Het is nooit te laat om ergens van op te kijken. Zelfs niet op een godvergeten maandagavond. Met dank aan het enthousiaste plugwerk van de Arbeidsvitaminen struikel je in EKKO zelfs op een doodgewone maandag nog over de mensen. Uit alle hoeken van het land lijken mensendrommen naar de Bemuurde Weerd afgereisd. En dat allemaal om de nieuwste Britse rocksensatie The Veils te kunnen zien. Het voorprogramma van vandaag nota bene. Want voor hoofdact, de Fiery Furnaces lijkt vrijwel niemand gekomen. Goed, The Veils dus. Een band die goedbeschouwd in de categorie ‘tussen Starsailor en Suede’ geplaatst kan worden. Die met zanger Finn Andrews een behoorlijk dramatisch overkomende stem in huis heeft waar je aan moet wennen, maar die met ‘The Runaway Found’ onlangs wel een debuutplaat met verschrikkelijk goede nummers heeft afgeleverd. Het publiek slikt het in ieder geval allemaal als zoete koek. De meeste nummers worden zelfs al meegezongen, dan wel –gefluisterd. Toch maakt de band ook een wat vermoeide indruk, waarvoor Andrews zich halverwege de set ook excuseert. Tijdens de laatste vier nummers, waaronder ook een cover van Scritti Politi, lijkt die vermoeidheid echter te verdwijnen, en spelen The Veils op volle kracht. Een toegift zit er helaas niet in, maar gelukkig zal deze grote belofte later dit jaar weer in Nederland te zien zijn. London Calling staat binnenkort al op de rol, daarna lijken zelfs de grote zomerfestivals voor deze band nog een kwestie van tijd. Na The Veils is het tijd voor de hoofdact van de avond: The Fiery Furnaces uit New York. ‘Yank Rock’dus, zoals de heren van Franz Ferdinand –met wie de Furnaces in november nog voor een praktisch lege EKKO stonden- het een paar dagen eerder bij wijze van begroeting nog op alle posters die ze in het pand tegenkwamen hadden gekalkt. Maar in hoeverre die liefkozende begroeting ook daadwerkelijk bij de Fiery Furnaces aankwam, is in EKKO maar zeer de vraag. Frontvrouw Eleanor Friedberger lijkt er namelijk maar weinig zin in te hebben. Het enige wat ze het publiek te melden heeft is: ‘Someone please close the door in the back’, vijf minuten later gevolgd door een nieuw ‘Someone please close the door in the back’. Muzikaal gezien zit het allemaal echter behoorlijk aardig in elkaar. Wie hun album ‘Gallowsbird’s Bark’ kent zal weten dat de Fiery Furnaces een rommelig bandje zijn en blijven. Live is het nog rommeliger, wat tegelijk ook deels hun charme is. Het is alleen zo jammer dat er op het podium niet veel te zien valt. Dat de zangeres haar teksten voornamelijk mompelt/zingt kijkend naar het onderste stuk van haar microfoonstandaard, is helaas niet het enige: ook de rest van de band is op het podium niet bepaald kleurrijk te noemen. Zo kijkt broer Matthew ook al alsof de hele wereld tegen hem is, en zien ook de drummer en bassist/organist er niet uit als ‘s werelds grootste feestbeesten. En dat terwijl de Fiery Furnaces toch hele vrolijke popmuziek maken met fijn idiote teksten als: ‘I Pierced my ear with a three-hole punch/I ate 12 dozen donuts for lunch’. Het publiek, dat in eerste instantie nog wel probeert mee te gaan in al het gefreak, geeft het halverwege dan ook schoorvoetend op; langzamerhand wordt het steeds rustiger in de zaal. Na drie kwartier loopt ook de bassist van het podium af, en wordt het laatste nummer gebracht door broer en zus alleen. Vreemd genoeg is dit meteen ook het beste wat de Furnaces te brengen hebben. Na een snel door Matthew in de microfoon gemompeld: ‘Thank You’ is de band daarna verdwenen. Het publiek probeert ze niet eens het podium weer op te krijgen, voor een toegift. De manier waarop broer en zus van het podium vluchtten, was voor daarvoor wel duidelijk genoeg. The Fiery Furnaces en The Veils. Gezien: EKKO, maandag 8 maart 2004.