Wat ze aanraakt verandert in goud. Als een hedendaagse koning Midas presenteerde Carice van Houten in de zomer van 2010 in Vredenburg ‘De Nacht van Carice’, waar de door de actrice geselecteerde Josh Rouse optrad. Het succes schreeuwde om een vervolg en ‘Leeuwenbergh unplugged, Carice presents…’ was geboren. Van Houten: “Ik heb een wensenlijstje opgesteld met namen van mannen die ik graag zou zien optreden. Ja, het zijn eigenlijk altijd mannen. Vredenburg doet zijn best om deze artiesten te contracteren.” De actrice drentelt bij het binnendruppelen van het publiek wat ongedurig door de zaal. “Het voelt een beetje als een verjaardagsfeestje. Je hoopt toch dat iedereen het leuk heeft.”

Het feestje van maart is alweer de derde op rij. Na Tom McRae en Jon Allen in januari en februari is Leeuwenbergh vanavond volgestroomd voor de Britse singer-songwriter Ed Harcourt. Hij wordt voorafgegaan door Jelle Paulusma, die zich vanavond laat bijstaan door zijn vaste gitaristen Theo Sieben en Len Lucieer en door percussionist, tweede stem en broer Coen Paulusma. Drie liedjes van het voorlaatste album ‘iRecord’ worden gesandwiched door twee nieuwe songs van het pas verschenen Up On The Roof. De band geeft het oudere werk een nieuwe jas. Het toch al desolate ‘On Rubber Tiles’ krijgt een broeierige, onheilspellende uitvoering en ‘I Watched Your Shadow Dancing’ wordt door de tandem Sieben-Lucieer veelkleurig en warm ingevuld. De samensmeltende zang van de broers Paulusma maakt het helemaal af en het eerste hoogtepunt van de avond is daar. Het liedje ‘Fallin’ sluit af met het zinnetje ‘I wanna see you smile, just for a little while’. Dat is gelukt. Het is het voortijdig einde van een prachtige set.

De liefde van Van Houten voor de muziek van Ed Harcourt ontstaat in 2005 wanneer ze aan de film ‘Zwartboek’ werkt. “Harcourt’s liedjes vormden de soundtrack van de reis van en naar set.”, verhaalt ze in de introductie. De zaal wordt meteen daarna verrast wordt door de eerste noten van ‘So I've Been Told’ uit het door Harcourt bespeelde orgel uit de naastgelegen zaal. Het liedje leent zich uitstekend voor de gedragen uitvoering. Het ijs tussen de zanger en zijn publiek is gebroken.

Het overgrote deel van het gespeelde werk komt van Harcourt’s laatste album, Lustre. De veelzijdigheid van het album werkt door in het optreden. Dat is knap, gegeven het feit Harcourt alleen vergezeld wordt door trompettist Nick Etwell. Harcourt heeft echter genoeg in huis om de aandacht van de zaal vast te houden. Hij bezit een wendbare stem die grimmig klinkt in ‘Heart Of A Wolf’, pastoraal in het wonderschone ‘Church Of No Religion’ en luchtig in ‘Do As I Say Not As I Do’.

Daarnaast is Harcourt, een ietwat hautaine maar vaak charmante showman, niet vies van enige dramatiek. Zijn studiowerk wordt hierdoor her en der topzwaar maar live vergeef je hem dit, mede door de vele luchtige intermezzo’s. Het als resultaat van een mislukte schrijfsessie ontstane liedje ‘Her Name Is Delirium’ wordt geïntroduceerd als “the most annoying song in the world”, maar het krijgt wel een gedreven uitvoering. De met Nick Etwell gezongen mariachi-pastiche van ‘El Magnifico’ haalt het einde maar net, in tegenstelling tot ‘She Fell Into My Arms’.

Na een vijf liedjes lange toegift komt ook deze ‘Carice presents…’ tot een einde. Publiek en artiesten ontmoeten elkaar in de naastgelegen zaal, waar statafels met hartige koekjes zijn neergezet. Het lijkt hier wel een verjaardagsfeestje. Carice denkt ook aan alles. Wij vonden het leuk!

Gezien: Carice presents... Ed Harcourt, support van Jelle Paulusma, vrijdag 4 maart 2011 @ Vredenburg Leeuwenbergh