Hoe hard hun lievelingsmuziek soms ook mag worden, het echte metalpubliek is de hoffelijkheid zelve. Op de brug tegenover concertzaal Tivoli hadden ettelijke honderden fans zich netjes verzameld in gezamenlijke afwachting van wat er komen ging. Met dank aan de plaatselijke brandweer, die op de Oudegracht, aan de zijde van Tivoli, druk in de weer was te redden wat er te redden viel. In een woonhuis twee panden naast het podium brandde een bovenverdieping redelijk uit. Op materiele schade en een lichtgewonde na, was het voornamelijk de spannende afwachting die te noteren viel: het zou toch niet zo zijn, dat zo vlak voor de geplande aanvang van een nieuw te bouwen Muziekpaleis, Utrechts grootste poppodium in de as gelegd zou worden? Gelukkig was de zaak snel onder controle: een doordringende geur van verbrande inventaris en brandweerzaklampen die het geblakerde woonhuis beschenen, waren de enig merkbare overblijfselen van deze binnenbrand. Onder deze omineuze voortekenen vormde zich een heuse rij metalminnenden langs de gevels van Tivoli en de rest van de gracht, om twee personen dik naar binnen te schuifelen. Gemoedelijkheid alom dus. Een schril contrast met een concert van Di-Rect, eerder in dezelfde zaal. Wat heeft ondergetekende zich toen vermaakt bij de aanblik van de keeltjes schor schreeuwende bakvisjes die door de security hardhandig achter de dranghekken gehouden moesten worden bij aankomst van hun idolen. Maar goed, ieder zijn manier van intens genieten… Eenmaal binnen kon een uitverkocht Tivoli al snel helemaal uit zijn dak gaan. Een prachtige package-deal werd geserveerd: het prille Epica en het gearriveerde After Forever deelden vanavond het podium. Van een voorprogramma kon je dan ook nauwelijks spreken, toen Epica in een warm bad van gejuich –en natuurlijk onder een deken van spectaculaire lichteffecten én de standaard aanzwellende pompeuze klassieke opkomstmuziek- het podium beklom. Epica: dat is feitelijk de nieuwe band van oud-After Forever lid Mark Jansen. En aangezien zijn vriendin, zangeres Simone Simons, het frontvrouwschap (nog) niet kan waarmaken, kwam de aandacht onherroepelijk ook al gauw op Jansen (en zijn bassist Huts) te liggen. De laatste met het instrument zo ongeveer op de enkels tekeergaand als een ware metalbeer. Want dát is namelijk waar beide bands in grossieren: echte metal met symfonische arrangementen en dameszang. Dat zich onder het publiek heel wat Epica-fans hadden verzameld, bleek al toen ondergetekende bij binnenkomst bijna struikelde over familieleden van Jansen en Simons. Zodoende speelde Epica in Tivoli zelfs bijna een homecoming show. Maar hoezeer de band op haar eersteling ‘The Phantom Agony’ ook strak van leer trekt en staat als een huis, live viel eens te meer op dat dat bandgeluid op het podium meer dan eens ten onder gaat aan eenvormigheid. Niet alleen klinken de distortionerupties in elk nummer hetzelfde, ook de geluidsmix blijk behoorlijk modderig. Jammer, want juist met transparantie kan deze muziek sprankelen en alle kanten op knallen. Zo heeft ook Simons, hoewel beschikkend over een opvallend rijk stemgeluid voor een negentienjarige, meer dan eens de technische snufjes van compressors nodig om de boel in bedwang te houden. Niet heel erg op zich, ware het niet dat haar stem op die manier soms welhaast kapot geprogrammeerd lijkt te worden. De stampvolle zaal lijkt daar echter totaal geen moeite mee te hebben: de overbekende metalsigns worden op commando van stal gehaald, en ook meeklappen vormt geen enkel probleem. Ja, het publiek eet meteen al uit het handje van Epica. Wanneer halverwege ook de geluidsproblemen worden ondervangen, kan het genieten echt beginnen. Met als klap op de vuurpijl het epische prijsnummer ‘The Phantom Agony’; uit volle borst meegezongen door het zwartgeklede leger devote volgelingen. Met een klassedebuut in de achterzak en een netjes verzorgde liveshow heeft Epica dan ook