In een uitverkocht Vredenburg ziet het letterlijk grijs van de mensen met een gemiddelde leeftijd van 50+. Nu is Ray Davies zelf ook geen jonkie (hij wordt volgende maand 62), maar gezien zijn status van "levende poplegende" zou je verwachten dat hij ook wat minder bijna bejaard publiek zou trekken. Het is wellicht tekenend voor de carrière van de man. Voor de jonkies: zanger/gitarist/songwriter Ray Davies is een tijdgenoot van de Rolling Stones en de Beatles. In de jaren '60 knalde hij met zijn band de Kinks de ene popklassieker na de andere de hitlijsten in, maar bleef qua populariteit toch altijd in de schaduw van Jagger en Lennon. Met name door een serie wisselvallige platen in de jaren '70 nam hun populariteit langzaam af en in de jaren '80 volgde bijna niemand ze meer. Uiteindelijk stierven de Kinks in 1996 een stille dood, waarna de zanger solo bleef optreden. De vorige keer dat Ray Davies in Vredenburg verscheen was in 1998 en dat was meer een verhalenavond met anekdotes en een akoestische gitaar. Best leuk, maar vorig jaar verscheen opeens na jaren stilte "Others Peoples Lives", een nieuwe plaat met fraaie liedjes die af en toe ook nog rocken. En dus komt Ray deze keer met een band en staat Vredenburg tot de nok toe gevuld met (bijna) pensioengerechtigden die opgewonden om hun jeugdheld roepen. De opening kan bijna niet sterker. Vanuit het niets staat de man met een akoestische gitaar in een enkele lichtspot op het podium en zingt vol overgave in zijn eentje de Kinks underdogknaller "I'm Not Like Everybody Else". Om met band verder te gaan met "Where Have All the Good Times Gone?" Het publiek weet dat ook niet maar zingt al wel twee nummers volledig extatisch uit volle borst mee. Maar als je alleen een golden oldies show verwacht, zit je bij Ray toch verkeerd op je rollator. Want verdeeld over de avond komen er acht van de dertien nummers langs van zijn nieuwe plaat. Dat zie je bij de Rolling Stones niet gebeuren. In de meer dan twee uur speeltijd komen er verder in totaal twintig Kinks nummers voorbij (niet alleen hits), minstens zes oproepen tot applaus voor "my fantastic band", vier verschillende bloesjes (waarbij Ray zelfs een keer midden in een nummer naar achter loopt voor een vers overhemd), en ontelbare gretig opgevolgde oproepen tot meezingen. Ook als je dat dubieus vindt, feit is dat Ray ondanks zijn cynische aard het publiek enorm bij de show betrekt en ook weet waar hij optreedt; een van de regels in 'Running Away From Time' wordt veranderd in 'he run away with an Utrecht' blonde'. Davies heeft naar eigen zeggen ook een 'soft spot for people in orange', Door de zorgvuldig opgebouwde set zijn er genoeg Mooie Momenten: het à capella intro van 'Thank You for the Days' (met publiek als een voetbalkoor), de echt goede ouderwets rauwe versie van All Day and All of the Night, en een zichtbaar grijnzende Ray die na een uitbundig meegezongen Dead End Street spontaan een extra couplet en refrein inzet. En natuurlijk de vrijwel constant hoge kwaliteit van zijn liedjes. Mindere dingen zijn er ook: de "fantastic" band speelt weliswaar dynamisch en foutloos, maar ook heel erg op safe. De blonde Zweedse achtergrondzangeres die een paar nummers voor op het podium mag meezingen had gezien haar stijve etalagepop uitstraling ook wel achterop het podium mogen blijven. En de dosis klapvee/meebrul uitnodigingen is wel erg hoog. Als je Davies vergelijkt met leeftijdsgenoten als Dylan (onverstaanbaar geworden) Jagger (wil hopeloos jong blijven) Chilton (heeft het niet meer) en andere tijdgenoten (voornamelijk onder de zoden) rest maar een conclusie: Ray Davies is nog in prima vorm en heeft er zin in. Respect voor de man die het nog kan. Ray Davies Gezien: Muziekcentrum Vredenburg, woensdag 3 mei 2006