Nouvelle Vague kent geen vast voorprogramma. Vreemd is dit niet, want welke band past er nou perfect bij een gezelschap dat jaren 80-nummers ombouwt tot bossa nova/lounge-achtige muziek? Deze avond is er gekozen het Amsterdamse Les Singes als voorprogramma neer te zetten, en dat blijkt een goede keus. Het duo maakt lieve blije poppige chansonachtige muziek die helemaal past in de jaren ‘80, die zij onder andere al tijdens de Poronde mochten presenteren.

Rosa Ronsdorf en Julien Staartjes staan wat onwennig op het grote podium aan de Utrechtse gracht. Maar beginnen wel meteen met veel enthousiasme te spelen. En hun muziek is leuk. Heb je een hekel aan Franse chansons? Dan komt dat vast ten dele door de Franse taal en dat is door het duo vervangen door het Engels. Met zijn tweeën kom je soms een bandlid te kort. Vandaar dat een voorin staande Tivoli-bezoeker ook korte tijd mee mag spelen met een tamboerijn. De zang van Ronsdorf is niet altijd optimaal, maar een nummer als Sleep Well is zo vrolijk dat je dat je dat graag door de vingers wil zien. Het zorgt voor een leuke en blije set in de grimmige oktobermaand en blijkt de perfecte opwarmer voor de hoofdact van de avond.

Nouvelle Vague wisselt vaak van bezetting. Er is uiteraard wel een vaste basis, die bestaat uit Marc Collin en Olivier Libaux. Hiernaast zijn er nog veertien zangeressen (en een zanger) waar de twee heren mee samen werken. Vanavond staan Nadeah Miranda en Melanie Pain op het podium. De Autralische Miranda tourt inmiddels al een tijd met de band mee. Pain, die een groot deel van de nummers verzorgde op het in mei nieuw verschenen album NV3, is een relatief nieuw gezicht.

De Franse band laat lang op zich wachten, maar begint na zo’n drie kwartier sterk te spelen. Alle bandleden en de zangeressen zijn schijnbaar goed op elkaar ingespeeld. Het geluid is perfect en dat blijft eigenlijk de rest van de avond wel zo. Fouten, mochten ze al voorkomen, vallen niet op. Daar staat echter tegenover dat er ook maar weinig geïmproviseerd wordt.

De eerste helft van de avond zien we een sterke set. De kracht van veel nummers staat centraal, waar een goede mix wordt aangeboden van een heel expressief ‘Too Drunk to Fuck’ wat gevolgd wordt door het hele minimale en rustige ‘God Save The Queen’, dat echter weer extreem veel kracht heeft dankzij het origineel.

De tweede helft van de avond zakt het optreden ietwat in elkaar. Met Pain in de bezetting kiezen de Fransen voor erg veel nummers van het meest recente album; en dat is jammer. Terwijl de eerste twee albums van de band van de cd afknallen, kent de het derde album erg veel intieme en vaak te rustige nummers en door het overschot aan die rustige nummers wordt het concert eigenlijk een beetje saai.

Een beetje saai, want meer mag je eigenlijk niet zeggen. Ook al zijn het niet de meest spetterende nummers, ze worden wel sterk en nog steeds foutloos gebracht, en eigenlijk kun je er alleen maar van genieten. Maar toch, had de band nummers als ‘Blue Monday’ of ‘Dancing with Myself’ in het optreden gepropt, konden we een tien geven. Nu blijven we toch steken op een 8.