De Vechtclub is een schimmige plaats. Midden op een verlaten industrieterrein wordt een loods bevolkt door het publiek dat vanavond de Live Quadraphonic Experience gaat meemaken. Bands die zullen meewerken aan dit experiment zijn Bodypolitics en Brothers on the Edge. Bij binnenkomst schalt de betere hiphop door de roodverlichte kantine. Een dame met panterprintvestje staat achter de bar, de zaal waar het optreden zal plaatsvinden is in theateropstelling ingericht.

“Het idee is dat je omringd wordt door geluid. Zorg dus dat je tussen de vier boxen staat – twee boxen voorin én twee boxen achterin  – zodat je af en toe surroundeffecten zult horen. We zullen niet de complete show quadrafonisch uitversterken, alleen verschillende effecten, net zoals in een film”, aldus Iggy Fornerino, geluidsman en gitarist van laatstgenoemde band, als hij vertelt wat de bedoeling van de Quadraphonic Experience is.

Bodypolitics opent de avond. Deze – soms ongrijpbare – band speelt af en toe wat rommelig, maar dat lijkt niemand te deren. Een experiment is het, en dat is aan alles en iedereen te merken. Er wordt wat gekletst, het publiek loopt soms rond om het geluid van verschillende plaatsen te horen, en ook de artiesten zijn ontspannen. En dat mag, want Bodypolitics is gewoon steengoed. Zanger Giuseppe Valenza vertelt dat de band nog geen jaar in deze setting speelt. Aan de muziek is dat niet te horen, of het nou van vier kanten komt of niet. De experimentele avond zorgt er ook voor dat het ombouwen lang duurt. Gelukkig kletst het publiek lekker bij (ons-kent-ons) en vermaakt zich hierdoor prima. De avond is nog jong en het bier is goedkoop.

Brothers on the Edge is muzikaal goed, maar helaas slingert zanger Leo Pourier teksten gelardeerd met clichés de zaal in. Wel met een loepzuivere stem overigens. Saxofonist Clement Savourey neemt af en toe de rol van scratchende dj op zich, hoewel hij zich beter kan blijven concentreren op zijn blaasinstrument. Dat past hem – én klinkt – gewoon beter. Als de band hun muziek zo catchy en funky blijft maken als de eerste paar nummers, dan kan stoerdoenerij à la Rage against the Machine prima achterwege blijven.

Het quadrafonische geluid is niet constant: veel gedraai aan de knoppen dus. Hierdoor klinkt het geheel soms wat ongeordend. Maar als er dan ineens een vette gitaarsolo niet alleen van voren, maar ook van achteren de zaal binnen buldert, werkt dat experiment wel heel tof.

Gezien: Quadraphonic Live Experience met Bodypolitics en Brothers on the Edge, zaterdag 13 oktober 2012 @ Vechtclub, Utrecht