Na haar in mei dit jaar uitgebrachte tweede album 'I Know You're Married But I've Got Feelings Too' (een album met, naast natuurlijk een goede titel, veel lovende recensies), mag het publiek Martha Wainwright vanavond in een live setting beoordelen. Maar niet voordat Angus and Julia Stone het publiek opwarmen. Hoewel, opwarmen: na hun succesvolle optreden eerder dit jaar op Festival deBeschaving had dit tweetal vanavond Tivoli zelf al aardig kunnen vullen. Twee hoofdacts voor de prijs van één dus. Angus and Julia Stone zetten hun eerste nummer als één geheel in. Ze staan tegenover elkaar: zij in lange jurk, hij met hoed en lange baard. Alsof ze elkaars zegen nodig hebben. Nergens voor nodig. Julia hoeft met haar breekbare stem weinig moeite te doen om de aandacht van het publiek te krijgen. In de set wisselen broer en zus elkaar af, dan zingt Julia een nummer en zingt Angus tweede stem en andersom. Versterkt door twee heren in de band wordt het geheel aangekleed met het gebruik van verschillende instrumenten. Naast gitaar speelt Julia Stone onder andere toetsen en trompet (ze heeft zelfs jaren trompetles gegeven). Met de mondharmonica van Angus is het folky geluid compleet. Toch zijn het de wat meer uptempo nummers die de -toch wat rumoerige- zaal meekrijgen. Het nummer met dat lekkere basintrootje 'Paper Aeroplane', bekend van het reclame spotje van Maandag, kan rekenen op een enthousiast onthaal. Het publiek kan bij het nummer 'Campfire' een stuk meezingen als daar ineens 'Where The Lion Sleeps Tonight' voorbij komt. Waar zijn de marshmallows? Tijdens het nummer 'Hollywood' van het debuutalbum 'A Book Like This' dat broer en zuslief afgelopen jaar uitbrachten, laat de ingetogen Julia zien dat ze veel in haar mars heeft dan ze tot nu toe vanavond heeft laten zien. Julia's breekbare, hese klanken gaan ineens over in een aantal loepzuivere uitschieters. Dat zou ze best wel wat vaker mogen doen. Tussen de introverte Julia Stone en de extraverte Martha Wainwright zit een wereld van verschil. Waar Julia Stone zich steeds in lijkt te houden, geeft Wainwright zich vanaf de eerste minuut. In eerste instantie is dat even wennen, de overgang van de rustige folk naar de vibrerende countryklanken. Maar als Martha Wainwright je eenmaal raakt, dan doet ze dat ook echt volledig. Jammer dat niet het hele Tivoli-publiek dit begrijpt, of was dit misschien het deel dat alleen voor Angus and Julia Stone kwam? Wanneer Wainwright een aantal nummers solo nummers inzet, vraagt ze het publiek wat er zo belangrijk is dat besproken moet worden tijdens haar optreden. “Praat maar als ik met de band knal, maar niet als ik hier alleen rustige nummers sta te spelen”, laat ze weten. Het helpt een beetje, de aandacht van het voorste deel van de zaal heeft deze dame in ieder geval. Dat doet ze vooral met haar karakteristieke, overdonderende stemgeluid. Wat een keel! Al mogen de vibrerende uithalen af en toe wel iets minder. Waar Julia Stone zo nu en dan meer van zichzelf kon laten zien, kan het bij Martha Wainwright juist wat ingetogener. Maar er lijkt geen stijl te zijn die ze niet beheerst. Het blijft vanavond niet alleen bij de countryklanken. Wainwright is net zo goed thuis is in folk en rock. Wanneer Wainwright haar band voorstelt, wordt duidelijk dat het muzikale nest waaruit ze komt nog groter is. Op het podium wordt ze vergezeld door haar nichtje Lily Lanken, die de backing vocals voor haar rekening neemt. Daarnaast speelt haar man, Brad Albetta, -die daarnaast haar hoogsteigen producer is- mee op basgitaar. Het eind van de set smaakt naar meer en gelukkig komt Martha Wainwright nog even terug. In haar beste Nederlands maakt ze duidelijk dat de band van Utrecht houdt. En het publiek was vanavond best aardig, zelfs toen het door haar heen praatte. Hoewel het natuurlijk wel leuker was toen het stil was. En dan komt de toegift. Na 'Bloody Mother Fucking Asshole ' volgt er een piano-intro en zet Martha Wainwright een cover in van de oude Franse chanson 'Dis, Quand Reviendras-Tu? '. Tivoli houdt de adem in. Wat een prachtige vertolking van dit nummer! Waarom doet ze dit niet vaker? Wainwright's stem is geknipt voor dit genre. Kippenvel van top tot teen. Na dit nummer mag er eigenlijk geen derde toegift komen. Toch komt die er. En die valt zelfs na de chanson niet tegen, maar maakt de avond compleet. Nogmaals een cover. Met een theatrale uitvoering van “See Emily Play” van Pink Floyd besluit Wainwright de avond. Tivoli kan na deze bijzondere avond met een goed gevoel in slaap dommelen. Gezien: Martha Wainwright en Angus and Julia Stone Waar: Tivoli Oudegracht Wanneer: donderdag 16 oktober 2008