Thijs Kuijken, frontman van I Am Oak, ging op vakantie naar Finland en kwam terug met een album van verstilde schoonheid dat bij vlagen adembenemend is.

Met Oasem is Kuijken terug van niet weggeweest. Na het verschijnen van On Claws nam de faam van de band een bescheiden vogelvlucht. Door VPRO’s 3VOOR12 omarmd worden en optreden in DWDD met Nico Dijkshoorn en Carice van Houten die op slag verliefd op je worden: het zal je maar overkomen. Ondertussen ging I Am Oak nuchter door met touren en schrijven. En zo is daar na krap aan een jaar de opvolger.

De bouwstenen zijn, zoals voorheen, simpel. Met een oude gitaar die niet meer te stemmen valt, een keyboard, onaanwezige drums en koortjes arrangeert Kuijken zijn geluidslandschap. Opvallend is dat de doffe Spaanse gitaar op een enkele keer na achterwege wordt gelaten. Ook naar de banjo is het zoeken. Het geluid van Oasem is een stuk breder, misschien zelfs wel gladder dan voorheen, maar verrassend. Zo is het even schrikken wanneer de (nep)strijkers inzetten bij ‘I’. Dan ontvouwt een prachtig loom liedje waarin Kuijken ineens klinkt als Antony Hegarty.

De kenmerkende koortjes komen in de open arrangementen nog beter tot hun recht, helemaal wanneer vriendin en bandlid Aino Vehmasto, zij het spaarzaam, meezingt. In ‘Horizon II’ en ‘Horizon’ spoelen de stemmen over je heen als een metershoge golf, totdat je niet anders kunt dan je laten meevoeren in de zee van melancholische klanken.

De natuur is nog altijd aanwezig in de teksten, maar minder metaforisch. Kuijken lijkt persoonlijker dan op On Claws, of is in ieder geval directer. Het zijn kleine verhalen van verwondering. “It’s a simple fact that a mountain once stood in the ocean”, zingt hij in ‘Ancient’, een kabbelend gitaarliedje met inventieve melodiewendingen, “and in this thought alone I could swim from coast to coast”. En verhalen van bevindingen en zelfinzicht. Behoefte aan stilte en rust en tegelijkertijd het niet los kunnen laten van wat je kent. “You and I and no one else”, huilt Kuijken in ‘I’ en tegelijkertijd in ‘Giant’: “when you go, you will leave something”.

Oasem is een beheerst album. Dat is de zwakte van het album en tegelijkertijd de kracht. Tekst, arrangement, opbouw, het zijn allemaal weloverwogen keuzes. Kuijken wikt en weegt en maakt een beslissing. Zo klinkt het ook, nergens schiet het uit of wordt het echt meeslepend, op een paar momenten na zoals in het instrumentale ‘Island II’. Ondertussen hoor je de onderliggende emotie en voel je de suggestie van een uitspatting. Dat maakt Oasem spannend. Toch ligt hier nog een kans, een kans om Thijs Kuijken zich volledig, onbeheersbaar te horen verliezen. Ondertussen groeit I Am Oak gestaag door met parels van albums als Oasem.   

Oasem van I Am Oak ligt nu in de winkel en is tijdelijk te horen op de Luisterpaal.

Te zien: I Am Oak, 29 mei 2011 @ Tivoli De Helling, Utrecht.