April vorig jaar, London Calling. Het is een avond van middelmatige Britse rockacts, die je maar wat sterk doet beseffen hoeveel vervelende slappe bandjes er op het eiland eigenlijk rondlopen. Totdat tegen het middernachtelijk uur de Kaiser Chiefs aantreden. Het is het Nederlandse podiumdebuut, voor het podium hebben zich tientallen Britse budgetvliegers verzameld. Ze zien stuk voor stuk dat Paradiso binnen twee nummers plat gaat. Met enthousiaste popsongs in de beste Britse lalala-traditie, en de energieke podiumact van zanger Ricky Wilson, die om de haverklap het publiek inspringt, hebben de Chiefs fantastische troeven in handen. Iedereen in de zaal voelt: hier gebeurt iets. Dat de Kaisers in de maanden daarna ook in Nederland doorbreken, en op Lowlands een bomvolle Alpha-tent in hun broekzak hebben, lijkt dan ook de vanzelfsprekendste zaak ter wereld. Maar ja, hoe zet je zo'n enerverende opmars voort? Het is precies die heikele vraag die de meeste hete Britse rockacts momenteel voor kopzorgen stelt. Franz Ferdinand leverde afgelopen jaar dan wel een prima tweede album af, maar zal het Bloc Party straks net zo vergaan? Of, volgend jaar, de Arctic Monkeys? Spannende tijden, vol make-or-breaks. Wat het gaat worden met Kaiser Chiefs, zal komend voorjaar blijken, bij het verschijnen van het tweede album. Maar dat een nieuwe hitkolos van 3FM-allooi de band een geramde toekomst zal bezorgen, zal iedereen duidelijk zijn. Of die erbij zit, tussen alle nieuwe nummers die tijdens deze Europese clubtour worden uitgeprobeerd? Het heeft er alle schijn van. Zowel 'Ruby', halverwege de set als 'I Can Do It', de allereerste toegift zijn songs die na afloop nog altijd door je hoofd blijven spoken. Dat laatstgenoemde wel heel erg veel overeenkomsten vertoont met Lloyd Coles onverwoestbare 'Rattlesnakes', is bijzaak: het refrein overwint alles en iedereen. Zoals nu-klassiekers 'I Predict A Riot' en 'Modern Way' dat eerder op de avond ook al deden. Toch kon de aanwezigheid van minimaal twee nieuwe hitknallers de indruk niet wegnemen dat er aan deze intieme clubshow iets mankeerde. Aan de zaal zal het niet gelegen hebben: Tivoli was in twintig minuten uitverkocht, net als golfgenoten Franz Ferdinand enkele maanden geleden. En ook nu was het publiek al op voorhand in de pocket. Maar van de sprankeling, tijdens de shows op London Calling en Lowlands al te dominant aanwezig, was in Tivoli verdomd weinig te bekennen. Noem het de gewenning aan de sporthallen en festivalweides dezer wereld. Of simpelweg routine. Maar waar de band vorig jaar nog iedere show steevast van het podium spatte, stond Kaiser Chiefs in Utrecht vooral als een gevestigde band op de planken. Weg branie, weg verfrissing. Met een setlist vol oud materiaal dat eigenlijk al tijdelijk is doodgespeeld, en onwennig gespeeld nieuw materiaal dat zijn juiste vorm nog moet vinden, hinkte Kaiser Chiefs in Tivoli dan ook teveel op twee gedachten voor een onvergetelijke show. Okay, natuurlijk was het te gek om te zien hoe de Britten in no-time een fenomeen zijn geworden, met een publiek van zowel schoolklassen als veertigers. Dat de zaal na het introotje van 'Everyday I Love You Less And Less' collectief het eerste couplet inzette was met recht zelfs het hoogtepunt van de show. Maar waar Franz met een grachtbrede grijns op het gelaat van het podium afstraalde (en zelfs voor eventjes de perfecte band op de perfecte plek was), overschreeuwde Kaiser Chiefs zich op dezelfde plek jammerlijk. De lichtshow van arena-formaat sprak daarvoor, juist in dit intieme zaaltje, de spreekwoordelijke boekdelen. Kaiser Chiefs & The Pigeon Detectives Gezien: Tivoli Oudegracht, zaterdag 11 november 2006