The Gasoline Brothers vergeten het belangrijkste

Releaseshow ‘Tsk!’ maakt hooggespannen verwachtingen niet waar

Tekst: Casper Sikkema / Foto's: Ron Beenen ,

Zijn we hier bij een voorbode van de door ons en onze wereldwinkelvrienden gevreesde gedigitaliseerde toekomst? Na een welgemikt twitterbombardement slik je bij de releaseshow van ‘Tsk!’, het tweede album van The Gasoline Brothers, toch even een artificieel brokje weg. Hier staan onze twitterbuddies namelijk ineens In Real Life voor ons. Aanraakbaar. Echt. Zonder bril en met een nieuw album.

Releaseshow ‘Tsk!’ maakt hooggespannen verwachtingen niet waar

Logisch. Je bent ambitieus, ouder en dus wat wijzer, je maakt intelligente popliedjes en een Held als Ken Stringfellow zegt vriendelijke dingen over je. Dan moet, na een prima eerste album, het tweede album iets doen. Iets onderscheidends bij voorkeur. Het is daarom knap dat de slimme en grotendeels zelfgecreëerde buzz The Gasoline Brothers naar het lijkt daadwerkelijk doet opstoten naar de top van de vaderlandse indiescene. Een vol EKKO, vier sterren in de Volkskrant en een enthousiast twitterende Koos Moerenhout (‘great performance’) zijn daarvan de glanzende bewijzen. Bless Twitter dan, toch?

Opener van de avond Tim Knol heeft rode wangen en een houthakkersblouse in maatje XXL. Met half dichtgeknepen ogen, volgens eminente wetenschappers toch de beste manier om muziek te luisteren, lijkt Tim daarom wat op Dik Trom, een oude held van ons. Ondanks die toch wat dodelijke associatie voor een podiumartiest die een rumoerige zaal de liefde komt voorzingen, lukt het Tim Knol zonder enige moeite onze buurman, buurvrouw en zelfs de alom aanwezige twitteraars stil en aandachtig naar zijn rootsgebaseerde songs te laten luisteren. Bijna ongepast enthousiast knikken we dan ook als Tim ondanks de gepasseerde tijdslimiet nog een liedje doet. Hoogtepunt van de avond. Met afstand.

The Gasoline Brothers hebben besloten niet zomaar elke stad, dorp en jeugdhonk af te reizen om daar wat parels voor de zwijnen uit te strooien. Schaarste, een bewezen effectief middel, kenmerkt zodoende de speellijst ter promotie van ‘Tsk!’. De begroeting van de opeens brilloze frontman Roel Jorna die niet alleen ons, bezoekers van dit exclusieve moment, maar ook de lieve kijkers thuis verwelkomt, komt dan ook aan als een stomp in onze maag. DAMN! Bijna vergeten. De release van ‘Tsk!’ wordt natuurlijk rechtstreeks via 3VOOR12.nl gestreamd. We staan hier tenslotte wel bij The Gasoline Brothers, de ongekroonde koningen van nieuwe artificiële tijden.

Uiteraard zijn The Gasoline Brothers veel meer dan mannen die al twitterend en conceptuele marketingstrategieën bedenkend de tijdgeest voor zich laten werken. Zo te horen telt tweede album ‘Tsk!’ weer een aantal keurig gelukte songs als ‘Psychosomatic Heart Failure’ en ‘Going in Circles’. Want daar, onder het idioom ambachtelijke pop, schuilt dan ook de ziel van de ervaren band. Slimme, mooie liedjes die refereren aan zowat al onze favoriete bands en soms zelfs naar Big Star. Toch transformeert The Gasoline Brothers vanavond geen moment naar een band of gevoel dat groter is dan de aardse realiteit. Een realiteit die vooral doordrongen is van het bewustzijn dat we hier in Utrecht zijn, bij een band uit Utrecht in een zaal vol vrienden uit diezelfde prachtige stad des verderfs.

Vincent van Gogh ging slordiger schilderen naarmate hij ouder en gekker werd.  Zijn werk verloor daarmee niks aan kwaliteit, integendeel. Natuurlijk wist van Gogh nog steeds hoe hij een technisch perfect schilderij moest maken, hij vond het alleen niet meer zo interessant. Niet de perfectie, maar het idee en de maker maken een artiestiek product tenslotte de moeite waard. Een parallel met bands is snel te leggen. Ook The Gasoline Brothers spelen vanavond een slordige set. Logisch, de lijst met optredens is bewust kort gehouden en de pauze tussen het eerste en tweede album was lang. Promotietechnisch werd  dat keurig gladgestreken met een twitterbombardementje hier, een wielerhit daar en een volle bak als bewijs dat het werkt.

Noem ons gerust conservatief, puriteins of gewoon zuur als we zeggen dat al die verkenningen van de nieuwe tijd superinteressant zijn, maar op een relaeshow ook verdomd secundair. The Gasoline Brothers zijn, hoe goed gitarist Mathijs Peeters ook speelt, het belangrijkste ingrediënt van een geslaagde rockshow namelijk vergeten. Een band, zeker een band met weinig speeluren in de benen, is gebaat bij een volle agenda. Spelen, spelen en spelen. Daar word je een band van. Dan scheidt je het kaf van het koren, dan wissel je waarschijnlijk ook wat minder van instrument en laat je misschien gewoon je bril op. Nu lijkt de top van de vaderlandse kwaliteitspop voor The Gasoline Brothers live in ieder geval nog te hoog gegrepen.

Gezien: cd presentatie van The Gasoline Brothers met Tim Knol en The Starlets, zaterdag 10 juni 2009 @ EKKO