Ken Stringfellow heeft al in meerdere hoedanigheden op het podium van EKKO gestaan. Zijn eerdere escapades met The Posies worden door hem op een komische wijze nog even aangehaald. Het optreden van deze rustige zondag is onderdeel van een tour met zijn nieuwste band, The Disciplines. Die bestaat uit drie Noorse muzikanten met Stringfellow zelf als zanger/frontman. Het debuutalbum ‘Smoking Kills’ is aan het begin van dit jaar uitgekomen en bevat 11 nummers die zich het beste laten omschrijven met de term garagepop. Vanavond blijkt echter dat die term de lading niet helemaal dekt.

The Disciplines worden voorafgegaan door het Utrechtse Action Park. Dit vervolg op Gloricz Jim heeft in September hun debuutalbum ‘When Everyone Else Is Gone’ gepresenteerd. Dat album bevat een mix van rustige, gestuurde popliedjes en nummers die meer uit de bocht vliegen. Die rustigere nummers uit het eerste deel van de set beklijven minder dan de ruigere nummers waarin de band, onder aanvoering van zanger gitarist Roel Jorna, meer los gaat. De twee beste nummers van het album worden voor het laatst bewaard en vormen een passende climax.

Als The Disciplines opkomen zijn de monitoren, die normaal midden vooraan op het podium staan, verdwenen. Behalve dat dit op een mooie manier een klinisch effect geeft zit er ook een functionele kant aan. Mensen die The Posies al eens hebben gezien weten dat zanger Stringfellow niet van het rustige soort is. Vanaf het eerste nummer ‘Yours For The Taking’ gebruikt hij dan ook alle ruimte op het podium en in de zaal voor een show die laat zien wat een echte rock en roll band moet hebben. Een ritmesectie die opvalt door niet op te vallen. Een gitarist die met een gebutste Fender Telecaster en zonder allemaal toeters en bellen maximaal effect weet te bereiken. En nummers met killer riffs die in hoog tempo op de bezoekers worden afgevoerd.

Maar zonder Stringfellow zou deze band waarschijnlijk niet meer dan dertien in een dozijn zijn. De combinatie met deze ras performer en multi talent zorgt voor een intens, louterend optreden. Dit is hoe rock en roll in de jaren zeventig in Amerika gevoeld moet hebben. Dit is zo’n optreden dat je niet stilstaand kunt ondergaan. Overdreven? Mogelijk. Stringfellow laat in ieder geval niets na om het publiek bij het optreden van The Disciplines te betrekken. Hij gebruikt de hele zaal als zijn speeltuin: gaat voor bij het pogoën, rent de bar in om daar nog een stukje te zingen, schuift zingend op zijn rug door de zaal en praat de nummers op een onderhoudende manier aan elkaar.

Was alles dan fantastisch? Dat zeker niet. De gitaar riffs van sommige songs zijn zo sterk dat daarmee de lat voor de rest (te) hoog wordt gelegd. En de typerende, flexibele stem van Stringfellow gaat vooral in het begin nogal eens in het geweld van de gitarist verloren. Maar dat doet er allemaal niet toe. Als we na afloop van het optreden de donkere avond weer opzoeken raast een harde wind door de Utrechtse straten. Passend voor na een optreden van een band waarvan de zanger als een wervelwind door EKKO raasde.

Gezien: The Disciplines en Action Park, zondag 22 november @ EKKO