De klok is meer dan 40 jaar teruggezet: dB's ademt vanavond de sfeer van de Beatles, Kinks, Q65 en andere gitaarbands die onlosmakelijk zijn verbonden met de sixties. Mark & The Spies overtuigen in een halfvolle zaal een stuk meer dan de Zweden van The Moving Sounds.

Mark & The Spies timmeren bij onze oosterburen al aan de weg (via hun Duitse label Screaming Apple Records) en zijn naar eigen zeggen "big in Japan", waar het titelloze debuut blijkbaar verkrijgbaar is. In Nederland was de band al eens te zien in Club 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen en speelden ze al eens met The Monsters in dB's. Deze keer moeten de mannen uit Veenendaal het met een nauwelijks halfvolle zaal stellen.

De lage opkomst staat niet in verhouding tot de PR stunts die de band de laatste tijd heeft uitgehaald, onder andere bij Rob Stenders op 3FM. In ruil voor airplay kreeg het kwartet een paar bijna onmogelijk uitvoerbare opdrachten: op maandag Rita Verdonk en Mark Rutte proberen aan te klampen of dinsdag (Prinsjesdag) een echte prins voor je microfoon krijgen. Tevergeefs: bij die laatste actie belandde de toetsenist zelfs nog een paar uur achter de tralies. Slechts het optreden in een Hilversumse drogisterij waarbij de heren in bikini de Spice Girls moesten coveren, leverde resultaat op.

Al deze aandachttrekkerij blijkt helemaal niet nodig: Mark & the Spies blijkt een aanstekelijke liveband. De frisse sixtiespop ademt vooral de vroege Beatles, Kinks en Q65, waarbij spelplezier het dik wint van gebrek aan originaliteit. En met het vroege werk van de Fab Four in het achterhoofd sluiten teksten als "I need some money to see my honey" ook prima aan op de inspiratiebronnen. De podiumposes en het jammende slot met saxofoon zijn misschien een stijlbreuk met het voorafgaande, maar zorgen wel voor een overtuigend slot aan het optreden.

Daarna blijken The Moving Sounds toch een stuk minder de aandacht vast te kunnen houden, ondanks de intrigerende toetsenist die het midden houdt tussen eighties-icoon Paul King en butler Lurch uit de Adams Family. De Zweden hebben weliswaar sterke liedjes en de juiste looks, maar spelen die - in tegenstelling tot het voorprogramma - helaas ongelooflijk vlak en zonder dynamiek. Uit automatisme weer terugkomen voor een toegift wanneer bijna niemand daar om joelt is helemaal treurig.

Mark & The Spies & The Moving Sounds
Gezien: dB's, donderdag 20 september 2007