Na een aantal personeelswisselingen heeft Gem zich opgesloten in de oefenruimte. Zo nu en dan komt de band even naar buiten voor een try-out. Zo stonden ze de afgelopen periode al in het voorprogramma van Little Man Tate en afgelopen week nog twee keer bij The Fratellis. Deze keer mag de band, onder de naam 'De Utregse Putdeksels', net als in Rotown openen voor Bromheads Jacket. Voor het eerst in de nieuwe bezetting stond Gem op de planken in hun eigen stad. In EKKO maakt Gem indruk met elf nieuwe liedjes en een zwakke uitvoering van 'The Subterranean Parade'. De loftrompet over nieuweling Wouter Rentema waarop zanger Maurits Westerik begin april blies, lijkt niet overdreven. De drummer is live een welkome aanvulling op de band en speelt alsof hij al vanaf de oprichting van Gem de vaste drummer is. De nieuwe liedjes van Gem bevinden zich een nog pril stadium, maar zijn nu al de moeite waard. Afsluiter 'You Better' was al bekend, net als 'I Know' wat in EKKO niet wordt gespeeld. Het begin is desondanks nog niet zo spetterend als de rest van de try-out. Vanaf het derde liedje, 'I Follow You', waarin de rauwheid van Westerik's stem erg goed tot zijn recht komt - wat in veel van het nieuwe materiaal het geval is - lijkt de band meer op zijn gemak. Iets later pakt Westerik een akoestische gitaar erbij voor 'The Comedown', waarbij vooral het fijne tempo erg opvalt. Hiermee toont Gem aan een stap vooruit te hebben gedaan ten opzichte van eerdere shows, waarbij de afwisseling vaak ver te zoeken was. Ballad 'You Should Have Called Today' verdient nu vast een plek op de volgende plaat en 'Gimme Gimme', met ijzersterke drums, zou best eens een lentehitje kunnen worden in 2008. Zijn er dan ook nog dingen wél hetzelfde gebleven? Jazeker. Zodra Westerik de gitaar even weglegt, is meteen de karakteristieke pose met één been op de monitor terug en hangt bij weer aan het plafond acrobatische capriolen uit te voeren. De nieuwsgierigheid naar het derde album is in veertig minuten tijd nog eens flink opgevoerd. Bromheads Jacket klinkt als het onwettige kind van The Streets en Arctic Monkeys dat per dag tien liter Red Bull drinkt. Ongecompliceerder, harder en nog net niet zo kundig als zijn ouders. Collega Atze de Vrieze van VPRO's 3VOOR12 noteerde naar aanleiding van het optreden op London Calling in november vorig jaar: "Het is niet alleen de volle overgave van de band, het is de manier waarop Tim zijn teksten brengt: half pratend, half zingend, zeer gearticuleerd, maar toch gejaagd. Zoals Alex Turner van Arctic Monkeys dat doet, maar dan een versnelling of twee hoger." Tijdens het optreden in EKKO bewijzen de Engelsen deze omschrijving. Binnen twee seconde speelt Bromheads Jacket in de hoogste versnelling en terugschakelen zit er voorlopig niet in. Even snel als de band op gang kwam, vormde zich een enthousiaste pit voor het podium waar ook Lucky Fonz III - die vier dagen eerder zelf nog op het EKKO-podium stond - zich vol overgave in werpt. Dat niet iedereen weet wat hij kan verwachten wanneer hij middenin een pit terechtkomt, blijkt tijdens het derde liedje, als twee vechtersbazen uit elkaar gehaald moeten worden door een roadie. Na wat boze blikken heen en weer lijken ze zich te beseffen dat ze beter van de muziek kunnen gaan genieten dan elkaars hoofden inslaan en is de rust teruggekeerd. Alhoewel... Echt sprake van rust kan er tijdens een show van Bromheads Jacket niet zijn. Enthousiast raggen de drie bandleden er op los. Zanger Tim Hampton articuleert tijdens de liedjes wel, tussen de liedjes amper, maar is hoe dan ook niet altijd even goed te verstaan. Tijdens refreins doet Hampton bij vlagen denken aan Foo Figthers-zanger Dave Grohl, maar niet voor lang. De zanger scoort extra punten bij zijn publiek door zijn kennis van Utrecht en de Nederlandse taal. Bij bedankjes en andere prietpraat weet hij zich - na alle optredens in dit land van vorig jaar - in het Nederlands te redden en ook zijn opmerking dat Utrecht een grote studentenstad is, wordt met applaus beantwoord. Zijn volgende vraag: wie in het publiek dan in Utrecht studeert, krijgt daarentegen van slechts een handjevol mensen respons. Drummer Dan Potter stuitert van begin tot eind op zijn kruk en op één minder geslaagd rustig liedje na, stuitert het publiek vrolijk met hem mee. Bovendien zal Hampton blij zijn met het feit dat hij deze keer - in tegenstelling tot hun London Calling show in maart 2006 - wel werd opgevangen bij zijn stagedive. Deze keer geen bebloed voorhoofd, maar veilige tocht over zijn fanatieke aanhang. Na lovende reacties op hun eerdere shows in Nederland, kan de band nu ook EKKO toevoegen aan het lijstje 'geslaagde optredens'. Bromheads Jacket en Gem Gezien: EKKO, dinsdag 17 april 2007