De zondagmiddag, want we moeten wel voor middernacht thuis zijn natuurlijk, zit vol met grappen, grollen en ook nog muziek. Een week voor aanvang werd zelfs bekend dat we op extra muziek kunnen rekenen: Kim Janssen is op het laatste moment nog aan de line-up toegevoegd. Het is echter niet zijn beurt om af te trappen.

Die eer wordt ditmaal aan het zestal van Ponoka overgelaten. De band laat vrij veel van nieuwste plaat Built To Fly de revue passeren. Maar het is ook weer tijd voor Kylie Minogue’s ‘Can’t Get You Out Of My Head’, een nummer waarvan toetsenist Laurens Palsgraaf claimt dat hij hem heeft geschreven. Ook het oude materiaal van Hindsight wordt niet vergeten, bijvoorbeeld in de vorm van ‘Midnight’. Maar het is toch vooral nieuw materiaal wat de klok slaat. Nummers welke goed ontvangen worden door het publiek. Frontman Rick de Gier grapt nog dat Volkoren-bands contractueel verplicht zijn om 50 procent zachte liedjes te spelen, omdat ze anders te veel lijken op Sally Forth acts.

Na het wat meer uptempo werk van Ponoka, is het daarna de beurt aan Kim Janssen om in z’n eentje het publiek weer wat rustiger te krijgen. Met z’n zachte, doch krachtige singer-songwriter tracks weet hij het publiek in z’n greep te houden. Iets wat weinig acts hem na doen, zeker omdat hij het in z’n eentje moet doen. Zijn drummer moest “Naar de verjaardag van z’n zus, ofzo, geloof ik”. Maar Kim wilde hier zo graag spelen, dus dan liever alleen, dan helemaal niet. Vooral ‘Brian Park’ van z’n Major Cities project is een waar genot live, niet in de laatste plaats doordat het publiek de plaats van z’n achtergrondkoor innam.

Halverwege het Festijn is het tijd voor een vreemde eend in de bijt; het electroduo van Anderson. Tijdens de eerste tracks staan er nog genoeg mensen buiten de zaal, maar het tweetal weet door hun goede sound ook deze mensen de zaal in te krijgen en te boeien. Dat de band niet altijd even constant speelt valt hen te vergeven. Na de gitaargeluiden van de voorgaande acts zijn deze electrobliepjes een fijne afwisseling.

Als de keyboards het podium op zijn gesleept en al het fruit wat Anderson heeft laten liggen aan het publiek is gegeven, is het dan tijd voor Brown Feather Sparrow. Deze band, vandaag opererend als drietal, staat in de finale van de Grote Prijs en laat met haar fijne muziek dan ook duidelijk merken waarom ze daar staat. Zangeres Lydia overdrijft niet, en vraagt het toegestroomde publiek maar een enkele keer of ze willen stemmen op de band. Oud en nieuw materiaal worden vanavond gespeeld, maar het zijn de nieuwe nummers die op de meeste herkenning kunnen rekenen.  

Platenbaas Minco Eggersman mag zelf z’n eigen Festijn afsluiten, zoals hij dat tijdens het afgelopen Sally Forth Festival met The Spirit That Guides Us ook deed. Nu doet hij dit uiteraard met At The Close Of Every Day; het blijft een Volkoren feestje. Hoewel het optreden begint rond de mooie tijd van 8 uur, weet deze act te rekenen op het minste publiek. Desalniettemin kan het publiek wat wel gebleven is genieten van een solide performance.

Na vijf acts en nog meer uren is het na de show van At The Close Of Every Day echter gedaan met de pret. Geen uitverkochte Tivoli, maar een goed volle zaal, waar de drankomzet naar behoren zal zijn. Misschien handig om volgende keer een friettent buiten te zetten, zodat er ook nog gegeten kan worden?


Gezien: Ponoka, Kim Janssen, Anderson, Brown Feather Sparrow, At The Close Of Every Day in het kader van Volkoren Festijn, 11 oktober 2009 @ Tivoli De Helling