De meeste programmeurs van poppodia in Nederland weten inmiddels dat je bij Jay Reatard geen show van twee en een half uur hoeft te verwachten. Maar dat het publiek in EKKO zo snel weer buiten zou staan, dat had natuurlijk niemand verwacht. En ging je tijdens het optreden even een biertje halen, dan had je zomaar drie nummers gemist!

Met de wetenschap dat er tegenwoordig meer gekken op straat lopen dan er opgesloten zitten lijkt het bezoeken van een optreden van garagepunker Jay Reatard een behoorlijk risicovolle onderneming te worden. De hoes van zijn debuutcd 'Blood Visions' laat namelijk niets aan duidelijkheid te wensen over. De voormalige voorman van The Reatards en The Lost Sounds staat hierop halfnaakt met een verwilderde blik in de lens te staren terwijl hij van kop tot kont onder het bloed zit. Ook zijn teksten getuigen van een uiterst zieke geest die op het punt staat een vreselijk bloedbad aan te richten. Alle reden dus om met samengeknepen billen naar EKKO te fietsen en met één oog ferm op de nooduitgang gericht de zaal te betreden.

De Rotterdamse Rats On Rafts openen deze onheilspellende avond. Deze band speelt een zwabberende mix van postpunk en punkfunk waarbij de bandleden duidelijk niet kunnen kiezen of zij nu de Talking Heads, de Gang Of Four of de Arctic Monkeys willen zijn. Mede hierdoor verlopen de tempowisselingen niet al te soepel en worden de nummers regelmatig onderbroken door nietszeggende breaks. Het advies aan deze vier knapen is dan ook om één goed idee te gebruiken om een song te fabriceren in plaats van vier halfbakken ideeën in een liedje te stoppen.

Daarna is er enige verwarring in de zaal, want bij de volgende band vraagt menigeen zich af of dit nu Jay Reatard is of dat het The Quotes zijn. Uiteindelijk blijken het de Boston Chinks te zijn die de gehele Europese tour met Jay Reatard meereizen. Waar de Rats On Rafts nog wel eens moeite hebben om het tempo vast te houden, daar geven de Chinks gelukkig meteen vol gas en denderen in de hoogste versnelling over het podium heen. Zij blijken de ideale opmaat te zijn voor het optreden van de heer Reatard, want hun strakke high-energy garagepunk doet de adrenalinespiegel bij het publiek aardig richting ADHD stijgen.

Vervolgens is het wachten op de psychopaat waar de hele avond eigenlijk om draait. Visioenen van Jay die ingesnoerd in een dwangbuis á la Hannibal Lecter het podium wordt opgereden spoken door mijn hoofd, maar gelukkig is de waarheid iets minder angstaanjagend. Jay blijkt een ietwat mollige krullenbol te zijn die drie van de vier Boston Chinks heeft gerekruteerd als zijn begeleidingsband. Zodra hij het idee heeft dat het geluid goed staat, spuugt hij zijn eerste aankondiging de microfoon in om vervolgens in een moordend tempo zijn 'Blood Visions' op het publiek af te vuren.

Jammer genoeg draait het optreden uit op een lichte teleurstelling, want het lijkt erop alsof Jay alle door de Ramones gevestigde snelheidsrecords met dit éne optreden wil breken. Dit komt de afwisseling (die op de CD beslist aanwezig is) natuurlijk niet echt ten goede. En ondanks alle tentoongespreide Sturm und Drang krijg je niet echt het idee dat hij met het mes op de keel staat te spelen. Het lijkt eerder alsof hij de laatste trein moet halen of vreselijk nodig moet poepen.

Voor de trage starters in het publiek valt er aan dit concert zelfs helemaal geen lol te beleven, want na 20 minuten bedankt Jay de zaal en loopt van het podium af, om vervolgens niet meer terug te keren. Het murw gebeukte publiek verlaat gedwee de zaal en na bestudering van de dansvloer blijkt dat iedereen de avond uiteindelijk glansrijk heeft overleefd. Was dit nou de audiovisuele slachting waar wij met zijn allen op zaten te wachten? Nee, dat was het niet echt. Ik hoop ooit nog eens mee te mogen maken dat bij Jay de stoppen tijdens een optreden echt een keertje doorslaan.

Jay Reatard, Boston Chinks, Rats On Rafts Gezien : EKKO, woensdag 13 juni 2007