Ik ruik argwanend aan mijn cola – je weet immers maar nooit. Maar nee, met mijn drankje is niets mis. Ik geloof dat ik het dan het toch goed zie: een colonne kartonnen dozen marcheert in wanordelijk gelid oefenstudio dB’s binnen. Ze joelen en slaan elkaar op het hoofd met een plastic hamer. Op de borstkas van de grootste doos – die zich met moeite door de deuropening naar de concertzaal wurmt – staat met grote letters ‘El Camaro’ geschreven.

Aha! Dit moeten de fans zijn van El Camaro, de roemruchte Utrechtse band die deze avond samen met LD02 en Vanderbuyst op het podium staat. Wat leuk dat er nog fans zijn die zoveel moeite doen om hun favoriete band een hart onder de riem te steken! Ik stap de concertzaal binnen, waar de kartonnen menigte al opgewonden aan het roezemoezen is. De leden van El Camaro kijken goedkeurend toe. ‘’Hebben jullie er zin in?!’’ schreeuwt de onwaarschijnlijke frontman Jo Camaro, die eruitziet als een gladgestreken economiestudent.

Na een instemmend gebrul van het publiek gaat de band los. En tot mijn stomme verbijstering ook het publiek: de in karton gehulde menige stormt enthousiast op elkaar af en begint als een dolle op elkaar in te beuken. De stukken karton vliegen je om de oren en binnen een mum van tijd is dB’s veranderd in een waar papieren slagveld.

Een van de El Camaro-fans wordt op een meegebracht matras gehesen en begint aan een rondje door de zaal. Een ander wordt op zijn hoofd getimmerd met een blok piepschuim, terwijl een jongen met een ontbloot bovenlijf zijn tanden zet in het kartonnen harnas van een mede-Camaroon en als een dolle hond met zijn hoofd heen en weer schudt. De bril van de man naast me wordt van zijn hoofd geslagen door een brok karton – ik zag het ook niet aankomen. Wolken van papierstof walmen door de zaal. En intussen speelt El Camaro onverstoord door: een eerlijk gezegd nogal weinig verheffende mix van speedrock en punk. Opzwepend is het echter wel.

De El Camaro-gitarist met een Fu Manchu-snor grijnst als zanger Jo het publiek maar blijft opjutten en de ene na de andere krachtterm de zaal inslingert. ‘’Ik heb een idee! Ga allemaal aan de linkerkant staan en loop heel hard tegen de muur! Ik tel tot drie!’’ En hoewel dit me een goed voorbeeld lijkt van een heel slecht idee, stellen de Camaro-fans zich gehoorzaam op, om op de derde tel als een duveltje uit een doosje naar voren te schieten. Een massale hersenschudding blijft uit omdat een handvol medefans zich verdekt had opgesteld in het publiek en vanaf de zijflank op de groep doodlopers inknalt.

En dan zijn we nog maar halverwege.

Na afloop meng ik me tussen de El Camaro-fans, benieuwd naar het hoe en waarom. Natasja van Dijk - zwart T-shirt met afgeknipte mouwen, dreads, olijk gezicht – bemerkt mijn verbazing. “Je eerste El Camaro-concert zeker? We houden wel van een feestje, zoals je ongetwijfeld hebt gezien! El Camaro staat voor bier, feesten en gezelligheid!’’ Ik stel haar de vraag die al een uur lang op mijn lippen brandt: vanwaar de kartonnen outfits? Natasja haalt adem om antwoord te geven, maar mede-Camaro Pim - blond, lang, mager -  is haar voor: ‘’Omdat het kan! Hahahaha! Hoe cool is het om dingen kapot te maken?’’ Natasja: ‘’Overigens letten we er wel op dat niemand ernstig gewond raakt; we zijn één grote vriendengroep en dan zorg je voor elkaar. En als je een keer een blauw oog oploopt, ach, dan kunnen ze maandag op je werk in ieder geval zien dat je een leuk weekend hebt gehad.’’

Hoe reageert men eigenlijk op de rommel na afloop? Natasja: “Toen we voor de eerste keer onze opwachting maakten in dB’s, kregen we te horen dat het gelijk ook de laatste keer was. Bij de tweede keer werd ons meegedeeld dat dit eens, maar nooit meer was.” Ze lacht. ‘’En dit was dus onze derde keer.’’

En net zoals de nijlkrokodil niet zonder zijn tandenpoetsvogeltje kan (ook wel bekend als de Egyptische plevier), kan El Camaro niet zonder zijn fans – en omgekeerd. Natasja: ‘’De band zal niet beginnen voordat wij er zijn. Het is een wisselwerking. Wij betekenen net zoveel voor de band als omgekeerd.’’

Zelf eens een optreden van El Camaro meemaken? Al dan niet in je mooiste kartonnen outfit? Op 30 juli organiseren de fans voor de derde keer het zogenoemde Gratis Festival in Bodegraven (het thuisfront van El Camaro-frontman Jo), waar zo’n driehonderd mensen op afkomen. Op het programma staan onder anderen All Heads Rise, Gekimevista, Drugssmokkel, Waardeloos en natuurlijk de heren van El Camaro zelf. Natasja: ‘’Ooit al eens een bankstel door de lucht willen zien vliegen? Dit is je kans!’’

Als dat geen aanbeveling is…

Gezien en gesproken: (fans van) El Camaro, vrijdag 22 april 2011 @ dB’s, Utrecht