Het onbekende John Coffey  mag in een nog rustige en vooral lege zaal het spits afbijten. De band, die het nieuwste lid van de Sally Family is, doet z’n best maar dit enthousiasme slaat in eerste instantie niet over op het publiek. Pas als de zaal wat voller loopt, gaan er meer handen op elkaar voor het vijftal die met hun ruige materiaal een show speelt die voor herhaling vatbaar is. Nu nog een overtuigender podiumpresentatie én een beter tijdstip, want rond kwart over zeven was de zaal vrijwel leeg.
 
De volgende band is het bekendere This Beautiful Mess. Dit vijftal kan vanaf noot één op meer respons van het publiek rekenen. Wellicht door de toevoeging van vrouwelijke vocalen. Maar ook de hypnotiserende ‘U2-bass’ mag er zijn en vormt een goede combinatie met het berekenende drumwerk. De leadvocalen laten wel wat te wensen over. Het lijkt alsof de verveling bij sommigen in het publiek inslaat, met een ietwat leegstromende zaal als gevolg.
 
Een ander verhaal is het als de vijf mannen van The Hot Stewarts het podium betreden. Met hun opzwepende versies van jaren ‘80 klassiekers weet het vijftal iedereen in de zaal te boeien en te verleiden tot het betere meeschreeuw-werk. Ondanks enkele wijzigingen in de bezetting van de band, klinken ze nagenoeg hetzelfde als voorheen en nummers als ‘Straight Up’ en Rick Astley’s ‘Never Gonna Give You Up’ doen het nou eenmaal goed bij het publiek. De band heeft er zichtbaar zin in. Ze zweten flink en de shirts gaan uit. De bandleden worden kort voor het einde van de setlist geholpen door Erik van The Spirits That Guides Us, een leuke toevoeging op de set.
 
Het moge duidelijk zijn dat The Spirits That Guides Us de headliner is van de avond, getuige de enorme backdrop met het logo van de band. De band laat veel van de nieuwste full length, Don’t Shoot, Let us Burn horen. Nummers die harder zijn dat het voorgaande materiaal van dit zestal. De band kan rekenen op een prima respons van het publiek, al gaat de inmiddels volle zaal toch niet helemaal los op de hardste band van de avond.
 
Nummers als ‘Control’ en ‘Moth & Rust’ worden in rap tempo op het publiek afgevuurd, maar ook het oude werk als ‘Killing Time’ krijgt vele handen op elkaar. Qua podiumpresentatie is er na de release van die nieuwe full lenght niets op de band aan te merken. Het zestal geeft alles, gehuld in een compleet zwarte outfit met enkel een witte band om de rechter bovenarm. Microfoonstandaards worden weggesmeten en de mannen vliegen over het podium. Ondersteunt door het immer goed getimede drumwerk is de band een geoliede machine maar het slecht afgemixte geluid van de vocalen doet hier wel wat afbreuk aan.
 
Met een toegift in de vorm van Depeche Mode klassieker ‘Enjoy the Silence' komt de avond ten einde. Maar niet voor dat vocalisten Erik en Bas met z’n tweeën nog even laten zien wat ze waard zijn. Deze week is overigens bekend geworden dat de mannen op het Flevo Festival mogen spelen. Na vanavond hoeft niemand meer te twijfelen waarom dit zo is. Deze band is zeker voor herhaling vatbaar en het liefst met een zo energiek mogelijk publiek. Gelukkig kunnen we weer terugkijken op een geslaagd Sally Forth Festival, op naar volgend jaar!