staat af te werken, is het al een drukte van belang op het podium bij Join The Cavalry. Deze veelkoppige band rond zangeres Astrid Kunst bestaat daarnaast uit twee drummers, twee gitaristen en een bassist. Join The Cavalry gaat voortvarend en stuwend van start en meteen valt op dat beide drummers elkaar inventief aanvullen. De moderne rock van het zestal klinkt strak, maar ook wat clichématig. Daarnaast verwacht je met een bandnaam waar het woord cavalerie (soldaten op paarden) in zit, toch een flinke dosis strijdlustige songs. Dit valt helaas enigszins tegen. Het gebruik van een kanon op het podium, waar de wulps uitziende zangeres uiteraard enkele malen uitdagend op plaats neemt, zijn visueel leuk, maar je moet er van houden.
Voor wie rond de laatste millenniumwisseling opgroeide en destijds bij enig muzikaal bewustzijn was, is Postmen een oude bekende. Hoewel de zon al bijna onder is, weten ze het festival nog even vast te houden in zomerse sferen. De band doet namelijk waar hij goed in is: het bieden van een gezonde mix van funk, reggae en hip hop. Van de Rotterdamse hiphopgroep was sinds de ontbinding in 2003 niets meer vernomen, totdat voorman Remon Stotijn (alias Postman) en zijn oude partner Michael Parkinson (alias Shyrock/Maikal X) in 2012 besluiten hun krachten te bundelen, nu bijgestaan door zangeres Alyssa Stotijn. Liefhebbers van vroeger kunnen hun hart ophalen - alle hits uit de oude doos komen langs - en daarbij weten ze ook nog te verrassen met een bijzonder strakke cover van Daft Punk’s megahit ‘Get Lucky’. Complimenten in het bijzonder voor zanger Stotijn, die ondanks een longontsteking toch op het podium staat en het publiek van voor tot achter mee weet te krijgen. Eén ding is zeker: Postmen is nog niet uit de tijd.
Het was een succesvolle negentiende editie van Geinbeat, met een programma dat bijna elke muziekliefhebber wel op de één of andere manier moet hebben interesseren. Enige irritatie werd helaas gewekt door het feit dat de twee podia direct naast elkaar waren gepositioneerd, waardoor soundchecks van de komende bands de optredens van de spelende bands verstoorden. Al met al echter een zonovergoten dag met veel muzikale afwisseling en acts van hoge kwaliteit.
Gezien: Geinbeat Festival, zaterdag 13 juli 2013 @ Stadsbalkon, Nieuwegein