Amper vijf dagen na het 3voor12/Utrecht-lanceerfeest in de Helling staat We vs Death alweer in Utrecht op de planken. En dat terwijl Utrechts postrockformatie nummer 1 de afgelopen maanden in eigen stad ook al op de planken van Tivoli, ACU en SJU had gestaan. Zelf vinden de bandleden, als je hun aankondigingen moeten geloven, al die thuisoptredens ook bijna te veel. Toch onderscheidt hun EKKO-concert zich binnen die reeks in positieve zin, met name door het voor de verandering extra gezochte publieksconctact. Het droogkloterige commentaar van trompettist Paul past wonderwel bij de altijd wat bescheiden podiumpresentatie van de groep. Voor wie ze (nog niet) kent: We vs Death speelt zoals inmiddels gebruikelijk een goed optreden met een enkel nieuw nummer. En zoals altijd, gaan hun ingetogen sombere klanken er ook ditmaal weer goed in bij het publiek. Het wordt zo langzamerhand tijd voor een CD, want er is kwalitatief goed materiaal genoeg. Explosions In The Sky zijn ook eerder in EKKO geweest, deze keer is de zaal voor de Texanen uit Austin echter uitverkocht. E.I.T.S. speelt zijn instrumentale muziek grofweg ergens tussen Mogwai en Godspeed in: lange nummers vol melancholische klanken om in weg te zinken. De communicatie met het publiek beperkt zich tot een vriendelijk 'Hello, thanks for coming' en 'Bye, thanks for having us'. Tussen die spaarzame opmerkingen in zijn de vier heren uitsluitend intens gefocust op hun instrumenten. Alsof het een schip in volle storm is staan de twee gitaristen op de planken, om daarbij regelmatig zodanig op de grond te zakken dat het net lijkt alsof ze in een bewierookte repetitieruimte liggen te spelen, in plaats van voor een volle zaal. Dit is een band waar je in mee moet gaan. De lange, regelmatig tot een minuutje of tien, uitgesponnen subtiele melodieën werken op ondergetekende in ieder geval betoverend, en tot mijn verbazing zie ik een groot deel van het publiek al net zo glazig kijkend meedeinen. Songtitels als 'First Breath After Coma' en 'Memorial', ze blijken niet voor niets te zijn gekozen. Je begint zelfs te bevatten waarom boven de optredens van de band het kopje 'Prayers' prijkt. Naast die betovering blijkt Explosions in EKKO over nóg een kracht van jewelste te beschikken: waar collega’s als Mogwai live nog wel eens willen verzanden in minutenlange oorverdovende sonische ruis, blijft Explosions in EKKO over de gehele linie behoorlijk toegankelijk en, vooral, melodieus. Met een beetje fantasie zou je zelfs voor kunnen stellen dat mensen die Yann Tiersen’s soundtrack van 'Amélie' in hun kast hebben staan, er zonder enige moeite wat Explosions-cd's naast kunnen zetten. Natuurlijk vallen er bij zoveel lof nog wel een paar kritiekpuntjes op te werpen. Voor diegenen die zich niet laten meeslepen, zouden de melancholische gitaarnummers onderling wellicht nog wat weinig variatie kunnen hebben. Maar er wordt met zóveel dynamiek en overtuiging gespeeld, dat zelfs de grootste kniesoor door deze filmische klanken wel bijna in trance moet raken. Hoog tijd voor de hamvraag kortom: Wie werpt zich op om als uitwisselingsproject We vs Death een paar maanden in Texas te laten spelen en Explosions in the Sky nog even hier te houden? Explosions in the Sky en We vs Death Gezien: EKKO, dinsdag 9 maart 2004.