'Poes Plien kijkt vreemd op. Ze snuffelt wat aan het grote zwarte ding dat opeens in de huiskamer blijkt te staan opgesteld. Wat krijgen we nou? 'Dat is een luidspreker poes', legt het baasje uit. Niet-begrijpend kijkt ze hem aan. 'Ja-ha,' vervolgt het baasje. 'Vanmiddag dan komt hier een mevrouw. En die mevrouw gaat hier in de huiskamer liedjes zingen. Héle mooie liedjes. En dan komen een heleboel mensen hier in huis daarnaar luisteren. Goed?' 'Prrr, knort Plien, en wandelt weer weg. Zolang ze zich maar te allen tijde veilig op haar eigen plekjes kan terugtrekken vindt ze het wel best. Het baasje doet maar.' Aldus journalist Martijn Herrman op zijn weblog blauwoog.com. Want ja, het baasje krijgt visite. Enkele uren later komt de ene na de andere onbekende namelijk binnendruppelen in zijn knusse huiskamer nabij het Majellapark . Martijn schenkt een kopje koffie in en de vreemdelingen maken het zich gemakkelijk op kussens op de vloer. Het lijkt wel een verjaardagsfeestje, al zou er dan geen tien euro entreegeld worden gevraagd. Wanneer de eerste mensen op de vloer hebben plaatsgenomen, en de koffie en thee zijn ingeschonken, komt de persoon binnen voor wie iedereen voor is gekomen: Jennifer Terran. Jennifer Terran is een singer/songwriter uit Los Angeles, die over haar muziek zoveel mogelijk haar eigen zeggenschap houdt, en haar platen dan ook alleen maar ter wereld laat komen via haar eigen label Grizelda Records. Een onafhankelijke instelling dus, die zich al gauw laat vergelijken met iemand als Aimee Mann. Al is Jennifers muziek veel eerder in de buurt van collega's als Tori Amos, Joni Mitchell en Norah Jones te plaatsen. Niet voor niets schreef Heaven-recensent Eric van Domburg Scipio bij het verschijnen van Jennifers laatste studio-album 'The Musician' de nu reeds vermaarde woorden: 'Voor THE MUSICIAN van Jennifer Terran ruil ik zo vrijwel het volledige repertoire van Tori Amos in'. En niet eens ten onrechte. Hoewel Jennifer in Nederland -dergelijke cultkringen uitgezonderd- nog niet erg bekend is, doet ze tijdens haar 'Buddha Belly European Tour' opvallend veel Nederlandse zalen en huiskamers aan. Ondanks haar zes maanden gevorderde zwangerschap geeft ze avond aan avond een concert, soms zelfs twee op één dag. Tijdens deze tour geeft ze daarbij voor het eerst ook huiskamerconcerten. 'Ik geef vaak huiskamerconcerten bij mijzelf thuis. Ik vind dat erg leuk, want je weet dan zeker dat je publiek bestaat uit echte belangstellenden. Als je in een zaal staat, zijn er toch vaak mensen die alleen maar toevallig bij je concert zijn beland en die er niets om geven', aldus Jennifer. 'Tijdens deze tour doe ik voor het eerst huiskamerconcerten bij anderen thuis. Dat is wel spannend, want die mensen ken ik vaak niet eens! Het is dus maar afwachten hoe het loopt.' Wanneer op het aanvankelijke aanvangstijdstip nog niet iedereen van de reserveerlijst is gearriveerd, stelt Jennifer voor om eerst met z'n allen een spel te spelen. Met het concert begint ze liever nog niet; het zou maar storend werken als er midden in een song nog mensen binnenkomen. Het spel draait erom dat iedereen zijn toekomstige herinneringen van over vier jaar mag vertellen. Zo vertelt Jennifer over haar nog ongeboren dochtertje dat tijdens een concert van haar het podium komt oplopen en zelf een liedje gaat zingen. Buiten Jennifer zelf is iedereen echter dusdanig verlegen dat er niet veel van het spel terecht komt. Uiteindelijk worden er geen nieuwe mensen meer verwacht en kan het concert beginnen. Jennifer Terran begeleidt zichzelf tijdens haar huiskamerconcerten op een, voor de gelegenheid met sfeerverlichting opgesierd, keyboard. Het komt de intieme sfeer die haar luisterliedjes oproepen, alleen maar ten goede. Doordat geen van Jennifers nummers echt uitbundig is, zou je als kritische noot kunnen opmerken dat sommige nummers muzikaal gezien vrij veel op elkaar lijken. Maar daar staat tegenover dat dit ruimschoots goedgemaakt wordt door haar briljante teksten: teksten die niet alleen persoonlijk of maatschappijkritisch zijn, maar soms ook ronduit sexy. Wat te denken van de cover van de Sly & the Family Stone-classic 'Everybody Wants To Be A Star', voor de gelegenheid omgedoopt tot 'Everbody Wants To Come? Iedereen in de huiskamer wordt geacht in het refreintje orgasmegeluiden te maken, waardoor een giechelige sfeer niet kan uitblijven. Een giechelige sfeer die in de tweede helft van het concert, wanneer ook de hinderlijke ruis in de speaker is verdwenen, zelfs een ontzettende gedaanteverandering ondergaat. Jennifers muziek lijkt met de minuut intenser te worden. Op de mooiste momenten zingt ze zelfs alsof ze haar ziel persoonlijk in je oorschelp achterlaat. En in een intieme setting als deze, is dat eigenlijk nog het geval ook. Want inderdaad: muziek verbroedert. Voor die stelling vormt een intiem concert als dit in ieder geval weer een helder bewijs. Na afloop beginnen de afzonderlijke bezoekers, zwaar onder de indruk van dit persoonlijke concert, dan ook volop afspraken te maken voor het samen bezoeken van andere concerten van deze tour en het uitwisselen van de genomen foto's. De gasten die aan het begin van de avond als vreemdelingen binnenkomen, vertrekken als kameraden. Alleen poes Plien vindt het allemaal wat vreemd. Huiskamerconcert Jennifer Terran. Gehoord: dinsdag 16 maart, Keulsekade 112, Utrecht. Jennifer Terran doet met haar tournee nog de volgende Nederlandse plaatsen aan: donderdag 18 maart: Zaal 100, Amsterdam vrijdag 19 maart: Huiskamerconcert, De Rijp zaterdag 20 maart: Sounds, Venlo zaterdag 20 maart: Huiskamercocnert, IJsselstein zondag 21 maart: Prinsentheater, Groningen woensdag 24 maart: Jazzclub Pannonica, Den Haag