"Het doet zanger-bassist Robert Adriaansen nog altijd veel pijn, maar een zekere gelatenheid heeft zich inmiddels wel van hem meester gemaakt. (...) Een lange speurtocht leverde vier audities op, maar de enige geschikte drummer wilde ook in een andere band blijven spelen," zo begon Ingmar Griffioen iets meer dan twee jaar geleden de necrologie van The Riots op 3VOOR12/Utrecht. Een verhaal dat veel overlap heeft met het einde van Adriaansen's huidige band, The Preachers, dat na het vertrek van zijn drummer Ronald Oor moeilijke tijden tegemoet ging. Als veelgevraagd sessiemuzikant, Oor zat zelfs achter de kit tijdens de recente Europese afscheidstour van bluesgrootheid BB King, kon deze steeds moeilijker tijd vrijmaken voor The Preachers. Nu lijkt het besluit om te stoppen minder pijn te doen, balen doet Adriaansen echter wel: "Het is een weloverwogen besluit. Het zat er al aan te komen, vorige week hebben we de knoop eindelijk doorgehakt.'' De bandleden zijn het zat om "'voor tien man in een kutkroeg"' te spelen en trekken hun conclusies. Adriaansen: "Ik heb er geen zin meer in, het wilde maar niet lukken. Je moet je voor duizend procent inzetten, maar dat gaat niet meer. Ook heb ik er geen tijd voor en wil ik er geen tijd meer voor vrij maken.'' De overeenkomsten met de problemen rond zijn vorige band ziet Adriaansen zelf ook: "Toen konden we geen drummer vinden en ook nu moesten we op zoek naar een nieuwe. Bas van de band Try Drowning werd het, maar we moesten alles weer opnieuw doen. Daar hadden we de motivatie niet meer voor. Misschien moet ik maar een bandje beginnen zonder drummer.'' Voorlopig doet hij het echter even rustig aan. "Ik ga even niets doen. Bij een volgend bandje wil ik alleen bassist zijn. Dus niet ook frontman, pr-medewerker en boeker tegelijkertijd. Dat vergt te veel energie." In hetzelfde interview met 3VOOR12/Utrecht twee jaar geleden, zei Adriaansen dat "The Riots over twee jaar misschien wel weer bij elkaar komen". Daar is voorlopig echter geen sprake van. "De optie ligt open, we hebben altijd contact gehouden. Maar voorlopig is het niet aan de orde. Als we ooit weer bij elkaar komen, dan wil ik dat niet dat de bandleden nevenprojecten hebben. We moeten niet in dezelfde situatie terechtkomen. Wel vinden we het leuk om elk jaar een reünieconcert te spelen in dB's." De enige release van waarde van The Preachers is de split-ep met The Stilettos 'Saturday Night Sermon' geweest. 3VOOR12/Utrecht schreef daar het volgende over: "'The Preachers tappen uit een veel subtieler vaatje dan The Riots dat deden. Geen lompe vervormde gitaren die het geluid domineren, maar de loepzuivere, oorstrelende, echter toch wat dreigende tonen van gitarist Jacko de Jonge vullen de ruimte. (...) Meer duisternis en minder gejakker derhalve, zou onze predikanten goed doen." Ondanks alle moeite en tegenslagen kijkt Adriaansen met een goed gevoel terug. "Ik ben positief over wat we hebben gedaan, ook als ik terugkijk op mijn tijd met The Preachers. We hebben een mooie plaat gemaakt en een paar aardige showtjes gespeeld." Uiteindelijk ging het fout bij de promotie. Adriaansen: "Daar is enorm veel energie voor nodig. Dat is een verwijt aan mezelf. Maar goed, het is nu afgelopen." Toch nog maar even naar dB's voor een van de laatste vlammende preken; de band zal de avond erna op de Popronde in Eindhoven de laatste biecht afnemen. Meer dan tien man zijn er zeker komen opdagen, maar echt druk is het weer niet. Veel aanwezigen lijken voor The Spits gekomen, een punkbandje uit Seattle dat de mensen vooraan wél aan het dansen krijgt. Bij The Preachers beperkt zich dat tot een enkel geval, aan het einde van de set. Begrijpelijk dus dat na twee jaar van uitblijvend succes de motivatie minder is geworden. En dat is jammer, want aan de inzet van de leden vanavond kan het niet liggen. Brother P., oftewel Robert Adriaansen, is op het podium één brok energie. Hij schreeuwt zijn aankondigingen naar band en publiek, slingert zijn met vlammen beschilderde contrabas heen en weer en plukt de snaren alsof hij door de duivel is bezeten. Als de band een foutje maakt (en dat is niet zelden) moet hij daar smakelijk om lachen. "It's a devil's ride baby", zo klinkt het uit zijn mond en zo is het. Hallelujah. Het hele trio is trouwens op dreef. Jacko de Jonge, ook bekend als Brother Jake, vraagt misschien wat veel van zijn gitaar zodat die steeds ontstemd raakt. Maar deze rock n' roll-predikanten deert dat niet. Het geluid hoort immers rauw te zijn. Drummer Reverend B(as) mept de boel vakkundig aan elkaar en houdt de vaart erin. Als de jongens elkaar het vuur aan de schenen leggen, gaan de witte boorden af. Of die ooit nog omgaan, daar valt niet veel zinnigs te zeggen. Laten we in ieder geval hopen dat The Preachers nog niet helemaal van hun geloof zijn gevallen. Amen. The Preachers (als voorprogramma van The Spits) gezien: donderdag 9 november 2006, dB's