‘Wij zijn niet de Zweedse band, maar wij komen gewoon uit Amsterdam.’ Zo kondigt de gitarist en zangeres Janna Coomans hun band The Sercret Love Parade aan. Aan hen de taak om het publiek op te warmen voordat Friska Viljor het podium betreedt. De dames produceren met hun gitaar en piano aanstekelijke, bewegelijke muziek. Door het electronische geluid en de samenzang doet het soms denken aan Belle and Sebastian. Zelfs de verdrietigste liefdesliedjes brengen ze over met een glimlach op hun gezicht. De dames weten met succes de heupen en benen van het publiek op te warmen.
Maar dan is het tijd voor Friska Viljor! Al joelend en applaudiserend worden de opvallend in pak en stropdas geklede mannen onthaald. De bandleden bouwen de sfeer in de zaal langzaam op. Het begint rustig, soms zelfs ingetogen. Moet dit een rockband zijn? Het lijkt alsof de bandleden het publiek zelfs negeert. Interactie met de fans en de bandleden onderling is ver te zoeken.
Tot het moment dat de bandleden onderling Zweeds gaan praten. Het publiek reageert alert en spreekt de bandleden er op aan. In het Engels. Het contact tussen publiek en bandleden is gemaakt en het ijs is gebroken. Naarmate het concert vordert, spat de energie van het podium af, inclusief zweetdruppels.
Ook het publiek maakt er inmiddels een feestje van. Zowel nummers van hun debuutalbum ‘Bravo!’ als van de laatste cd ‘For New Beginnings’ zingt men uit volle borst mee. Bij simpele teksten als lalala neemt het publiek het voortouw en hoeft de zanger niet eens meer te zingen. Het meezinggehalte van Friska Viljor doet overigens vaak denken aan Franz Ferdinand. Maar ook de dansbaarheid! Gelukkig zit EKKO niet bomvol en is er voor iedereen dans- en beweegruimte. Zelfs de verlegen bezoekers wagen hun voetjes van de vloer. Iedereen haalt zijn of haar creatiefste danspasjes uit de kast om op de muziek te dansen. Als de zanger roept dat zij het laatste nummer gaan spelen, zegt hij tegen de fans: ‘Jullie kunnen nog één keer dansen! Kom op!’. Dat laat het publiek zich geen tweede keer zeggen. Spontaan springen er een aantal gillende meiden het podium op. De bandleden lijken het allemaal prima te vinden. Je ziet ze stiekem genieten van de aandacht van de tieners.
De vijfkoppige band weet van geen ophouden. Tot twee keer toe bestijgen ze opnieuw het podium. Tijdens deze pauzes wordt er ‘Kampioene’, ‘Friska is the best’ en het welbekende ‘We want more’ geroepen.
Het enige nadeel van het concert was de tijd die voorbij vloog. Het idee dat ze net waren begonnen en alweer hun laatste nummer inzetten. Groot pluspunt is de energie en het plezier dat de band geeft aan de bezoekers. Want was je niet vrolijk, al last van een winterdip? Voor wie getuige was van dit concert, leken alle zorgen voorbij. De zaal werd verlaten met een brede glimlach op het gezicht. Een lach die de komende weken niet zal verdwijnen als de bezoeker terugdenkt aan dit concert. Het was een feestje!
Gezien: Friska Viljor en The Secret Love Parade, 14 oktober 2009 @ EKKO