Gasten zijn het; 'right ace blokes' zeggen ze vast in Leeds - maar aardige gasten, dat zondermeer. Dat blijkt wel wanneer The Pigeon Detectives na een akoestische instoresessie in een klamzweterige Plato braaf handtekeningen blijven uitdelen en met fans poseren voor de tigste foto. Hoe diep de ogen van drummer Jimmi ook verzonken liggen in zijn ietwat brakke hoofd, er is altijd een moment voor een liefhebber te vinden; een glimlach kan er zonder mokken vanaf. Toffe gasten die Pigeon Detectives. De vijf leren elkaar op trapveldjes kennen en bergen de kicksen na verloop van tijd op om een bandje te beginnen. En zoals zoveel Britse bandjes hoeft dat niet vreselijk hoogdravend te zijn. Catchy hangt met glimmende neonletters boven deze groep; tekstueel staan barbezoek, meisjes beloeren, een poging wagen en soms een 'score' of een blauwtje hoog in het vaandel. Lekkere pop met een twee-vingers-dikke pubrockschuimkraag dus. Weinig origineel misschien, wel voluit in lijn met bijvoorbeeld Kaiser Chiefs of Kasabian; blik op oneindig en feesten maar mensen; daar kun je The Pigeon Detectives wel voor laten lopen. Enigszins verrassend blijven de spetterende poprockers van debuutalbum 'Wait for Me' unplugged prima overeind in de zes nummers tellende matineeshow. De zon brandt, zweet parelt op menig voorhoofd en The Pigeon Detectives staan opeen gepakt naast de trap van "Sauna Plato", maar de stemming is en blijft opperbest. Voorman Matt kan weliswaar niet losgaan zoals London Calling tot tweemaal toe heeft mogen ondergaan; het zorgt ervoor dat de man mag etaleren behalve volksmennende brulboei ook een begenadigd zanger te zijn. Akoestisch kruipen The Pigeon Detectives enigszins op schoot bij country achtig werk, al blijven de oorwurmmelodieën zich onvermijdelijk een weg naar je geheugencentrum banen. Uren na afloop neurie je onwillekeurig nog de leadpartij van 'I Found Out' of 'I'm Not Sorry'. Onvergetelijk derhalve; al was het maar vanwege de grappige korte babbels tussendoor met daarin de vraag of een bezoeker wellicht de neus van de drummer wil snuiten indien nodig tijdens het spelen; de arme ziel heeft last van hooikoorts. Of de verzekering dat de avondshow de moeite waard zal worden omdat ze dan op "echte gitaren" spelen en Matt vast en zeker dronken is. Van dat laken en pak dus. 's Avonds in EKKO zijn de elektrische gitaren omgegespt, gaat het leren jasje al na één nummer uit en doet een afgeladen, bloedhete zaal zich tegoed aan een briljant klinkend The Pigeon Detectives. De band raast onverdroten, energiek en ogenschijnlijk niet eens zo heel beschonken door zijn set van dik drie kwartier en opvallend genoeg is elk nummer - hoewel zo goed als hetzelfde als het voorgaande, met een solo-tje hier, een meedeiner daar - een garantie voor toenemende feestvreugde in het publiek én bij de band. The Pigeon Detectives spelen hun belangrijkste troefkaart slim uit; dit is een band van het volk, voor het volk; zonder barriers, zonder security. Geen gemits en gemaar; ervoor gaan zul je! En dat doen de vijf lelijkerds - laten we eerlijk zijn even; posterboys zijn ze geen van allen - dan ook van ganser harte. Matt deint olijk en het publiek opzwepend over de hele breedte van het plankier en de rest van de band levert de strakke begeleiding. Een podiuminvasie volgt al snel, meeklappen is geen probleem, een crowdsurfer wordt lang op handen gedragen en zonder enige ironie weet Matt te melden dat een bepaald moment in de show in Engeland steevast leidt tot het gooien van slipjes, afkomstig van het vrouwelijk deel van het publiek; al mogen jongens meedoen. Aan de microfoonstandaard en op het podium wemelt het van de onderbroekjes. Het mag geen wonder heten voor wie het weinig aan de verbeelding overlatende bandlogo gezien heeft. Voor degene die dan nog niet genoeg weet, het volgend citaat: "What would her dad say, if he knew? She's on her knees and he's 22." Inderdaad: materiaal van de eeuwige jachtvelden volgens the "laws of attraction" dus, is waar The Pigeon Detectives grotendeels in grossieren. Maar wat is het goed meebrullen op die oneliners en wat doet EKKO gretig mee; hoofdknikkend, meeklappend, moshend en wel. The Pigeon Detectives grabbelen gretig in de skiffle-ton met daarbij hints naar The Undertones, Joe Jackson, Sham 69, The Jam en meer gekend werk. Little Man Tate, The Strokes, een springerige bezopen versie van The Cribs of Kaiser Chiefs mogen als recentere ijkpunten dienen. Meer dan slechts het Leeds-antwoord op The View zijn The Pigeon Detectives wellicht het best te vergelijken met Supergrass of The Zutons. Klasse bands, prima liveshows, guitige uitstraling, kekke deunen en toch: écht lekker vlotten wil(de) het bij de laatste twee nét niet. Het doorbreken van een zeker glazen plafond is er niet bij. Wie weet, slaan The Pigeon Detectives wél een verdiende ferme ster in dat veiligheidsglas met hun ijzersterke poprockmelodietjes die je met de beste wil ter wereld niet uit je gedachten kunt wringen. Die hebben ze voor op menig ander nieuw Britrockbandje (denk: The Holloways, The Enemy), net als hun doldrieste en amusante live performance. Een bandje voor de lol is hoe The Pigeon Detectives begonnen, een bandje voor de lol is wat The Pigeon Detectives hebben en leven momenteel. Meer moet dat niet zijn, meer zoeken ze er zelf ook niet of nauwelijks achter waarschijnlijk. En meer, noch ook maar een centje minder krijgt EKKO vandaag. Ach; als het met die glansrijke carrière, die "moeilijke tweede" (als ze maar niet ineens denken een serieus 'volwassen' album te moeten maken) en het doorstomen naar grotere podia - doe zowat deze band alsjeblieft niet aan, zeg! - niet wil lukken, kunnen ze elkaar nog altijd op de schouder slaan en terugdenken aan die hete dag in Utrecht toen ze nog in The Pigeon Detectives zaten, wanneer ze gebroederlijk met hun oude maten een pint wegtikken in de pub op een straathoek in Leeds, terwijl daar een dan splinternieuw braniebandje, de lallende kroegtijgers op zijn hand, de vuisten omhoog weet te krijgen, die van deze vijf incluis. Zo zijn ze wel, ook dan vast nog; aardige gasten die jongens van The Pigeon Detectives. Met hun blik op niets dan lang leve de lol. Soms hopend op een toevalstreffer. The Pigeon Detectives Gezien: EKKO & Plato [akoestische instore sessie], vrijdag 8 juni 2007