Het is een bijzondere avond in het Vlaams Cultureel Centrum De Brakke Grond. Normaal gesproken vindt in dit theater op iedere eerste maandag van de maand een bandjesavond plaats. Onder de noemer Popgrond presenteren zich hier de nieuwste Belgische bands aan een publiek dat voornamelijk bestaat uit mensen die ‘iets doen in de muziekindustrie’, getuige de lange gastenlijst. Het concept is als vogt: twee finalisten van de Grote Prijs van Nederland nemen het op tegen twee finalisten van haar Belgische tegenhanger, de Humo’s Rockrally. Een jury van twee BN’ers en twee BB’ers beslist, met een beetje hulp van het publiek, welke band ze het beste vindt. De winnaar mag als prijs een liedje bijdragen aan de nieuwste promotie-cd van de Brakke Grond. Dat zou ditmaal wel eens heel goed een Utrechtse bijdrage kunnen zijn. Vanavond is dus hét moment om proefondervindelijk te bepalen of die Belgen nu echt zoveel beter zijn. Utrecht gaat in de aanval. De dappere finalisten van de Grote Prijs van Nederland, die de strijd met de Belgen aan zullen gaan, zijn de indierockers van We vs. Death en het Interpol-eske Silence is Sexy. Hun Belgische tegenstanders zijn The Blackbox Revelation en The Hickey Underworld. Onder de experts onder meer Roald van Oosten (Caesar) en Bent van Looiy (Das Pop) en Eric Corton als presentator. Hoe brengen de deelnemers het er vanaf? De instrumentale postrock plus trompet van We vs. Death is fijn om naar te luisteren, maar minder interessant om naar te kijken. Visueel is er weinig houvast door het ontbreken van een centrale frontman. Het voortdurende naar-de-schoenen-staren van de muzikanten maakt de communicatie tussen publiek en band er ook niet beter op. Muzikaal staan ze gelukkig wel sterk, tenminste, voor zolang het duurt. Want zoals jurylid Stacey Rookhuizen achteraf oordeelt: langer dan twintig minuten naar de klanklandschappen van We vs. Death luisteren, zou snel gaan vervelen. Silence is Sexy mag zich de trotse winnaar noemen van de Grote Prijs van Nederland. Op het eerste gezicht oogt de band als de zoveelste Interpol-kloon. Silence is Sexy heeft te weinig een eigen gezicht om echt te verrassen. De presentatie is wel beter dan bij We vs. Death. Broeierig kijkt zanger Hendrik Jan de Wolff het publiek in en de bassist en gitarist aan zijn weerszijden verliezen zich uitgelaten in hun eigen spel. Volgens jurylid Kurt Overbergh echter, is het publiek minder enthousiast. Speciaal voor de winnaars van Humo’s Rockrally, The Hickey Underworld, lijkt de geluidsman de volumeknop vol open te hebben gezet. Deze band slaat vanaf het eerste nummer de luisteraar meteen achterover met letterlijk oorverdovende punkrock. Prima, als je van het genre houdt, maar het is zonde wanneer je de rest van het optreden niet meer kan volgen, omdat die eerste kaakslag je half bewusteloos en volledig doof tegen de grond heeft geslagen. Van een nummer opbouwen hebben deze Humo-redacteurs nooit gehoord en ook de uitspraak ‘overdaad schaadt’ komt niet voor in Hickey’s spreekwoordenboek. Misschien zijn onze onderburen meer gewend, want vooral de Belgische helft van de jury is lyrisch over de band. Het meest verrassende optreden komt van The Blackbox Revelation. Twee tieners betreden schuchter het podium als drummer en gitarist, maar klinken allerminst als een schoolband. Moeiteloos en virtuoos verweven ze rhythm & blues en rock ‘n roll op precies de juiste, overtuigend vieze manier in de beste Iggy & the Stooges-traditie. Het tweetal heeft nog geen plaat, platenmaatschappij of label en bijkomstige rock-maniertjes. Het zou leuk zijn als ze nog lang hun onschuldige uitstraling zouden kunnen behouden. Dat zal vanaf vandaag wel een stuk moeilijker worden, omdat de jury na flink wat gekissebis uiteindelijk heeft besloten dat The Blackbox Revelation de beste van de vier was. Toch weer die vermaledijde Belgen… De Slag der Lage Landen, met We vs. Death, Silence is Sexy, the Hickey Underworld en the Blackbox Revelation Gezien: Vlaams Cultureel Centrum De Brakke Grond, Amsterdam, maandag 1 mei 2006