De meeste mensen kennen zanger Corey Taylor van Stone Sour voornamelijk als gemaskerde frontman van de band Slipknot. Hoewel hij met Slipknot als eerste doorbrak bij het grote publiek, is Stone Sour de band waar het voor Corey allemaal mee is begonnen. Inmiddels is Stone Sour druk aan het touren om het tweede album 'Come What(ever) May' te promoten. Er is geen voorprogramma om het publiek op te warmen, maar Stone Sour blijkt dit ook helemaal niet nodig te hebben. Vanaf het eerste nummer ondersteunt het publiek uit volle borst de zang van Corey, die hier met een grote grijns zichtbaar van geniet. Hij ziet er ontspannen uit, terwijl hij energiek en enthousiast het publiek bespeelt. Hij gaat er zelfs even bij zitten terwijl hij het publiek begroet en gezellig begint te kletsen. Naar eigen zeggen heeft hij nog nooit een slechte tijd gehad in Nederland en vindt hij het vooral leuk om terug te zijn in Utrecht. Of het waar is of niet, het klinkt geloofwaardig. De bezoekers gaan uit hun dak en sommige nummers worden zo hard meegezongen dat het de zang soms overstemt. Corey vindt het allemaal heerlijk en daagt de zaal uit om nog verder te gaan en samen alles te geven. Dit resulteert in een publiek dat zo hard meezingt met de oude single Inhale dat Corey zelfs bijna begint te klagen: "That was disturbingly loud, calm the fuck down!" Tot dan toe heeft de band vooral haar hardere metal nummers gespeeld, maar Stone Sour heeft ook een andere, zachtere kant. Vooral op het laatste album is te horen hoe divers de band is. Corey Taylor liet onlangs in een interview weten dat hij binnen de teksten van Stone Sour meer kwijt kan dan bij Slipknot en op die manier veel veelzijdiger kan zijn. Wat volgt is een intermezzo van rustige nummers, waarbij de overige vier leden van het podium verdwijnen en Corey Taylor in zijn eentje een aantal akoestische nummers ten gehore brengt. Hoewel de liedjes die hij speelt, waaronder Chris Isaaks 'Wicked Game' en de single 'Bother' van de eerste Spiderman soundtrack leuk zijn om te horen, wordt het wel vervelend wanneer laatstgenoemde song een aantal keer wordt onderbroken. Aparte ervaring bij een metalconcert: de hier en daar een brandende aanstekers. Tot slot keert de band weer terug naar het hardere werk waar drummer Roy Mayorga het publiek nog even trakteert op een lekkere drumsolo. Al met al weet Stone Sour deze avond evenals op Pinkpop een goede en strakke show neer te zetten. Enig minpuntje is dat subtiele elementen die de nummers op cd zo speciaal maken soms wegvallen, maar desondanks is het mede door het aanstekelijke enthousiasme van zanger Corey Taylor een zeer geslaagde avond. Stone Sour Gezien: Tivoli Oudegracht, donderdag 31 mei 2007