Drie namen: Solo, Strike the Colours en Malcolm Middleton. Geen misselijke affiche voor deze zondagmatinee in de Kippenvelreeks. Voor Solo staat dit korte optreden in het teken van het uittesten van nieuwe nummers. In Zeeland heeft de band vier dagen in een eenzaam huisje gewerkt aan nummers voor hun komende plaat. Ondanks de wetenschap dat de lat met hun vorige platen in het achterhoofd al hoog lag, zijn de ambities er niet minder om. Antony and the Johnsons en Rufus Wainwright, dat soort jongens, dat soort muziek en dat soort ambities dus. En zo te horen zit het wel snor bij Solo. De band speelt een gloedvolle set met de bekende liedjes als 'Onandon', 'Opportunities', en 'Come Back to Me'. Toch was het een van de nieuwe nummers met als werktitel - volgens Flamman was er die vorige nacht zelfs nog de laatste hand aan gelegd - 'Heard the News' dat nog de meeste indruk maakte. Het territorium is verbreed, Solo gaat de diepte in en heeft wat te zeggen. Ondanks deze hoge inzet lijkt dat een gouden greep. Na Solo was het de beurt aan Strike the Colours. Een spichtig meisje met viool en gitaar zingt met fragiele stem haar melancholieke folkliedjes vol prachtige verhalen en beeldende zinnen. Je moet wel uit het hardste Corus-staal zijn opgetrokken wil je niet door zangeres Jenny Reeve worden geraakt. Een meisje is het eigenlijk. Dat lieve, wereldvreemde meisje uit je klas die op haar 22ste nog steeds dagboeken volschrijft en op eenzame lenteavonden luistert naar het suizen van de wind. Zo'n meisje waar je wel eens verliefd op wilde worden maar wat eigenlijk nooit helemaal lukte. Met speels gemak zingt ze andere vrouwen-met-gitaren de vergetelheid in, en de zaal valt ook volkomen stil voor zoveel onhandige schoonheid. Want onhandig is het soms. Er gaan er dingen fout en contact met het publiek gaat vertederend ongemakkelijk. Een onhandig droommeisje uit Schotland zingt de zon naar binnen. Kan het nog mooier? Ja dus. Professioneel zwartkijker Middleton draait er niet om heen: 'On a Monday night I'm nothing/ On a Tuesday night I'm nobody/ On a Wednesday, Thursday, Friday night I'm sad/ Then comes the weekend to haunt me.' Geen wonder dus dat je jezelf naar haast nucleaire katers drinkt om maar te vergeten dat het leven kut is. Als geen ander mens weet Middleton de zwaarte van het leven in prachtige misantropische teksten te gieten. Maar altijd is het grappig, of mooi of ergens daartussenin en nergens dreigt het ook maar ten onder te gaan aan treurig zelfbeklag. En natuurlijk zijn het niet de mooie liedjes met gouden melodieën waar Middleton zijn klaagzangen overheen zingt, en ja, soms lijkt het wel wat op elkaar, maar hee: je zou Malcolm Middleton maar zijn. Lelijk, Schots en niet gemaakt voor liefde en geluk. Je zou voor minder een touw aan je plafond hangen. Middleton draagt zijn lot echter met trots. In bijna onverstaanbaar Schots vertelt hij aan de lopende band grapjes en als hij dan eens een echt kippenvelliedje zingt kan hij het niet nalaten om zijn excuses te maken dat het zo verschrikkelijk slecht was. Dat 'Cold Winter' echter het hoogtepunt van de middag was, moet zelfs Middleton wel ergens gevoeld hebben. Kippenvel Matinee met Malcolm Middleton, Solo & Strike the Colours Gezien: EKKO, zondag 22 maart 2007