alles in huis om dezelfde weg te gaan als After Forever. Zoals de Epica-bandshirts het zelf middels de tekst ‘The Never Ending Embrace’ al aangeven, zo voelt het ook in de Tivoli vanavond, waar een paar honderd metalheads deze band met de volste overtuiging aan het koesteren zijn. En waarom ook niet? Want met Epica is Nederland namelijk wel degelijk een prima metalact rijker. En die paar minpuntjes, daar komen ze ook nog wel overheen. After Forever heeft die weg al achter zich, en heel wat kilometers asfalt bovendien. Zo markeerde de Tivoli-show het einde van de ‘Exordium’-tournee, die de groep ook naar exotische oorden en Zuid-Europa bracht. Voordat volgende week het nieuwe album ‘Invisible Circles’ uitkomt, gevolgd door een handvol heel speciale conceptshows, was het nog één keer ‘gewoon’ raak met After Forever. Werk van de succesplaat ‘Decipher’ werd dan ook gretig vermengd met de favorieten van het debuut ‘Prison of Desire’. After Forever laat zich niet voor één gat vangen. Het is dan ook prachtig om te zien hoe de groep omgaat met het nieuwere materiaal van de mini ‘Exordium’. Een live bruut hard ‘Glorifying Means’ en ‘My Choice’ vormen het breekpunt in de set, waarna het nog veel en veel beter zou worden; met als absolute toppers de Iron Maiden cover ‘The Evil That Men Do’ en de toegift ‘Emphasis’. After Forever richt zijn pijlen het liefst op loodzware, breedvoerige metal en hedendaagse (politieke) thema’s: een stevige portie echte metal met stemmige symfonische arrangementen, zware powerriffs, rappe solo’s en frêle zang tegenover grunts. Het plakkaat gothic kan dan ook gevoeglijk in de kast blijven. Waar Epica de zaken qua podiumuitstraling nog niet helemaal op orde heeft, loopt After Forever in Tivoli over van showmanschap. Niet alleen gaat frontvrouwe Floor Jansen helemaal op in After Forevers wereld, met gitarist Bas Maas heeft de band ook een echt showbeest in de gelederen. Maas is letterlijk overal te vinden, maakt continu direct oogcontact met zijn publiek, kent zijn metalposes als geen ander en is een echte blikvanger. Lange manen, baardje, glittergitaarband, prachtgitaar in de Flying V vorm, dat werk.. Maar Maas staat niet in zijn eentje de show te stelen. Nee, in al zijn enthousiasme sleurt hij meteen de hele groep mee: potentieel muurbloempje bassist Luuk van Gerven ontdooit, de geconcentreerde Sander Gommans gaat eveneens mee, en zo staan ze daar dan: zij aan zij, rug tegen rug, op een rijtje van snaren en haren; headbangend in spreidstand. Steeds weer zoeken de bandleden het contact met elkaar, worden gekke bekken getrokken, geintjes uitgehaald. Maar het blijft wel strak allemaal, nergens verliezen de muzikanten zich in hun drang om het publiek met dit soort show te vermaken. Op één stukje echte gein na dan: tijdens het afsluitende ‘Follow in the Cry’ wordt het thema van Pippi Langkous door Maas door de metalmangel gegooid. Het resultaat is ronduit hilarisch. En zo blijkt het ook weer in Tivoli: een concert van After Forever is altijd een feest. De band is en blijft oprecht verrast door zijn eigen succes. Niet alleen tijdens verre reizen naar Mexico gaan de zalen los, ook hier thuis gaat de Tivoli en masse plat. Dat band en publiek deze avond daarbij echt voor elkaar gemaakt lijken, is eigenlijk al vanaf de eerste noten van Epica duidelijk. Zelden zul je een ‘voorprogramma’ een zulk overdonderend applaus horen krijgen. En zodoende stond de Tivoli zondagavond toch nog in vuur en vlam. Figuurlijk dan; voor een paar uur epische metal van eigen bodem. After Forever & Epica Gezien: Tivoli, zondag 21 maart 2004 After Forever speelt de ‘Invisible Circles’ concept shows op: 17 april in 013, Tilburg, NED 23 april in Het Paard, Den Haag, NED 25 april in De Oosterpoort, Groningen, NED 30 april in Hof ter Loo, Antwerpen, BEL 23 mei in La Laiterie, Strasbourg, FRA ‘Invisible Circles’ komt op donderdag 25 maart 2004 uit via Transmission Records.