Vorig jaar kwam Christensens tweede plaat 'Honeyburst' uit, een afwisselende plaat geworteld in folk, blues, maar vooral rock, hier en daar gesierd door strijkers en zelfs xylofoon. Maar die subtiele arrangementen worden in EKKO grotendeels achterwege gelaten. Binnen de kortste keren is het namelijk al duidelijk: vanavond wordt er gerockt! De stevige opener 'Jump The Gun' zet meteen de toon voor de rest van de avond. Wat daarbij meteen opvalt is het strakke spel van drummer Olaf Olsen (met enorme baard en lange haren; hier en daar hoor je mensen roepen: ‘kijk! Animal van de Muppets!’). Maar wat nog meer opvalt is de zang van Tim: een beetje geknepen, maar steeds op toon. Het gemak waarmee hij uithaalt met zijn stem, de hoge tonen, de mooi gevonden melodieën... het is allemaal een genot voor een oor. Tims priemende blik en lange haren maken van hem daarnaast een vreemde, maar aangename verschijning. Na een aantal rockende nummers volgen de rustiger liedjes 'Surfing The Surface' en 'Lost and Found'. Het nummer 'Love Is A Matter Of...', afkomstig van de eerste plaat 'Secrets On Parade', is Tims persoonlijke favoriet. Het blijkt een onvervalste loveballad, opgesierd door strijkers. Dat die strijkers ditmaal uit een Roland komen, doet daar maar weinig aan af. Op 'Whispering At The Top Of My Lungs' lijkt het grootste gedeelte van het publiek te hebben gewacht. Het refrein wordt (‘ééééééasy love’) wordt stevig meegezongen en hoewel het nummer veel tempo- en volumewisselingen heeft, door een groot deel van het publiek ook lekker meegedeind. Later in het optreden volgt ook nog de hardere versie van 'Whispering..': 'Screaming At The Top Of My Lungs…' De toegift bestaat uit drie liedjes, waarvan vooral 'Right Next To The Right One', een nummer waarvoor Tim in Denemarken regelmatig gevraagd wordt te spelen op bruiloften, de nodige indruk maakt. Het is dan ook een echte ‘aanstekers-in-de-lucht-en-meezingen-maar’-ballade. En dat meezingen doet bijna iedereen, vol overgave. Alleen de aanstekers ontbreken. En hoewel Christensen al twintig jaar met muziek bezig is (hij schreef zijn eerste liedjes toen hij acht jaar oud was), komt in EKKO hij geen moment verveeld of routinueus over. En zijn bandleden met hem. Ze buigen en zwaaien nog eens naar het publiek, en dan is het afgelopen. ‘Thank You For Listening! Thanks For Coming!’ Ja, aardige jongens, die Denen. Een half uur na het optreden van Christensen speelt het Utrechts-Amsterdamse a balladeer (wat met kleine letters geschreven moet worden…) als naprogramma. Waarom deze luisterliedjes-band in die positie is geprogrammeerd, in het cafégedeelte van EKKO nog wel, lijkt in eerste instantie niet helemaal duidelijk. Want hoe groot de opkomst is bij de Denen, zo rustig is het bij deze Nederlanders. Ja, vraag je je dan af, waarom is a balladeer niet gewoon voorprogramma? Zeker omdat zij hun optreden in de sfeer van een benauwde kroeg moeten afwerken, wat betekent dat de mensen die er wél zijn vooral kletsen zijn en de band weinig aandacht schenken. Het ingetogen nummer waar de band mee begint, komt dan ook niet uit de verf, hoezeer zanger Marinus de Goederen ook probeert een mooi liedje neer te zetten. Echt slagen wil het optreden ook in de nummers daarna niet, en dat is jammer, want de afwisselend ingetogen en uitgesproken nummers hebben wel degelijk zeggingskracht. Hopelijk dat het talent van a balladeer iets beter tot uiting komt op hun 25 maart aanstaande te verschijnen debuut-EP 'Rumor Had It'. Tim Christensen & a balladeer Gezien: EKKO, donderdag 11 maart 2004.