Een optreden van Jon Auer is een hele belevenis. Materiaal van zijn pas uitgekomen solodebuut 'Songs from the Year of our Demise' wordt afgewisseld met grappige monologen, een aantal nummers van zijn vroegere band The Posies en zelfs een cover van Elvis Costello. Intimiteit en interactie zijn sleutelwoorden van de avond. Ook Storybox komt erg goed uit de verf tijdens deze kleinschalige eenmansavond in EKKO.

Waar is iedereen? Voor een karig gevuld EKKO beklimt Helge Slikker, de man achter het Utrechtse Storybox, het podium: deze keer voor een solo-optreden. Het gaat goed met Storybox; het debuut 'A Fool's Attempt' is eindelijk uit na een erg geslaagde cd-presentatie en is op dit moment te beluisteren in de luisterpaal van VPRO's 3VOOR12. Na verschijning bij radiozenders Utracks en 100% NL staan er nog flink wat optredens door het hele land in de planning.

Slikker heeft iets kwetsbaars over zich, zo alleen op het podium. De breekbare folkpopliedjes krijgen hierdoor een extra persoonlijk tintje, wat de intimiteit van het optreden flink versterkt. Slikker bewijst wederom een muzikant van grote klasse te zijn, die zowel zijn stem als gitaar- en pianospel vrijwel volledig onder controle heeft. Ook zonder ondersteuning van de rest van de band staan de melodieuze liedjes stuk voor stuk erg sterk en hier en daar valt zelfs hitpotentie te bespeuren.

Jon Auer is mede-frontman van The Posies en speelde onlangs in de legendarische gitaarpoband Big Star, iets wat de meesten van ons allang weten, maar hij vertelt het allemaal maar al te graag nog eens. Auer heeft ervan genoten om in een band te spelen, "maar sommige dingen ben je wel eens zat", zegt hij, "en dan vooral je mede-bandleden". Nu is hij helemaal alleen op tournee voor zijn solo-debuut en het bevalt hem wel. Het enige nadeel van in je eentje zijn is dat je niet tegelijkertijd kan rijden en drinken. Want drinken doet hij graag, deze Auer, The Posies waren er, ook in EKKO, berucht om.

De zanger is in een "crazy fucked up mood", aldus hemzelf. Hij heeft teveel cafeïne gedronken, wat resulteert in ontzéttend veel praten. Tijdens dit praten ontpopt hij zich als een ware stand-up comedian op een manier waarop alleen een Amerikaan dat kan. In elk geval weet hij het publiek om de haverklap flink in de lacht te laten schieten. Erg leuk, dat wel, maar uiteindelijk komen we voor de muziek. De kwaliteit en aard van de nummers zijn erg wisselend, het een komt een stuk beter over dan het ander.

Dat Auer een prachtige stem heeft staat echter buiten kijf. Uitblinkers zijn 'The Year of Our Demise', 'Bottom of the Bottle' en het lieflijke 'Wicked World'. Een sprankelend nummer als 'Angelita' doet ergens denken aan Elliott Smith, maar de meeste songs liggen toch vooral in het verlengde van The Posies. Opvallend, maar niet verwonderlijk met het aanwezige 'ouwe-rotten-publiek' is dat oude Posies-nummers de meeste respons krijgen. 'Throwaway' wordt al snel meegezongen. "Those Dutch people sure can sing!" Auer is ondertussen op een stoel aan de andere kant van de zaal geklommen en brengt een nummer akoestisch.

Auer heeft nooit van regeltjes gehouden. Zo vraagt hij een drummer uit het publiek om even lekker mee te komen trommelen op een gitaarkoffer. Ook Helge Slikker mag nog even een stukje piano komen spelen op het nummer 'Six Feet Under'. Vrij lullig deuntje trouwens, maar het nummer zit toch goed in elkaar, evenals de rest. Auer weet hoe je muziek schrijft én maakt, zijn gitaarspel is indrukwekkend. Prima debuut dus, ook zonder ondersteuning van mede-Posie Ken Stringfellow.

De toegift is onvergetelijk: een inmiddels klassiek Posies-nummer, 'Conversations', geheel akoestisch opgevoerd, vóór het podium. Jon Auer, de grote man op zijn breekbaarst. Het publiek in een cirkeltje eromheen, zachtjes tot steeds luider meezingend, eindigend in een climax waarin iedereen in EKKO staat te zingen. Achteraf klinkt zo'n groot applaus, dat zelfs Auer er een beetje verlegen van wordt. Een optreden met dit karakter maak je maar zelden mee en het is er een om, net als de laatste Posies-shows in Utrecht, met een brede glimlach aan terug te denken.

Gezien: Jon Auer & Storybox, EKKO, woensdag 15 november 2006