Funk dus... vette baslijnen, intense beat, een allesoverheersende groove, ... je kent het wel. Parkers band begint echter met niets van dit alles. Heel intiem, heel rustig mijmert een jazzy keyboarddeuntje door de zaal. De rest van de band zet wel snel mee in en kondigt daarmee een Funky Fiesta aan, maar de toon is gezet. The Maceo Parker Band brengt geen moddervette oerfunk zoals Parker die vroeger speelde met James Brown. Alles is wat rustiger, wat jazzier, waardoor wilde zweterige taferelen uitblijven. Je zou bijna zeggen dat het een man van zijn leeftijd betaamt. Gelukkig wordt het geen slome boel. Het tempo mag dan wel wat lager liggen; de groove spat er nog steeds van af. Bovendien blijkt Maceo Parker een oude vos die zijn streken niet is verleerd. Zijn houterige dansbewegingen verraden dan wel zijn leeftijd, maar de guitige, speelse blik in zijn ogen wanneer hij een stampvol Tivoli op zijn hand krijgt, getuigt van een jonge geest en veel speelplezier.

Parker is een rasentertainer en een uitzonderlijk begaafd muzikant. Zijn begeleidingsband is uitmuntend en tijdens de twee uur en vijftien minuten lange set niet op een fout te betrappen. Dit alles verbergt de eentonigheid van Parkers nummers. Het is duidelijk dat Maceo saxofonist is en geen zanger. Een groot deel van de tijd speelt Parker op zijn saxofoon en wordt de zang gedragen door achtergrondzangers en wanneer hij wel zingt, is het meestal niet meer dan het sloganesk herhalen van enkele zinnen. Het ontbreken van een leadzanger zorgt ervoor dat de set weinig uitschieters in positieve zin kent. Gelukkig zit er ook maar één smetvlek op een heerlijke avond: een Marvin Gaye cover wordt om zeep geholpen door een zeer matige rap van één van de achtergrondzangers. Jammer en overbodig gezien de klasse van deze toch goed geoliede machine.

Gezien: Maceo Parker, 16 oktober 2009 @ Tivoli Oudegracht