Stoner: het genre dat eigenlijk geen genre is. Geen enkele band zal hardop zeggen dat hun muziek stoner heet, maar toch krijgt een divers scala aan bands dit stempel mee van muziekjournalisten die nu eenmaal graag alles in een hokje willen stoppen. De woestijnrock van Kyuss, de grunge van Soundgarden, de doom metal van Cathedral of de southern rock van Baroness hebben op het eerste gehoor weinig met elkaar te maken, ware het niet dat al deze bands vroeg of laat een keer het etiketje ‘stoner’ opgeplakt kregen. Als je iets verder kijkt, of luistert, besef je dat al deze bands schatplichtig zijn aan de legendarische oerrockers uit de jaren zeventig: Deep Purple, Led Zeppelin en, last but not least, Black Sabbath. Uiteindelijk draait het bij al deze bands maar om één ding: gitááármuziiieeek !!! Niet het Mexicaanse getokkel waar de Zangeres Zonder Naam over zong, maar ronkende elektrische monsters, zwaar in de overdrive met de volumeknop van de metershoge versterkers op 11. Dit alles uiteraard begeleid door pompende baslijnen en genadeloos beukende drums.

Ook Triggerfinger ontkwam niet aan het beruchte ‘stoner’ etiketje, hun bezoek aan Tivoli Oudegracht staat dus eveneens in het teken van gitaarmuziek. Om het publiek op te warmen betreedt het Britse The Union om kwart over acht de planken, als de zaal nog maar half gevuld is. De bandleden gaan al aardig wat jaartjes mee en hebben al de nodige bands versleten. The Union is echter een nieuwe band die pas onlangs een titelloos debuutalbum heeft uitgebracht. Helaas weet de band niet echt te boeien en het repertoire klinkt alsof ze afgekeurde nummers van de Stone Temple Pilots hebben afgestoft. Het enthousiasme van de band slaat niet over naar het publiek, dat het drukker heeft met drank bestellen en bijkletsen. Zelfs verwoede pogingen om het publiek op te zwepen met een cover van ‘Proud Mary’ (Rolling on the River) kan de zaak voor The Union niet redden. Het wordt zelfs gênant als er letterlijk niemand is die ritmisch met de band wil meeklappen.

Iedereen is deze avond gekomen voor Triggerfinger. Het feit dat de band de afgelopen jaren zo ongeveer in elke zaal en op ieder festival in de Benelux speelde, heeft geen negatieve uitwerking gehad op de opkomst. Integendeel: Tivoli is stijf uitverkocht. Triggerfinger speelt een gewonnen wedstrijd vanaf het moment dat de drie heren, als altijd strak in het pak, op het podium stappen. De riffs van Ruben Block en de stuwende baslijnen van Monsieus Jacques gaan er bij het publiek in als Gods woord in een ouderling. Het handelsmerk van Triggerfinger, het oorverdovende volume, ontbreekt deze avond. Zonder oordoppen is het prima uit te houden. De band komt wat traag op gang. Eist het lange toeren dan toch zijn tol? Gelukkig blijkt het niet meer te zijn dan een koude start. Als de rockmachine van Triggerfinger is warmgedraaid, is ze ook niet meer te stuiten. Vanaf dat moment is het genieten geblazen. Triggerfinger is een band die live veel beter tot zijn recht komt dan op de albums. De nummers worden lekker lang uitgesponnen en er wordt een aantal keer stevig gejamd. Het enthousiasme en de energie die van de heren afspat, verraadt nog niets van routine of sleur. De band speelt bijna anderhalf uur, maar de tijd vliegt om. We kunnen ons echter troosten met de gedachte dat het ongetwijfeld niet lang duurt voordat deze zuiderburen weer onze kant opkomen.

Gezien: Triggerfinger en The Union, donderdag 24 maart 2011 @ Tivoli Oudegracht