Nog geen week nadat Gem op dezelfde planken stond tijdens ons 3VOOR12/Utrecht-openingsfeest, staat de band nu weer voor een volle zaal. Met een publiek van hippe gitaarjeugd echter, in plaats van bobo's. En dat is te merken: de Strokes-achtige rock van Gem gaat er bij hen in als pap in een kleuter. En dat laatste punt lijkt ook op de band door te slaan. De jonge rockers komen stukken ingespeelder over dan zes dagen eerder. Toch duurt het een paar nummers voordat de drive er optimaal inzit. En zo zijn er nog een paar kleinigheden die Gem nog mag bijschaven voordat ze deze zomer ongetwijfeld op de nodige festivals gaan staan. Zo heeft zanger Maurits Westerik nog altijd de neiging om teveel zinnen op dezelfde manier te eindigen, en is nog niet elke gitaarsolo even functioneel om al echt tot de Nederlandse top te horen. Maar al met al staat hier een band boordevol potentie voor een enthousiast thuispubliek te spelen. Mando Diao is voor het eerst in Utrecht, en dat zullen we weten. Niet alleen hebben de Zweden hun bandnaam in enorme letters achterop het podium prijken, ook hebben ze -net als landgenoten van The Hives- de gave om met een arrogante houding op het podium te staan, maar tegelijk zó overdonderend te beginnen dat ze daarmee ook uitstekend wegkomen. In de vrijwel onaflatende stroom van nieuwe gitaarbands valt Mando Diao met name op door hun invloed van Britse sixtiesbands, die niet alleen duidelijk hoorbaar, maar -gezien hun Beatles-kapsels ook zeker zo zichtbaar is. Klinken de Zweden op plaat echter nog redelijk poppy en beschaafd, live gaat de stroom erop en rockt het een stuk vetter. Strakke rocknummers worden afgewisseld met mooie catchy liedjes als 'Mr. Moon'. En dat alles met vocalen die uiteenlopen van fraai en meerstemmig naar schreeuwerig 'over the top', en door een scheurend sixties-orgelsoundje fraai aangevulde gitaarpartijen. Het publiek vindt het allemaal prachtig en ook de jonge honden van Gem staan in de zaal aandachtig toe te kijken hoe hun collega’s dit kunstje flikken. Mando Diao geeft in De Helling dan ook een boeiend en dynamisch optreden, waarbij de spanningsboog tot het eind bewaard blijft. Mede door hun houding krijg je bovendien het gevoel alsof je bij een intieme clubshow van een wereldberoemde band staat. En dat is verdomd knap voor een band die net één cd heeft uitgebracht. Mando Diao & Gem. Gezien: Tivoli De Helling, woensdag 10 maart 2004.