Collega Rene van der Meer kent Gorefest van haver tot gort en brengt verslag uit van deel één van een avond vol Nederlandse metaltrots in Tivoli: de verloren gewaande cultmetalband Gorefest en de rijzende ster van de female fronted metal After Forever. "Even een lesje Gorefest. Begin jaren negentig begonnen als doorsnee death-metalband, ontwikkelde Gorefest al snel een eigen geluid met ruimte voor nuances en serieuze teksten. De deathmetaljas begon rond 1998 echter te knellen. Ruzie tussen gitarist Boudewijn Bonebakker en bassist Jan-Chris de Koeyer gooide olie op het vuur van onvrede en Gorefest stopte ermee. Zes jaar later, in 2004, kwamen de bandleden weer samen en besloten dat te doen waar ze zo goed in waren geweest: keiharde metal maken. De band nam een nieuw album op (‘La Muerte’) en klonk weer als vanouds: hard, zwaar, agressief, groovend en voorzien van een vette grunt. Een beetje metalfan staat met een brede glimlach in Tivoli om te zien of de jeugdhelden van toen nog steeds overtuigen. Gorefest was en is immers een begrip. Zal de band, na die jaren van stilte, nog dezelfde indruk maken? Vanaf de eerste zware noten en de oerbrul van De Koeyer is één ding duidelijk: Gorefest is terug. Met opvallend vette drumpartijen en een ronkende bas klinkt de band steviger dan ooit. Gitaristen Frank Harthoorn en Boudewijn Bonebakker pompen de zaal vol met soms gejaagde, soms zwaar groovende riffs. En Bonebakker, die de stilte na Gorefest heeft benut om aan het Conservatorium te studeren, krijgt bijna elk nummer de ruimte om gierende solo’s uit zijn Gibson te knallen. ‘Wij zijn oud’, legt Jan-Chris de Koeyer uit aan de jonge After Foreverfans die niet weten we ze voor zich hebben. Vervolgens zet de band een nummer in van veertien jaar geleden en bewijst opnieuw dat ze nog net zo hard rammen, rossen en beuken als toen. Oude metal roest niet." Na een lange ombouwpauze is het de beurt aan After Forever om over deze ‘vulgar display of metal power’ heen te komen. Zes jonge Limburgers met al drie volledige albums onder de arm en heel wat tour-ervaring, dat kan niet misgaan, toch? Nee, mis gaat het inderdaad niet. De snaarstrakke, melodieuze metal met toevallig een vrouw op zang staat als een huis. En hoewel Floor Jansen en haar bandmakkers zich in vroegere tijden te buiten gingen aan pompeuze orkestraties en flirts met Midden-Oostenlijke melodielijnen, de nieuwe plaat ‘Remagine’ brengt de groep op puur metalspoor, compleet met symfonische en progressieve invalshoeken. Was na de komst van Bas Maas ter vervanging van Mark Jansen (die After Forever voor Epica verruilde) de pret duidelijk terug in het geluid ( mede te merken aan de oude live-favoriet ‘The Evil That Men Do’ van Iron Maiden) inmiddels wordt die uitgelaten old school metal gekoppeld aan het innovatieve toetsenspel van nieuweling Joost van den Broek. Tot zover alles onder controle. Maar progressieve, symfonische metal met de nodige pret, kan niet verhullen dat de show wat dips vertoont. Zo is After Forever overduidelijk op haar best als er gevlamd wordt; knallen met rijk gearrangeerde metal kunnen ze als de beste. Metalballads daarentegen halen de vaart uit de show en deze ‘gewone liedjes’ beklijven eigenlijk gewoon niet. Ook jammer is het feit dat After Forever het publiek expliciet uitnodigt tot klapveegedrag; een Joop van den Ende-studio niet onwaardig. Teleurstellend temeer omdat After Forever muzikaal juist mijlenver verwijderd is van de hap-slik-en-meeklappend-weg-metal van Within Temptation. Dat heeft een echte metalband toch niet nodig? En juist dat wil After Forever zo graag zijn, en dat is het feitelijk ook. Helemaal aan het eind slaat de twijfel pas echt toe. Natuurlijk: bandleider Sander Gommans bekent Europe’s ‘The Final Countdown’ bovenaan zijn lijst van meest favoriete albums ooit te hebben staan, dus het mag geen verrassing heten. En na de afsluitende Summer Darkness show in 2004 spraken de bandleden vol genot over het concert een dag eerder waar After Forever vlak voor Europe mocht spelen. Maar om nu af te sluiten met het afgereden nummer ‘The Final Countdown’? Het doet de wenkbrauwen fronsen, de tenen krommen, de maag een beetje kantelen. Tegelijk gaat Tivoli los, enthousiasme overheerst wanneer Van den Broek de leadpartij inzet en het is genieten geblazen. Ik sta erbij, kijk ernaar, hoor de zwaar belegen tonen naar After Forever’s hand gezet worden en wordt herinnerd aan ‘I Was Made For Loving You’ dat een nummer eerder al even de revue passeerde. Old skool metal, zeker. Metal waarmee de bandleden opgroeiden ook. Een knipoog en een eerbetoon, en vooral veel lol. Het zij After Forever gegund, het zij Tivoli gegund. Maar een metalband van de kwaliteiten van After Forever heeft noch klapveegedrag, noch afgetrapte covers nodig om indruk te maken. Sterker nog: die twee elementen doen eigenlijk alleen maar afbreuk aan een dijk van een oerdegelijk metalconcert. Laten we hopen dat het volgende keer geen ‘Owner of a Lonely Heart’ wordt als cover. Zo niet, dan hebben we aan After Forever gewoon een hedendaagse topper in het Nederlandse metal huis. After Forever & Gorefest Gezien: Tivoli Oudegracht, woensdag 28 december 2005.