Een korte blik op het Myspace-profiel verraadt weinig over Vincent. Zo valt er geen achternaam te vinden, geen geboortedatum, maar simpelweg alleen muziek. Vincent, geboren in het Overijsselse Borne, studeert in Utrecht en is een singersongwriter. Na een korte blokfluitcarrière ontdekt hij de gitaar op veertienjarige leeftijd en sindsdien timmert Vincent aan zijn weg naar optredens en erkenning. Voor mij ligt de eerste demo van Vincent, bestaande uit drie nummers. Deze drie nummers zijn allen door hem zelf geproduceerd. Op zijn Myspace-profiel zijn video's te zien waar je Vincent op de grond ziet zitten, spelend op zijn gitaar. Pingelend op zoek naar mooie akkoorden, ondersteund door zijn zware stem. Terug naar de demo, welke bestaat uit de nummers 'Never let go', 'Paranoid' en 'Goosebump'. 'Never let go' is de eerste track van de demo en die overtuigt het meest. Een mooie opbouw waarbij Vincent laat zien dat hij het bespelen van de gitaar goed onder de knie heeft. Waar de zang soms wat irriteert - mede doordat zijn stem soms wat nasaal klinkt, overtuigt dus vooral zijn akoestische gitaarspel. 'Never Let Go' blinkt echter ook vooral uit in zijn opbouw. Een rustige opbouw om uiteindelijk te resulteren in een hoogtepunt aan het einde van het nummer. 'Never let go' is een prima uitvoering van een emotioneel mooie track. Het tweede nummer 'Paranoid' overtuigt al minder. Het goede gitaarspel blijft, maar zijn stem begint minder sterk te worden. De irritatie stijgt en de stem komt bijna zeurderig over. Dit is zonde van de track, want qua lyrics blinkt hij meer uit dan 'Never let go'. De demo sluit af met het nummer 'Goosebump', waarmee de Utrechter de plank wat mis slaat. De zang van Vincent is allang niet zo goed meer als in 'Never let go' en is de opbouw soms wat rommelig. De nummers van de demo beginnen al snel veel op elkaar te lijken en missen variatie. Zo lijkt 'Goosebump' simpelweg een mindere versie van 'Never let go'. Concluderend kan er gezegd worden dat Vincent weliswaar potentie heeft, maar dat het er in deze demo nog niet uitkomt. Zo blinkt 'Paranoid' uit qua lyrics, welke Vincent zelf schrijft, en is 'Never let go' een knap staaltje van hoe een nummer opgebouwd moet worden. De nummers verschillen echter te weinig van elkaar. Dit is wellicht een lastig aspect, omdat hij alleen een akoestische gitaar gebruikt. De behoefte naar meer nummers verdwijnt echter snel. Als luisteraar lijk je alles al gehoord te hebben. Kijkend naar de invloeden van Vincent zou je toch enige variatie kunnen verwachten. Sufjan Stevens, Interpol en Cat Power zijn enkele van de invloeden die hij noemt. Compleet verschillende artiesten met allen andere stijlen, maar deze invloeden zijn in de liedjes van Vincent niet terug te horen. Een tip: de grenzen verbreden meer variatie zoeken, om de optredens en volgende demo's niet eentonig te laten worden. De potentie is er namelijk wél.