Na het vertrek van gitarist Polle in 't Veld vorig jaar, bleef het lange tijd stil rondom Dial Prisko. Zanger en mondharpist Danibal ploinkte er lustig op los met Plunk, maar van Dial Prisko hoorden we niets meer. Om toch maar iets over de band te melden, maakte Utracks eerder dit jaar ten onrechte bekend dat het gezelschap was opgedoekt. Maar niets was minder waar. De band is terug in een nieuwe samenstelling. Oud-drummer Gerben Schmidt heeft de gitaar omgehangen, zijn krukje achter het slagwerk is ingenomen door Tijmen Hauer, de theepot is thuisgelaten en in plaats daarvan is Tom Swart van Pondertone de band met toetsen en accordeon komen versterken. Hiermee heeft Dial Prisko alle ingrediënten aan boord voor een goed optreden. Vernieuwd en nog lekkerder, blijkt al snel. De heren hebben er duidelijk zin in, en hoewel dit het eerste officiële optreden is met de nieuwe bandleden (de try-out in juni daargelaten), zetten ze een strakke show neer. De toetsen zijn een welkome aanvulling, in Tijmen hebben ze een goede vervanger gevonden en Gerben is duidelijk in z'n element vooraan op het podium. Danibal is de karakteristieke rasp in z'n stem niet kwijt en nog immer bespeelt hij de mondharp als geen ander. Naast oud werk zoals 'Train', worden ook een paar nieuwe nummers ten gehore gebracht. Vooralsnog komt er echter geen nieuw album. Eerst gaat de band nog veel optreden, want dat vinden ze uiteindelijk toch het leukst. Singer-songwriter Sioen is in eigen land al enige jaren behoorlijk populair en sleept lovende kritieken binnen. Hier in Nederland wil het nog niet zo lukken met de doorbraak. Sioen stond al twee keer eerder in EKKO, maar heeft er in de tussentijd niet veel fans bijgekregen, getuige de halfgevulde zaal. Dat weerhoudt Sioen en zijn band er niet van een stevige en gedreven show neer te zetten. Hoewel je het op basis van zijn albums ('A Potion' is alweer zijn derde cd) niet zou verwachten, rockt de olijke en sympathieke Gentenaar er stevig op los. Zijn vaste begeleidingsband is in goede vorm en afgaand op de doorleefde koppen, gaan deze jongens al wat langer mee en kennen zij de klappen van de zweep. De show komt dan ook snel op gang, maar toch lukt het Sioen niet om de hele set door de aandacht van het publiek vast te houden. Wat niet meehelpt is dat z'n keyboard kuren vertoont. Die zijn snel verholpen, dus daar laat Sioen zich niet door uit het veld slaan. Het is meer dat het trucje van ingetogen pianospel dat uitmondt in gitaar- en viooluitbarstingen halverwege de avond niet meer zo weet te boeien. Tegen het eind komt Sioen dan toch weer sterk terug door even goed het gas er op te zetten met nummers als 'Wild Wild West' en 'Who Stole My Band?'. Het stampt en het beukt en het swingt richting het einde. Uiteraard ontbreekt de toegift niet en hierbij is de hoofdrol weggelegd voor violist Jeroen Baert. Als een bezetene speelt hij op zijn viool en brengen hij Sioen de show tot een climax. Wie daar onbewogen van blijft heeft een hart van steen. Een tweede toegift is helaas niet gegund. Terwijl de drie andere bandleden het podium weer beklimmen wordt Sioen te kennen gegeven dat het er op zit voor vanavond. Het is elf uur en na die tijd mag er niet meer gespeeld worden; de buren willen slapen. Dial Prisko en Sioen Gezien: EKKO, zondag 7 oktober 2007.